Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1826

Verregaande ijdelheid van mevrouw De Genlis, bij hare ontmoeting van dr. Gall.

(Uit hare Mémoires.)

- De Prinses de bauffremont kwam mij, op zekeren morgen, afhalen, om een bezoek af te leggen bij de Hertogin de courlande. (?) Ik vond aldaar een uitgelezen, vrij talrijk gezelschap, en, toen ik opstond om te vertrekken, hield men mij terug, elkander geheimzinnig in het oor sluisterende: ‘Zij moet het mede bijwonen.’ Te vergeefs poogde ik eenige inlichting te verkrijgen; en, toen, na verloop van een kwartier uurs, een kamerknecht verscheen, zeggende: ‘Alles is gereed,’ verbeeldde ik mij, dat er een of ander klein feest bereid was, waarvan men wilde, dat ik getuige zoude zijn. Allen stouden op, en de Hertogin geleidde ons naar de zaal. Ik had mij voorbereid op een bevallig tooneel, en stond alzoo niet weinig verbaasd over hetgeen zich aan mijn oog vertoonde. In het midden des vertreks was eene tafel, en nevens dezelve een lang in het zwart gekleed man van een streng voorkomen. Men doet mij nader treden; en wat aanschouw ik! eene tafel, geheel bedekt met doodshoofden. Het was gall, die eene les over de Schedelleer zoude houden. Men zeide hem niet, wie ik was, en hij ving aan: de les kwam mij belangrijk voor, en ik was zeer voldaan; bij gevolg ben ik niet van meening, dat dit stelsel tot het Materialismus leidt. Gall wil alleen door daadzaken bewijzen, dat wij geboren worden met verschillende vatbaar- en geneigdheden; maar hij voegt er steeds bij, dat zedekunde en Godsdienst dezelve kunnen wijzigen, verbeteren, of volmaken; hierin is niets nieuws, of hetgeen betwistbaar is, ten zij de proeven en teekenen, wel-

[p. 30]

ke deze verschillende vatbaar- en geneigdheden doen kennen. Ons aan de doodshoofden de onderscheidene uitpuilingen aanwijzende, zeide hij ons, dat alle de zich in het benedendeel des hoofds bevindende dierlijk waren, en kwade en lage geneigdheden aanduidden; terwijl alle de in het oppergedeelte en aan het voorhoofd aanwezige geestelijk en edel waren: hij besloot met ons de schoonste en zeldzaamste van alle verhevenheden te vertoonen, dewijl dezelve, zeide hij, drie deugden aanwezen, - godsdienstigheid, zielsverhessing, en volstandigheid; deze bevindt zich boven aan het hoofd en op het midden.

Deze verklaring gaf mij heimelijk bijzonder veel vermaak, naardien ik zelve dezen knobbel heb, en wel tot eene inderdaad zeer buitengewone grootte. Ik laat mij op deze roemrijke verhevenheid wel niets voorstaan; maar ik nam toch voor, dezelve, ter gelegener tijd en plaats, aan gall te doen kennen, waartoe zich weldra gelegenheid aanbood. Er werd afgesproken, dat het gansche gezelschap den volgenden morgen bij mij zoude komen, en dat ik aan hetzelve de boekerij van het Arsenaal zoude laten bezigtigen. Zij kwamen, en gall was van de partij. Toen zij nu in mijne zaal bijeen waren, trok ik hem ter zijde in de schuinte van een venster; ik had geen hoed op; ik liet hem mijn hoofd voelen, én terstond riep hij met geestdrift uit: ‘Ach! wat is dat schoon!’ Hij vermeldde aan het gezelschap de oorzaak zijner bewondering; en de Heer de talleyrand, op mij wijzende, zeide: ‘Gij ziet, Dames, dat zij geene schijnheilige is.’