Iets over Göthe.
Op den ouderdom van 74 jaren naauw merkbaar gebogen en van eene hooge gestalte, stapt göthe nog met een' vasten tred, en eenige stramheid in spieren en gewrichten is het éénig merk, dat de hand des Tijds hem heeft ingedrukt. Hij heeft een breed voorhoofd, vrij zware wenkbraauwen, en zijn open oog is vol waardigheid, welker majestueuze uitdrukking niet is uitgewischt, terwijl het vuur insgelijks nog niet geheel is gedoofd. Hij spreekt gelijk een man van de groote wereld, gemakkelijk, natuurlijk en bevallig, de keus zijner woorden is gelukkig, en zijn gezelschapstoon is zuiver, zonder gemaaktheid. Eenzaam levende, onttfekt hij zich thans aan aller oogen. Hij heeft der wereld vaarwel gezegd, en leeft alleen voor zijne schilderijen, prenten, boeken, en al het nieuwuitkomende in alle landen. Als begraven in zijne afzondering, verscheen hij echter, zeer onlangs, te Weimar, op een Concert van lafont. Hij kwam laat. De symphonie, reeds begonnen, werd afgebroken; alle de instrumenten zwegen; en, in weerwil der tegenwoordigheid van Hertogen en Prinsen, rezen alle de aanschouwers voor den grijsaard overeinde. De Groothertog zelf verliet zijne plaats, om hem te ontvangen. - Eene noodlottige ijdelheid gaf aanleiding tot zijne afzondering, nu ongeveer tien jaren geleden. Hij beheerschte het Tooneel; en wanneer göthe, in zijne loge, het teeken van toejuiching gaf, werd hij, die zulks naliet, verdacht gehouden van de misdaad van gekwetst Genie. De Hond van Montargis, een Fransch Melodrama, was in staat (wie zou het gelooven?) om göthe van den dramatischen troon te stooten. Men wilde op den Schouwburg van Weimar, met alle geweld, dit stuk doen vertoonen. Göthe verzette zich daartegen. Inderdaad, zulk
eene voorstelling, waarin het geblaf van een' bulhond, dien men zijne rol geleerd had, door eene saucijs aan de koord der schel vast te maken, die hij moest trekken, de hoofdrol speelde, was eene soort van heiligschennis op het Tooneel van schiller.
Auteursrechtvrij