Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1824

Het noodlottig zeetogtje.
(Een Engelsch Verhaal.)

De bruidegom van het schoone grietje was een jong en flink matroos. Innige zielevreugd straalde van het door de zon gebruinde gelaat. De fiere, heldere oogen fonkelden door de zwarte lokken, die over het voorhoofd zwierden. Geen wakkerder, rapper gast op de gansche Britsche vloot! Ook was hij van goeden huize, hoewel zijne ouders weinig in de melk te brokken hadden. Thans, (het was Zondag) daar hij grietje lindsay, zijne schoone bruid, bezocht, in zijn zondagspak, met den witten stroohoed, het fijne overhemd, den lossen zwarten halsdoek, en den sierlijken bamboesstok in de hand, bestraalde de vrolijke morgenzon geen' knapper jongen en geen mooijer meisje in gansch Schotland, dan grietje en haar bruidegom. - ‘Waarom hebt gij lorenz niet medegebragt?’ vroeg grietje, die zoo graag ook den broeder had begroet. Harry leide haren arm in de zijne, en zeide haar nu, dat het vandaag lorenz' dag niet was, om aan wal te gaan. Intusschen begonnen de klokken van rondomme te luiden, en de weg werd vol van netjes uitgedoste, kerkwaarts strevende landlieden. De lucht was mild. De tuinen aan wederzijden prijkten in hunnen schoonsten luister. o, Hoe zacht en teeder was het groen, dat de boomen kloedde; hoe pronkten de versche lentebloemen in het welriekende gras! - ‘Laten wij naar Leith gaan, langs een' allerliefsten weg, dien ik ontdekt heb,’ sprak de verrukte zeeman, en leidde zijn bruidje op een bekoorlijk bijpad, dat door menig klein, wit traliehek in de heggen zich als verscholen heenkronkelde. De muggen dansten in de lucht; van rondomme zongen de vogels; geen wolkje was er aan den hemel te zien; van de stille zee zag men niets, dan eene uitgebreide schitterende lichtstreep. Het lieve, zalige paar kuijerde door de bloemen en boschjes, en

[p. 782]

bemerkte niet eens, dat de klokken reeds hadden opgehouden te luiden; en, toen men eindelijk de kerk bereikt had, was de deur al gesloten en het gezang begonnen. Grietje durfde het nu niet meer wagen binnen te treden, en verweet zich heimelijk hare onachtzaamheid omtrent den welbekenden gewijden stond. Het maakte haar verlegen, dat zij zoo rondkuijerde, terwijl anderen in de kerk zaten; en zij bad harry, eenen anderen weg in te slaan, opdat niet hare verwaarloozing der Godsdienstoefening door den een' of ander' werd opgemerkt. ‘Zie toch eens!’ riep harry lagchend; ‘daar liggen onze kerktorens, ons bosch, onze hutten! Laten wij daarheen kuijeren. Mij dunkt, ik kan u heden geen fraaijer gezigt aanbieden.’ Zoo gingen zij dan naar den nabijzijnden oever. De frissche zeelucht kleurde grietje's gelaat met een zacht rood, nog verhoogd door harry's hartelijke liefkozingen. Nu stonden zij, arm in arm, aan het strand, en staarden naar de vloor. ‘Die daar,’ riep harry, ‘is ons fregat, de Tribune! Ligt het niet, liefste grietje, als een vogel op het water? Het zeilt ook heerlijk, zoo wel in storm als bij goed weêr.’ Het lieve meisje keek naar het schip, welks wimpels in de lucht fladderden, en hare oogen vulden zich met tranen. ‘Ach!’ zuchtte zij, ‘dat wij nu zulk een glas hadden, als mijn vader had; dan konden wij misschien onzen lorenz zien.’ - ‘Hoerah! hei!’ riep harry, ‘daar komt juist ter regter tijd eene onzer ligte booten voor den wind aandansen. Wilt gij uwen lorenz nog eens zien, dan moet het heden zijn; welligt gaan wij nog dezen nacht in zee.’ - Op eens vermeesterde grietje 's hart de wensch, aan boord te gaan, om den geliefden broeder nog eenmaal te zien. Naauwelijks had harry dit bemerkt, of hij voerde haar naar de landingsplaats, sprak een woord met zijne maats, hief haar flink in de boot, en - daar zweefde zij luchtig heen, en had weldra het fregat ter halver wege bereikt. De nieuwheid van dat alles liet het arme kind dusverre niet tot nadenken komen, dat zij kwalijk deed, buiten weten harer moeder, zoo ver van den kerkweg af te dwalen; maar nu kon zij toch niet nalaten te bedenken, hoe zij, weêr thuiskomende, het der goede moeder zou zeggen, dat zij niet in de kerk, maar op het schip geweest was. Het werd haar bang en banger te moede bij het luid en lustig geschater des scheepsvolks, hetgeen haar nu als sabbatschennis in de ooren klonk. Zij wilde zich voor

[p. 783]

hare moeder en voor zichzelve daarmede verontschuldigen, dat alleen het verlangen naar haren beminden broeder haar naar zee getrokken had; maar, daar zij op dat pas den druk van harry's arm, die haar zacht en teeder omvat hield, voelde, verloren deze verontschuldigingen hare klem; zij klaagde nu zichzelve van ongehoorzaamheid tegen haar gewisse en tegen hare goede moeder aan, en tranen schoten haar in de oogen. Harry, meenende dat de zee haar angst baarde, preste haar, met bemoedigende woorden, nader en inniger aan zijne borst. - Op dat oogenblik zweefde, op ligte veder, eene zeemeeuw juist boven de boot. Een der matrozen greep een geweer, en mikte op den fraaijen vogel, terwijl hij boven hun hoofd eenen kring beschreef. Grietje sprong eensklaps op, en riep: ‘Ach! dood den schoonen vogel niet!’ Zij struikelde, en viel voorover tegen den schutter, die daardoor ook het evenwigt verloor; de snelle beweging van den verschrikten harry en eene ligte windvlaag kwamen daarbij; de boot sloeg om, en de afgrond greep zijne prool!..... Van den oever zoo wel, als van het schip, werd het ongeval gelijkelijk opgemerkt; een aantal booten snelt ter hulpe; maar de Dood was de helpers verre vooruit met zijnen roof: toen de boot van het fregat ter noodlottige plaatse kwam, was niets meer op het oppervlak der wateren te zien! Eindelijk vertoonde zich het grijze hoofd des ouden stuurmans: terstond werd hij met een roeiriem opgevischt, maar kwam niet weder bij. Een vrouwelijk gewaad werd op eenigen afstand vernomen; men ijlt daar heen, en ook grietje wordt in de boot omzigtig opgehaald, met iets zwaars, dat haar aanhing; dit was harry needham, de getrouwe, die, zijne bruid willende redden, met haar was ondergegaan, en, terwijl de eene hand aan haar kleed bestorven was, in zijne andere hand nog eene losgescheurde haarlok hield geklemd, bij welke hij zijne geliefde had gegrepen, om haar aan den afgrond te ontrukken. Men meende bij beiden nog eenig spoor van leven te ontwaren, hoewel alle gevoel te eenemaal scheen uitgebluscht. De redders, waaronder zich ook lorenz lindsay bevond, roeiden ijlings naar het schip, waar harry en grietje in des Kapiteins kajuit gedragen werden. Grietje bekwam weder; maar harry was dood.