Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1824

De ongelukkige Griekin.

(New Monthly Magazine, April 1824.)

Verscheidene bewoners van een der Grieksche eilanden hadden zich, verschrikt door de nadering van Turksch krijgsvolk, in eene groote boot geborgen, en staken juist van wal, toen eene jonge, ongemeen bevallige vrouw, die haren man zag vlugten, zich aan den oever vertoonde, hare armen naar de boot uitbreidende, en, in de roerendste bewoordingen, smeekende, haar aan boord te nemen. De ontaarde Griek zag zulks zorgeloos en zonder mededoogen aan, ja dreef

[p. 741]

zelfs zijne togtgenooten, om zich voort te spoeden. De ongelukkige vrouw, onbeschermd te midden harer vijanden achtergelaten, had nu zoo vele moeiten, gevaren, beschimpingen en mishandelingen te verduren, dat zij ten laatste, toen hare gezondheid en hare krachten waren uitgeput, met een gebroken hart op haar sterfbedde nederzonk. Van haren wreedaardigen man had zij niets meer vernomen; en, wanneer zij in de gebergten omdoolde, of in eene ellendige hut zich verborg, of onder de zwaarste vermoeijenissen hare vlugt moest bespoedigen, werd echter haar moed door hare liefde jegens hem, en door de hoop, hem weder te vinden, nog altijd staande gehouden. Eindelijk, nadat de vijanden waren teruggeweken, en de Grieken naar hunne woonsteden wederkeerden, kwam ook hij terug. Hij deed zichzelven de bitterste verwijten, toen hij haren toestand vernam; maar alle hope des levens was voor haar verloren; hare ziel was tot het uiterste beproefd geworden; liefde was bij haar in haat verkeerd, en zij weigerde, hem te zien, of hem te vergeven. (In het karakter der Griekinnen, gelijk men bij meer dan ééne gelegenheid heeft waargenomen, vertoont zich meermalen eene kracht en nadruk, welke inderdaad opmerkelijk zijn.) Hare zuster en andere bloedverwanten stonden rondom hare legerstede. Nooit was zij, in de dagen harer gezondheid en haars geluks, zoo schoon geweest, als in dit oogenblik. De verdoofde, maar nog sprekende blik harer zwarte oogen, op de omstanders gevestigd, scheen hun te zeggen, dat het niet zoo zeer de dood was, die haar griefde, als de geleden smaad. Hare bleeke wangen waren met een koortsig rood overtogen, en de fraaije lokken van haar gitzwart haar hingen losgestrengeld langs hare zijden neder. Hare vriendinnen baden haar met tranen, haren man een woord toe te spreken, en hem te vergeven; maar zij keerde haar aangezigt naar den wand, en wenkte hem met de hand, zich te verwijderen. Doch weldra kwam nu de laatste doodstrijd, en de liefde zegepraalde; zij wendde zich eensklaps om, zag hem met een blik van vergeving aan, lag hare hand in de zijne, en stierf!