Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1825

Aan Boschwijk, bij de naderende lente, na het overlijden van mr. Rhijnvis Feith.

't Is hoogtijd; 't lagchend groen

Van 't lieve lentsaizoen

Ontluikt reeds aan de boomen;

Het pluimgedierte zingt;

Het vischje schiet en springt

Langs d'oever van de stroomen.

't Snel Boschwijk te gemoet;

't Geeft mij den lentegroet

Door duizend orgelkelen;

Daar zal, van uit de blaân,

Weêr 't feestlied opwaarts gaan,

Dat oor en hart kan streelen.

O vreedzaam, heilig woud!

Waar Feith weêr hoogtijd houdt,

Dat zoo veel schoons omvademt;

Ontvang mijn huldbewijs,

Gij, Neêrlands Paradijs,

Waar reine Godsvrucht ademt!...

Neen, droombeeld, streel mij niet!

Ach, grijze Feith verliet

Voor eeuwig Boschwijks dreven!

Deze aarde was hij moê;

De Hemel loeg hem toe;

Hij smaakt reeds beter leven.

[p. 294]

 

Waartoe, o Boschwijk! thans

 

Uw groen, uw geur en glans?

 

Wie zal uw paden drukken?

 

Waartoe uw zoet gekweel,

 

o Teedre filomeel!

 

Wien zult gij daar verrukken?

 

 

 

Waartoe, verlaten bosch!

 

Tooit ge u in hoogtijdsdos?

 

Zult gij de Lente vieren?...

 

Schud bloem en loover af;

 

En mogen die slechts 't graf

 

Van grooten Feith versieren!

 

 

 

o Boschwijk! 's Dichters lust!

 

Gij gaaft hem zielerust,

 

En waart zijn troost in smarte;

 

Hoe vaak vloeide in uw' hof

 

De God gewijde lof

 

Uit 's grijsaards deugdzaam harte!

 

 

 

o Oord, nog korts zoo rijk,

 

Nu 't eenzaam woud gelijk

 

In schaars bezochte streken!

 

Wie ijlt er naar u heen,

 

Sinds de eedle Feith verdween?

 

Zal iemand van u spreken?...

 

 

 

o Ja, hef 't bladrijk hoofd!

 

Al ligt gij ook beroofd,

 

En ver van 't volksgewemel,

 

Uw naam eert 's werelds end.

 

Kom, vier met ons de Lent'!

 

Feith viert haar in den Hemel.

Gorinchem, 1824.
a.j. ten hagen, jzn.