Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1825

D. Balfoort, de Apollonii Rhodii laudibus Poëticis.
H.N. van Teutem, de origine et progressione apud Antiquos Allegoricae fabularum interpretationis.
S.J.M. van Geuns, de Insamia legibus Romanorum constituta.
J.A.C. Rovers, Commentatio de Herodoti, in rebus gentium tradendis, dotibus atque virtutibus praecipuis.

Wij voegen deze stukken, alle geschreven door kweekelingen van Utrechts Hoogeschool, en aldaar uitgegeven, te zamen, en zullen van elk een zeer kort berigt geven. Gaarne zouden wij dit ook doen van dergelijke geschriften, vervaardigd door kweekelingen van de Leidsche, Groninger en andere Hoogescholen, zoo het eensdeels ons niet te dikwerf aan ruimte ontbrak, en men anderdeels ons de verhandelingen van daar insgelijks deed toekomen.

No. 1 beschouwt de dichterlijke waardij van Apollonius Rhodius. Na eene korte inleiding spreekt de Schrijver, Cap. I, over het leven van Apollonius, Cap. II. over de door hem nagevolgde dichters, Cap. III. over de orde en het beloop van de Argonautica, Cap. IV. over het dichterlijk schoone, en Cap. V. over eenige plaatsen, welke door Virgilius en Valerius Flaccus zijn nagevolgd. Wij zouden zeggen, dat dit stukje minder beantwoordde aan de verwachting, welke een vierjarige arbeid ons gaf, ware het niet, dat men van die vier jaren, volgens des schrijvers zeggen, zeer veel moest afrekenen. Het onderwerp verdient wel verder te worden bearbeid, waartoe wij den schrijver aanmoedigen.

[p. 327]

No. 2 behandelt den oorsprong en voortgang van de allegorische verklaring der fabelen bij de Ouden, beschouwd bij het licht der geschiedenis en uit den aard der menschelijke natuur, op eenen wijsgeerigen en smaakvollen trant. Het doet het hart van den schrijver eer aan, dat hij de veelvuldige diensten, hem bij het zamenstellen van dit belangrijk stukje door zijne leermeesters bewezen, niet verzwijgt.

No. 3 is van eenen regtsgeleerden aard, en behandelt de infamerende straf bij de Romeinen. Men leest hier over het karakter, de eerzucht en het denkbeeld der Romeinen over eer en schande, over de burgerlijke en militaire schandstraffen, en over verschillende wetten te dien aanzien, naar volgorde van tijd. De schrijver beschouwt een en ander uit een geschiedkundig oogpunt, en verbindt de fraaije Letteren met de Regtsgeleerdheid, hetwelk, zoo wij hopen, spoedig algemeen zal worden. Wij verlangen zeer, dat hij het plan, om op dergelijke wijze de wetten van andere natiën te behandelen, niet zal laten varen.

No. 4 heeft Herodotus ten onderwerp. De drie vorige zijn geschreven ter bekoming van het Doktoraat. Deze is eene bekroonde verhandeling, welke dus ook in de Jaarboeken zal verschijnen. In welken vorm Herodotus zijne geschiedenis heeft gegoten, uit welke bronnen geput, welke voordeelen de vorm van het heldendicht geeft, welke de verdiensten van Herodotus ten aanzien der aardrijkskunde, in het nasporen van de zeden, wetten, instellingen en staatkunde der volken zijn, en of hij waarachtig is, - ziedaar de voorname punten, over welke deze welgeschrevene verhandeling loopt.