Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1826

Iets over mevrouw Catalani, ter gelegenheid van het op den 2 julij l.l. door haar te Parijs gegeven concert.

Toen Mevrouw catalani zich, vóór 18 jaren, het eerst te Parijs liet hooren, schreef men van haar: ‘Geene thans

[p. 46]

levende Zangeres treedt catalani in de bravour-aria op zijde; maar in de uitdrukking laat zij veel te wenschen overig.’ De juistheid dezer uitsprake werd ook door het thans door haar gegeven Concert wederom bevestigd.

Mevrouw catalani is door de Natuur met zulk eene volheid van verbazende vermogens begiftigd, als in den loop van een' menschenleeftijd, of welligt van meer dan een', slechts éénen sterveling ten deel valt. De Tijd heeft harer stemme nog niets, dan een zesde (sixte) in hoogte, ontnomen; waarom zij het Orkest ook zoo veel lager heeft doen stemmen. Daarenboven heeft dezelve twee toonen in diepte gewonnen; zoodat zij tegenwoordig van la tot la reikt. Jammer, dat de Tijd, die haar het verlies van het eene door het gewin van het andere vergoedde, haar niet tevens in uitdrukking en gevoel deed toenemen; dan dit is geenszins het geval. Zij bezit echter nog dezelfde volheid en ontzettende kracht, en de reine metaalklank en verbazende buigzaamheid harer stem is nog even bewonderenswaardig; maar de zangstukken der Kunstenares, welke zoo overdadig rijk is in tours de force, ontberen grondigheid en bevalligheid; zij misvormt en bederft de melodie door eene overmaat van versieringen, die niet altijd van den besten smaak zijn, en viert al te dikwijls aan hare zucht, om de gansche kracht harer stem te ontwikkelen, den teugel. De schuld van dit gebrek ligt bij de Goden zelve, welke haar het vermogen verleenden, om alleen door hare reusachtige natuurgaven, zonder hulp en medewerking der echte, kunstmatige vorming, te bewonderen en te betooveren. Het hing slechts van haren wil af, en zij zong; de trillers welden uit hare keel op, kunst- en vormeloos, als uit die des nachtegaals, en van alle kanten klonk haar een onstuimig en verrukt handgeklap tegen. Hiermede paarden zich weldra nog meer geldige en even schitterende bewijzen der algemeene bewondering. Wat was alzoo natuurlijker, dan dat het eener jonge, schoone, van een' zoo ongehoorden bijval duizelende Zangeres in 't geheel niet in den zin kwam, dat aan haar talent en haren roem nog iets ontbrak, en dat zij, ter grondige vorming van het eerste en ter bevestiging van den laatsten, te midden van eene met zoo veel geluks en voorspoeds aangevangene loopbaan, behoorde stil te staan, om vervolgens hare Atalante-vlugt, na door een' bekwamen en strengen Meester te zijn ingewijd in de geheimenissen der zangkunst, met hoogeren en reineren luister te

[p. 47]

vervolgen? Maar het ging haar, gelijk het haren vermaarden landgenoot rossini is gegaan. Immers, heeft de maker van Tancredi en de Gazza ladra (de diefachtige Ekster) wel ooit aan de studie van het Contrapunt gedacht, ten einde zich de achting van echte en geleerde zang- en muzijkkenners te verwerven? Hij vergenoegde zich met.... de bewondering van gansch Europa!^(*) - Wanneer Mevrouw catalani aan het roerende pathos en de kracht der uitdrukking van eene pasta de betooverende bevalligheid en de klassieke zuiverheid der voordragt van eene mainville-fodor paarde, zoo ware zij een wonder, dat wij wel hier beneden, sinds het Rijk der Toovergodinnen is verdwenen, niet meer zullen aanschouwen.

(*) ‘Rossini's Opera's,’ vonden wij onlangs ergens, niet onvernuftig, opgeteekend, ‘zijn het in muzijk gebragte Frankrijk!’