Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1826

Poëzij van Vrouwe H.W.M. Bähler, geboren despar. Te Leyden, bij L. Herdingh en Zoon. 1825. In 8vo. 112 Bl. f 1-25.

Toen wij in de voorrede van dit kleine bundeltje lazen, dat de schrijfster, met deszelfs uitgave alleen de eer van God en de stichting harer medemenschen bedoelende, behoort tot de ouderwetsche Hervormden, en dus de echt Dordsche denkbeelden en leerstukken in hare verzen verdedigde; en toen wij verder op den bladwijzer een' wiegzang ontdekten voor het eerstgeboren zoontje van Mr. i. dacosta, - toen vreesden wij een vervolg op de Krekelzangen van bilderdijk in handen te krijgen, dat, wel is waar, in kracht veel voor de schelddichten van den opperkettermaker zoude moeten onderdoen, maar in strekking vrij wel aan dezelve zou gelijk blijven. Wij bekennen met blijdschap, dat wij ons hierin bedrogen hebben. Mevrouw bähler bezingt in vrij goede verzen, doch zonder dichterlijke verheffing, godsdienstige en Christelijke onderwerpen. Zij spreidt zeker overal de getrouwste aanhankelijkheid aan de leer der Dordsche vaderen ten toon, en bezigt wel eens datgene, wat men gewoon is de tale Canaäns te noemen, b.v.:

Welaan dan voor dien God, dien hoogen God beleden,

Dat we een verdraaid geslacht, ontaarte kindren zijn.

[p. 141]

 

Dat hij steeds zijn schapen leide

 

Door de beemden van genaa,

 

En ze bij verkiezing weide

 

Aan den voet van Golgotha.

 

 

 

Doch moet gij nog een poos vertoeven

 

Op 's werelds woesten oceaan,

 

En nu en dan slechts druiven proeven

 

Van 't eeuwig vruchtbaar Canaän.

(Lees Canaaan, zal het vers rijmen, of het is een voet te kort.)

maar zij onthoudt zich, een paar plaatsen uitgezonderd, van dat uitvaren tegen andersdenkenden, van dat verdoemen en verketteren, hetwelk bij de partij, tot welke zij schijnt te behooren, anders schering en inslag is. Wij willen toonen, dat wij dit op deszelfs regte waarde weten te schatten, en dat wij ieders godsdienstige overtuiging eerbiedigen, zoo lang zij slechts met Christelijke liefde vereenigd blijft; en hoe zullen wij dit beter doen, dan door geene verdere aanmerkingen te maken op eenige grove taalfouten en geheel oneigenaardige uitdrukkingen, en door alleen met weinige woorden te zeggen, dat deze oud-Gereformeerde versjes, wel is waar, twee eeuwen ten achtere zijn in de stof, maar dat zij, wat den vorm betreft, veel beter zijn, dan wij het van zulk eene sijne Dame mogten verwachten?