Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1825

Het muzikale wonderkind.

‘Wanneer men (dus lazen wij onlangs in een Hoogduitsch muzikaal blad) eenen blik werpt op den tegenwoordigen toestand der Muzijk in Duitschland, wordt men wonderlijk te moede. Een man reist op vrouwenrollen; eene vrouw maakt slechts in mansrollen fortuin; eene zangeres treedt alleen in tenor-partijen op; een groot Componist zet bravour-aria's voor de viool, en zangers en zangeressen martelen zich met viool-passages af; en, om de maat der verkeerde wereld vol te meten, spelen honden en apen komedie in menschelijke kleeding, terwijl een kunstenaar, als luipaard, wolf en andersoortige beesten, gastrollen geeft. Waar moet dat heen?’

Waar moet dat heen? herhaalden wij, in eenen anderen zin, toen wij, in de Leipziger Musikalische Zeitung, 1825, No. 24, het navolgende uit Berlijn vonden medegedeeld:

‘Een muzikaal vierjarig Wonderkind woont thans alhier, carl anton florian eckert, geboren te Potsdam, 7 December 1820, wiens vader Wachtmeester is bij het derde Escadron van het tweede Landweer-regement der Garde. Reeds in de wieg had dit kind, ¾ jaar oud, geene grootere vreugde, dan wanneer een zekere huisvriend zich met de fluit bij hetzelve nederzette, en de vader dezen met de guitar vergezeide. Ging het spel in een' moltoon-aard over, dan duidden de oogen van het kind deze verandering aan; werd er eenig wild disharmonisch geraas gemaakt, dan schreeuwde het verschrikkelijk, hield zich de ooren digt, en was niet tot bedaren te brengen. Toen het kind 1¼ jaar oud

[p. 646]

was, speelde de vader eens op een oud klavier de melodie: Schöne Minka, ich muss scheiden, enz. met de linkerhand. Naauwelijks was de vader opgestaan, of de kleine carl ging naar het klavier, speelde de melodie met beide handen, en nam, daar de vingers klein en dik waren, ook de knokkels te baat. Thans speelt het kind alles naar het gehoor weg, en behoudt alles trouw in geheugen; het heeft den kamertoon zoo vast, dat het dadelijk aangeeft, hoe veel een instrument te hoog of te laag staat; het noemt elken aangeslagen toon of akkoord, zonder er naar te zien; het vindt onmiddellijk de verschillende liggingen der akkoorden, transponeert de gespeelde stukken in elken verlangden toonaard, draagt vrije phantasiën voor, en schrijft ze dadelijk, zonder fout tegen contrapunkt of maat, op, waarbij hem zijne gezangvolle en nooit dwalende stem ondersteunt. De kleine heeft daarenboven een zeer innemend voorkomen, en al het kinderlijke van zijne jaren. Zijne leermeesters zijn tegenwoordig de Heeren greulich (die den Heer wolf, van Hamburg, bij zijn dichten voor de vuist, onlangs op de piano accompagneerde) en rechenberg, die eene inschrijving geopend hebben voor eene fortepiano, daar het oude klavier den knaap ongenoegzaam is. Eene door hem gecomponeerde polonaise en zijn portret in steendruk zijn den inteekenaren toegezegd; de eerste is reeds gestoken. Hij speelt nu stukken uit de klavierschool van cramer, om met het noteniezen meer bekend te worden, met veel gevoel en juistheid. - Zeer opmerkenswaardig is de overeenkomst dezer verschijning met die van william crotch, thans Prosessor der Muzijk te Oxford, in den jare 1777, en met die van onzen mozart.’