Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1825

Konstantijn Mazzo.

Konstantijn mazzo was een van die dappere Hellenen, die, waardig de voetstappen hunner voorvaderen te drukken, lijf en goed veil hebben, om, wanneer de nood het vordert, dezelve, voor vaderland, altaren, dierbare betrekkingen en roem, met de grootste onversaagdheid op te offeren. Hij werd in den jare 1801 te Athene van niet onaanzienlijke ouders geboren, die al hunne vlijt aanwendden, om hunnen eenigen zoon tot ware menschelijke gevoelens en deugd op te leiden. Zijne eerste jaren besteedde hij in het beoefenen der tot zijne volgende bestemming voorbereidende wetenschappen. Vooral ook beoefende hij, in ledige uren, de geschiedenis van Griekenland; en hoe werd zijne ziel geschokt bij het vernemen van deszelfs voormalige grootheid, die thans geheel vernietigd was! Eene ijskoude huivering beving hem, als hij nu zijne geloofsgenooten onder den ijzeren schepter der dwingelandij zag bukken in die zelfde stad, waarin Griekenlands roem voorheen ten toppunt gestegen was. Dan ook zonk hij diep aangedaan neder, en smeekte God vurig om verlossing.

In den ouderdom van 18 jaren verliet hij zijne geboorteplaats, ten einde zich in Duitschland op de Geneeskunde toe te leggen, waarna hij de vruchten zijner studiën in zijne vaderstad hoopte in te oogsten.

[p. 734]

Uit deze zijne werkzaamheden werd hij echter gerukt door den opstand zijner landgenooten tegen de hemeltergende dwingelandij der Turken. Naauwelijks verneemt hij den nood zijner broederen, of hij ijlt naar zijn vaderland, en schaart zich onder de vanen van ypsilanti. Bij iedere gelegenheid streed hij met de grootste onversaagdheid, en werd met roem en wonden overdekt. Doch, helaas! door de overmagt der toen zegevierende Muzelmannen uiteengedreven, zwierf hij met acht der zijnen, aan het grootste gebrek ter prooije, in het gebergte rond, tot dat een nieuwe opstand zijner landgenooten hem gelegenheid gaf, weder onder de vanen van het kruis en der vrijheid te strijden. Nu vocht hij nog met des te meer woede, en dreef, met afwisselend krijgsgeluk, de zijnen door zijnen voorgang aansporende, den wreeden vijand op de vlugt. Om zijne bekwaamheden geroemd, werd hij weldra tot Bevelhebber eener kleine bende, die den vijand onophoudelijk in het gebergte moest verontrusten, verkozen; welken post hij met de dapperheid van eenen soldaat en met de schranderheid en het beleid van eenen Veldheer vervulde.

Eens 500 krijgsgevangenen met 70 der zijnen zullende transporteren, en begaan met het lot dezer ongelukkigen, liet hij hen, onder belofte van ondergeschiktheid, dewijl zij toen op het vlakke land marcheerden, ongeboeid loopen; doch bijna tot zijn verderf: na verloop van twee dagen werd hij met de zijnen door hen, op een gegeven teeken, aangegrepen; verscheidenen dezer trouweloozen klieft hij zelf den kop; maar, voor de overmagt moetende zwichten, wijkt hij al vechtende; reeds zag hij 23 der zijnen ellendig omgebragt, terwijl zijne vijanden zich met de wapenen der gesneuvelden versterkten, en hem daardoor des te gevoeliger slagen toebragten; hierdoor aangemoedigd, vervolgen zij hem, in hope van hem gevangen te zullen nemen; slechts nog 15 der zijnen overhebbende, ontmoet hij, in dezen hoogen nood, eene stroopende bende Grieken, valt, zich met deze vereenigd hebbende, op de Turken aan, verslaat hen, en neemt de overigen gevangen. Doch hier kenschetste zich de ware held. Woedend in het gevecht, zachtmoedig na hetzelve, schenkt hij lijfsgenade aan hen, die hem zoo trouweloos behandeld hadden, en volbragt nu zijne zending. Nu ook in een' hoogeren rang geplaatst, leveren de Thermopylen een duurzaam gedenkteeken zijns roems op. Aldaar het indringen der Ongeloovigen zullende beletten, verdeelt hij zijn

[p. 735]

korps in twee deelen, plaatst het eene in de bergengte, terwijl hij met het andere, door den nacht begunstigd, den niets kwaads vermoedenden vijand overvalt. 27 Kanonnen, 45 ammunitiewagens, de krijgskas, eene menigte wapenen, krijgsgevangenen en roof vielen den overwinnaar in handen. Nu vervolgde hij het vlugtende leger van den Seraskier, en de veroverde wapenen, tot dusverre voor de dwingelandij gevoerd, werden nu gebruikt tot verlossing uit de slavernij.

Vervolgens streed hij, onder het opperbevel van maurocordato, op Morea, tegen ibrahim-Pacha, de zijnen voorgaande met zijne gewone dapperheid. Dood en verderf verspreidde hij rondom zich; doch werd eindelijk door eenen sabelhouw, die hem de linkerhand wegnam, gekwetst. Dit deed echter zijnen moed niet verslaauwen, maar denzelven des te meer ontbranden; hij hief de bebloede stomp omhoog, en, dezelve aan de zijnen vertoonende, valt hij weder, met den uitroep: ‘Volgt mij!’ met nog grootere woede op de Turken aan, zoodat menige Muzelman zijn laatste levensuur aan hem te wijten had. Op een' hoop gesneuvelde vijanden staande, wordt hij door een' pistoolkogel getroffen, en zijgt stervende, onder den uitroep: ‘Broeders, wreekt mijnen dood!’ op den nek zijner vijanden neder. Nog heviger werd de strijd nu hier ter plaatse, tot dat de vijand eindelijk voor de zegevierende Grieken moest onderdoen. Doodbleek, door zijne weenende vrienden omgeven, die zoo veel doenlijk zijne wonden verbonden, lag hij daar op dien zetel des schoonsten triomfs. Nog eenmaal slaat hij de oogen op. Zich meester van het slagveld en op de verslagene vijanden nederziende, reikt hij de omstanders de hand, en met eene zwakke stem zeggende: ‘Het is genoeg. Heer, zijt mijne ziel genadig!’ sluit hij voor eeuwig zijne oogen.

Utrecht, den 17 Oct. 1823.
j.a.m.