Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1825

Kinderen der Vergetelheid; van J. Decker Zimmerman. Iste Deeltje. Te Amsterdam, bij G.J.A. Beijerinck. 1825. In 12mo. 171 Bl f 1-20.

De oorsprong van dit boekje ligt gewis niet zeer diep. Het natuurlijk verlangen van een' schrijver, om stukjes, die niet zeer bekend zijn geworden en vooral niet als de zijne bekend staan, voor zoo verre zij hemzelven niet geheel mishagen en in hunne weinige bekendheid geene slechte rol hebben gespeeld, eindelijk eens wat meer aan het licht te brengen, en in broederlijke vereeniging de reis door het vaderland te laten aanvaarden - ziedaar, naar het ons voorkomt, die eenvoudige aanleiding! Wie zal ze den Heere zimmerman ten kwade duiden? wie niet menig bloempje uit Euphonia's mand nog gaarne eens onder oog en neus krijgen, en met genoegen vernemen, hetzelve aan den geachten Redacteur in persoon verschuldigd te zijn? Hoedanig deze stukjes, naar derzelver vorm en algemeenen inhoud, zijn, weet men reeds bijna: verhaaltjes, versjes, beschouwingjes, fragmentjes, spreuken enz., meest oorspronkelijk, enkele vertaald, schoon in een' anderen zin gewis niet de minst oorspronkelijke. Het geldt van deze soort van geschriftjes, meer misschien dan van eenige andere: pro captu lectoris habent sua fata libelli; naar dat 's lezers hoofd staat, ernstig of vrolijk, helder of dof, goed of kwaad geluimd, eenstemmig of niet met den

[p. 481]

aangegeven toon, worden zij geprezen of gelaakt; en het doet Recensent genoegen, dat hij ten minste niet alles op een' heeten namiddag, pas na den maaltijd, gelezen heeft: hij had dan den schrijver ligt niet geheel regt gedaan.

Het boekje ziet er regt bevallig en gemakkelijk uit. Om het op reis of op eene wandeling mede te nemen; ook wel, bij het toilet, óf - hoe heeten die mooije dingen ook? in het boudoir, óf op de kanapé neder te leggen, tot eene versnapering, daartoe beveelt het zich in allen deele aan. En wij wenschen dit gebruik, niet alleen om der jonge dames, maar vooral ook om der heeren wille: want de auteur heeft het te regt op de spijtige schoonheden geladen, die, uit stouten moedwil, met de harten der brave jongens haar spel drijven. In het kort, het boekje is even fraai, als onderhoudend, leerzaam en stichtelijk; en het is nog maar een begin: hoe verder wij komen, hoe rijper vruchten wij hebben te verwachten. De schrijver, die, volgens het fraaije vignetje, nog gedurig bij zijne lamp zit, heeft gewis den keerkring des levens niet bereikt.

Wij zoude nu nog onderscheiden lof of bijzondere aanmerkingen moeten maken. Doch hiervoor zijn wij huiverig. Alleen twijfelen wij, of het overbrengen van krummacher's wonderbaar eenvoudige Parabels in verzen wel geraden is. Gemakkelijk schijnt anders de auteur te rijmen; schoon hij misschien, in den echten zin des woords, geen dichter is. Aardig zijn menigmaal zijne puntdichtjes en dergelijke, b.v. dit Grafschrift:

Dit graf, o wandelaar! is 't mijn';
o, Mogt het liever 't uwe zijn!

Als ook een ander, dat echter te lang is, om hier geheel te staan:

‘De rijm,’ zei Jan, ‘berust op 't innerlijk verband

Der woorden, die hem construéren.’ -

‘Gewis,’ zei Piet: ‘dus rijmt, bij voorbeeld, zand op strand,

Wijl 't zand de stranden moet forméren.’

‘Wel kom,’ zei Jan, ‘dat's klaar; - maar eeuw'ge vriendschap dan?

Wat ongezouten rijm op eeuwig!’ -

‘Neen,’ zei toen Piet: ‘zoe'n eeuw ge vriendschap, beste Jan,
Duurt lang; wekt slaap; men geeuwt - zoo komt van eeuwig geeuwig.’

[p. 482]

Als eene ware zeldzaamheid, eindelijk, die ons de vervulling van zekere voorspelling van Jesaia (XI:6) doet te gemoet zien, vindt men hier: Lauwerbladen, gestrooid op het graf van eenen Boekhandelaar. Doch wij vreezen, dat het tot des auteurs jeugdige voortbrengsels behoort - Nu dan, ga, bevallig boekje, ga vrij de wereld in, en vind er zoo goed onthaal, als gij zelf den lezer biedt! Nec invideo; d.i. ik hoop het van harte. Vaar inderdaad wel!