Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1826

[p. 585]

Brief van een' der jonge Egyptenaren, onlangs te Parijs, in de straat Clichy, aangekomen, om eene beschaafde en geletterde opvoeding te erlangen, aan zijnen vader te Damiate.

Wij hebben, mijn zeer geliefde Vader! onder de bescherming van den Profeet, behouden en gezond, het einde onzer reize bereikt. Wees omtrent het laatste gerust: de Fransche Doctor, wien men daarmede heeft belast, zegt, dat ik gezond ben; alleen vond hij mijne tint een weinig bruin, en heeft mij een geneesmiddel voorgeschreven, om dezelve te verhelderen. Ik doe alles, wat men van mij wil: ik ben hier om te leeren. De Apotheker van het huis heeft ook, in eene groote metalen buis, iets gebragt, dat ik wel gaarne zou willen weten, wat het was; het is bestemd voor mijn' neef mustapha. Ik begrijp niet, wat hem dit voorregt heeft doen verwerven; en wij allen hebben verzocht, dat aan elk onzer even veel mogt worden gegeven.

Het gebouw, waar wij ons bevinden, is ruim en zeer gemakkelijk; maar het bevat, ongelukkig, slechts twee putten, ééne pomp en één verlaatbak: ons ontbreekt dus water voor de menigvuldige wasschingen, door onzen heiligen Godsdienst voorgeschreven. Men heeft echter in deze behoefte voorzien, en eene overeenkomst getroffen met den Directeur der huisbaden, die ons elken morgen veertig geheele baden zal leveren; en alzoo zal het ligchaam der kinderen van mahomed voor alle bezoedeling bewaard blijven.

In dit land drinkt iedereen wijn; men heeft ons denzelven, zeker uit onachtzaamheid, toegediend, en wij hebben dien uit leergierigheid gedronken. Zal ik het bekennen? dat beviel ons regt goed, en dit vocht, ons door de Wet des Profeets verboden, begon ons onmisbaar te worden; maar gelukkig bemerkte een onzer onderwijzers het gevaar, en hield ons aan den rand des afgronds staande. Hij heeft een verwonderlijk middel uitgedacht, om ons tot de pligten eener strenge vroomheid terug te brengen, door aan onze tafel de Bourgogne te doen vervangen door hetgeen men Surêne noemt. Het gevolg was krachtdadig; wij hebben een' afkeer gekregen van den wijn, en zullen dien in ons gansche leven niet weêr drinken. Allah!

De Directeur van ons Collegie is een der Leden van het

[p. 586]

Instituut, die in Egypte geweest zijn. Deze reis is alles, wat hij gedaan heeft, om den titel van Geleerde te verwerven. Diensvolgens zijn wij, die regelregt uit hetzelfde land komen, en hetzelve zeer wèl kennen, desgelijks jonge Geleerden; en ondertusschen zendt men ons naar Parijs, om aldaar onderwezen te worden! Men kan dus in Frankrijk al heel gemakkelijk Lid worden van het Instituut. Wat daarvan zij, onze Directeur betoont veel zorg en genegenheid onswaarts. Hij spreekt, zegt men, het Arabisch, en is wel zoo goed, van nu en dan ons tot tolk te willen dienen, ten aanzien van de noodwendigheden des levens. Onlangs waagde ik het, hem, in onze taal, te verzoeken om wat rijst; hij antwoordde mij, dat hij mij verstond, en een oogenblik daarna bragt een bediende mij een servet. Één van beide moet waar zijn; óf dat ik mij kwalijk heb uitgedrukt, óf dat onze Directeur geen zoo goed Arabier is als hij wil schijnen.

In afwachting van het onderwijs, gaan wij wandelen. Wij zijn in de Champs-Elysées geweest, en hebben Tivoli en het Palais-Royal bezigtigd. Geen betooverender verblijf, dan het laatstgenoemde! Het is een uitgebreide bazar, waar de rijkdommen der geheele wereld zijn uitgestald. In een' bekoorlijken tuin, wiens bloemen de lucht doen geuren, wiens watervallen alomme koelte verspreiden, verschijnt, bij het vallen van den avond, een gansche zwerm van jeugdige schoonheden, ongetwijfeld uit een' naburigen harem ontsnapt. Geen nijdige sluijer dekt hare aantrekkelijkheden; geen wachter beschermt dezelve. Eene van haar zag mij lagchende aan; het was eene brunette, nog bevalliger, lieve Vader! dan uwe zetulbé, welke u drieduizend sequinen heeft gekost. Het vuur harer blikken was tot in mijne ziel doorgedrongen: verrukt, bedwelmd volgde ik haar, en stond op het punt van haar mijnen zakdoek toe te werpen; maar..... ik had dien niet meer. Eene voorzigtige hand had zich van denzelven meester gemaakt, zeker om mij te beletten eene onbezonnenheid te begaan. Om het even, ik zal deze plaats andermaal bezoeken, en de schoone onbekende daar wederzien; en ik smeek u, Vaderlief! wanneer mijne opvoeding voltooid zal zijn, haar voor mij te koopen, bijaldien zij, gelijk ik hoop, te koop is.

Ik moet hier mijnen brief besluiten; men roept mij, om naar de Moskee te gaan: gij moet weten, dat wij er reeds eene hebben, die vrij net en wel is voor eene Moskee, door Ongeloovigen gebouwd. Laat ons hopen, dat de werklieden

[p. 587]

zullen verlicht worden door een' straal van allah's heerlijkheid, en dat mahomed zich over hen ontferme! Ik zal niet in gebreke blijven, mijn waarde Vader! u datgene mede te deelen, wat mij verder opmerkelijk moge voorkomen. Veel volks komt ons zien: ons Collegie staat des Dingsdags en Donderdags open voor het publiek, even als het Museum en de Menagerie. Men heeft mij verscheidene kleine geschenken gedaan, welke ik gaarne wilde erkennen. Wees zoo goed, en zend mij tot dat einde, met de eerste gelegenheid, twee krokodillen en vijf of zes ratelslangen, welke ik, tot eene gedachtenis, onder mijne beste vrienden wilde ronddeelen.