Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1825

De Stiefkinderen. Uit het Hoogduitsch van A. Lafontaine. Il Deelen. Te Amsterdam, bij de Gebroeders Diederichs. 1823. In gr. 8vo. Te zamen 636 Bl. f 6-60.

Hoezeer het aantal van vertaalde Romans groot is, en wij zelve daarom zoo menige vertaling in handen nemen met zekeren weêrzin, en hoezeer wij ook met die van lafontaine als overladen zijn, geeft toch de goede aftrek van deze geschriften een alles afdoend getuigenis, dat deze Schrijver vooral ook onzer natie bijzonder aangenaam is; en, hoewel het aan de orde van den dag schijnt, op lafontaine te schrollen, als wij in de geregtigheid zullen spreken, dan moeten wij erkennen dat deze smaak onzer natie geenszins tot oneer verstrekt. De schriften van dezen man mogen al ons te zeer voeren in eene denkbeeldige wereld, en daardoor bij onervarene jeugdige lezers soms eenig kwaad stichten; ‘in die denkbeeldige wereld is toch nooit iets, dat de deugd of goede zeden kwetst; integendeel, het kan bezwaarlijk anders, of men moet bij de lezing van dezelve het zedelijk gevoel scherpen, en hoog ingenomen worden met deugd en onschuld en geheel de eenvoudige lieve natuur. Bij al het onwaarschijnlijke en, wil men, overdrevene en daardoor onnatuurlijke dezer verhalen, slaat men nog altijd diepe blikken in het menschelijk hart, wekken telkens zijne tafereelen treffende herinneringen aan eigene ondervinding en vroegere geschiedenis, heeft men gedurig nieuw voedsel door wenken en uitmuntende zedelessen, en, hoe ingewikkeld de verhalen ook wezen mogen, doen zij ons altijd het vernuft zoo wel, als het goede hart en doel van den Schrijver bewonderen. Dit was althans nu weder ons geval bij deze Stiefkinderen, welke wij, als men dan toch een' Roman, en wel een vertaalden Roman, lezen wil, gerust durven aanprijzen. Ons gaf de lezing verpoozing van vermoeijende werkzaamheid, en eene aangename zoo wel als onschadelijke verpoozing; en meer

[p. 439]

dan eens werden wij zelfs tot tranen bewogen. Dit boek vertoont ons de Nemesis, in alle kracht en zeer treffend geteekend. Een adellijk man, maar alleen van echten zieleädel, was in zijn eerste huwelijk slechts kort gelukkig: zijne adellijke vrouw kon den ouden familieädel maar niet vergeten. Hij hertrouwde met een burgermeisje, maar dat den waren adel in eene zeer groote mate bezat. De kinderen uit het eerste huwelijk geraakten te veel onder den invloed der trotsche adellijke bloedverwanten hunner moeder; die uit het tweede waren wezenlijk menschen, en bijna engelen in deugd en vaste beginselen. De vader kende zijne kinderen, en beval de laatsten, nog op zijn sterfbed, te vergeven, en zich nimmer op hunne broeders te wreken. Deze laatsten, en hunne vrienden, waren steeds het voorwerp van haat en vervolging van den oudsten broeder, die een voor het oog geschikt man, maar een trotsche, koele en beredeneerde booswicht was. Dan, hoe hoog hij klom, en hoe groot zijn gezag en invloed was, toch kon hij zijne edele broeders en zuster niet medeslepen en bederven, noch ook, bij al zijn haat en hooggaande listige boosheid, hunne aardsche zaligheid verstoren. Zij bleven, hoe moeijelijk het dikwijls viel, aan de vermaningen van den vader getrouw; zij huwden allen bij uitstek gelukkig, genoten de genoegens der vriendschap en huwelijksliefde in eene overvloedige mate, en waren algemeen beminde en zeer edele menschen. Geheelenal onschuldig van hunne zijde, verijdelden zij alle zijne eerzuchtige plannen en wenschen, alsof zij juist gebruikt werden om zijne gelukzaligheid te verwoesten. Eindelijk, toen hij op het punt was van het geluk van zijnen éénigen zoon te vestigen door een langgewenscht huwelijk, trad een zoon zijns broeders weder in den weg; doch, welverre van dit plan te willen vernietigen, moest juist het gewenschte huwelijk, naar aller doel, het feest der verzoening zijn. Maar nu trad de Nemesis voor de laatste maal ontzettend op: de bruid van zijnen zoon bleek te zijn zijne eigene dochter, de vrucht eener jeugdige liefde, of liever verleiding van een voortreffelijk meisje. - Dit is zoo wat het hoofdbeloop eener geschiedenis, die door vele treffende episoden, alle echter met de hoofdzaak in verband, wordt afgewisseld. De nieuwsgierigheid zoo wel als de belangstelling van den lezer wordt tot het einde toe gaande gehouden. Nog eens: het werk bevalt ons. - Wij vonden nog een plaatje, waarvan de titel zwijgt.