Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1826

De verloren post.

(Eene echte Anekdote.)

In het jaar 1779, toen de oorlog tusschen Engeland en deszelfs voormalige Amerikaansche Koloniën op het felst blaakte, sloeg eene afdeeling der Engelsche troepen hare legerplaats op aan den oever eener rivier. Men vond hier eene door de natuur zoo wèl versterkte plaats, dat men zich tegen alle overrompeling en krijgslist van den vijand volkomen beveiligd achtte. De Amerikaansche oorlog was op sommige plaatsen eer eene soort van jagt, dan een geregelde veldtogt. ‘Indien gij met te veel kunst te werk gaat,’ zeide washington, ‘zoo zult gij niet slagen. Zorgt slechts, dat onder uwe troepen eene goede krijgstucht bewaard blijve, opdat gij, in geval van nood, in stilte den aftogt kunt slaan, of met elkander de doelmatigste middelen beramen tot een' aanval. Zietdaar alles, wat het welzijn des vaderlands van u vordert.’

De Amerikanen hadden de Indianen in hunne gelederen ingelijfd, en hen zeer geschikt gemaakt tot eene soort van oorlogvoeren, voor welke zij, door hunne wijze van opvoeding en gewoonten, bij uitstek berekend waren. Zij kwamen plotseling uit hunne digte bosschen of diepe moerassen te voorschijn, en bragten dagelijks met hunne pijlen of tomahawks veel nadeel toe aan het Engelsche leger, daar zij derzelver schildwachten overrompelden, de achterblijvers wegvoerden, en, wanneer er alarm geslagen werd, zich op de vlugt begaven met zulk eene snelheid, dat de beste ruiterij hen niet konde volgen, en eene wijkplaats zochten in rotsen, waar men hen niet zonder gevaar kon naderen.

[p. 588]

Ten einde zoo veel mogelijk deze soort van oorlog te ontwijken, bij welke meer te verliezen, dan roem te behalen was, had ieder Engelsch regement de partij gekozen, om zijne voorposten tot op een' grooten afstand van de kwartieren uit te zetten, schildwachten verscheidene mijlen ver in de bosschen te plaatsen, en rondom het leger scherpe wacht te houden. Een regement voetvolk was gelegerd aan den zoom eener gemeene weide. Het was dáár geposteerd, ten einde het leger tegen allen aanval te beveiligen. De dienst bij dat regement was zeer gevaarlijk; want het leed vele verliezen, daar de schildwachten telkens op hunne posten door de Indianen overrompeld werden, zonder dat men eenig spoor konde ontdekken van de wijze, waarop zij werden opgeligt, behalve, in enkele gevallen, eenige droppelen bloeds op het gras. Sommigen dachten aan verraad, en grondden zich op den last, aan de schildwachten gegeven, om, ingevalle van overrompeling, hun geweer af te schieten, en op die wijze de hulp der naburige posten in te roepen. Anderen, die hier geen verraad konden vooronderstellen, zagen in de verdwijning der schildwachten een geheim, alleen door tijd of toeval op te klaren.

Op zekeren morgen, terwijl de schildwachten, als naar gewoonte, gedurende den nacht uitgezet waren, kwam de wacht bij zonsopgang een' post aflossen, die op een' aanmerkelijken afstand in het bosch geplaatst was. De schildwacht was er niet meer! Men was zeer verwonderd, ofschoon men er reeds aan gewoon moest zijn. Men plaatste er een' ander' man, en wenschte hem, toen men hem verliet, een beter lot toe. ‘Zijt niet ongerust,’ zeide de soldaat op een' toon van zelfvertrouwen; ‘ik zal niet deserteren.’ Het peloton trok naar de corps-de-garde terug.

De schildwachts werden om de vier uren afgelost. Toen nu de wacht, op den bepaalden tijd, den post kwam aflossen, vond zij, tot hare verbazing, den man wederom verdwenen. Men zocht overal in het rond; maar men vond nergens eenig spoor, waar hij kon gebleven zijn. Het werd dus nu dubbel noodzakelijk, dat de post bezet wierd; men liet er weder een' ander' man staan. Intusschen had het gebeurde, gelijk men ligtelijk kan nagaan, allerlei bijgeloovige en vreesachtige denkbeelden bij de soldaten opgewekt, welke het geheele regement aanstaken. De Kolonel gaf, zoodra hij van het gebeurde kennis kreeg, zijn oogmerk te kennen,

[p. 589]

om de wacht te vergezellen, wanneer zij den post zoude gaan aflossen. Ter bepaalder tijd trokken zij gezamenlijk derwaarts en stonden op nieuw niet weinig verbaasd, toen zij den post onbezet vonden.

In deze omstandigheid was de Kolonel in twijfel, of hij op deze plaats eene geheele kompagnie moest uitzetten, dan of hij den post weder moest toevertrouwen aan eene enkele schildwacht. Het was van belang, de reden te weten van het verlies van mannen van beproefde dapperheid en zedelijkheid; en de maatregelen, die men tot dat einde in het werk had gesteld, schenen niet geschikt, om zulks te ontdekken. Het regement had nu weder drie dappere soldaten verloren, en aan een' vierden zulk een' gewaagden post toe te vertrouwen, was niets minder dan hem aan een' wissen dood ter prooije te geven. De arme kerel, die thans aan de beurt lag, ofschoon voor het overige een man van veel moeds, beefde van het hoofd tot de voeten. ‘Ik zal intusschen mijn' pligt doen,’ zeide hij tot den Officier: ‘het moet zoo zijn; maar liever zoude ik mij op eene andere wijze laten van kant maken.’

Ik wil hier niemand op zijn' post zetten tegen zijnen zin,’ antwoordde de Kolonel.

Terstond kwam een man uit de gelederen te voorschijn, en bood zich aan, om op schildwacht te staan. Zijn besluit werd algemeen toegejuicht. ‘Ik zal mij niet levend laten vangen,’ zeide hij, ‘en gij zult in allen gevalle van mij hooren. Bij het minste, dat er gebeurt, bij het minste gedruisch, dat ik hoor, zal ik vuur geven. Bij het gekras van eene raaf, het vallen van een blad, los ik mijn geweer. Gij behoeft dus deswege voor mij niet ongerust, maar slechts op uwe hoede te zijn, om schielijk toe te schieten.’

De Kolonel wenschte hem geluk, en prees zijnen moed. Zijne kameraden drukten hem de hand, en verlieten hem met een treurig vaarwel. De kompagnie verwijderde zich zwijgend, en wachtte aan de corps-de-garde den uitslag af.

Er was reeds een uur verloopen, en allen luisterden bestendig met een angstig ongeduld, toen men eindelijk een' geweerschoot hoorde vallen. De wacht marcheerde onmiddellijk, even als te voren vergezeld door den Kolonel en eenige der meest ervarene Officieren van het regement, naar den uitgezetten post. Toen zij op eenigen afstand van denzelven verwijderd waren, zagen zij de schildwacht hen

[p. 590]

naderen, een' man bij de haren met zich slepende. Naderbij gekomen, herkenden zij een' Indiaan, dien hij gedood had. Men vroeg hem terstond naar hetgeen hem was wedervaren.

‘Ik had u gezegd, Kolonel!’ sprak de soldaat, ‘dat ik, bij het eerste gedruisch, vuur zoude geven, en dat besluit heeft mij het leven gered. Ik had nog niet lang op mijn' post gestaan, toen ik iets hoorde, niet ver van mij af. Ik zag rond, en ontdekte een Amerikaansch zwijn, hetwelk, al grazende, hazelnoten scheen te zoeken onder de bladeren. Daar deze dieren hier zeer gemeen zijn, hield ik niet lang op hetzelve bepaald het oog. Maar, altijd op mijne hoede zijnde tegen een' onverwachten aanval, en niet wetende, wat ik als een' wezenlijken grond van schrik moest beschouwen, achtte ik het, bij eenig nadenken, raadzaam, de oogen op dat dier gevestigd te houden, en alle deszelfs bewegingen in de struiken gade te slaan. Maar het was de tijd nog niet om het sein te geven, en ik vermoedde nog heimelijk verraad van een' anderen kant. Evenwel kwam het mij opmerkelijk voor, dat ik het dier een' omweg zag nemen, om in een digt kreupelbosch te komen, dat achter mijn' post gelegen was. Toen het nu op een' geringen afstand van mij verwijderd was, stond ik op het punt van op hetzelve aan te leggen; maar mijne kameraden, dacht ik, zouden mij bespotten, indien ik het dier doodde, en daardoor zoo veel beweging veroorzaakte. Ik had reeds besloten om het te laten loopen, toen het het kreupelbosch nabij kwam, en ik in deszelfs gang iets onnatuurlijks meende te bespeuren. Daarop mikte ik, en velde het ter neder; wanneer het een geluid van zich gaf, dat ik voor een menschelijk geluid herkende. Dezen Indiaan had ik gedood. Hij had zich zoo digt in die wilde zwijnenhuid weten te hullen, zijne handen en voeten waren er zoo wèl in verborgen, dat deze vermomming ook mij gemakkelijk konde bedrogen hebben. Hij was met een mes en een tomahawk gewapend.’

De oorzaak der verdwijning van de andere schildwachten was nu tevens opgeklaard.