Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1824

[p. 742]

Waar huist de deugd niet al!
(Eene ware Anekdote.)

De Heer d***, Kaperkapitein, te Nantes woonachtig, verloor, in de straat St. Honoré, te Parijs, zijne brieventasch. Terstond begaf hij zich naar den Luitenant der Policie. ‘Zij is,’ dus sprak hij, ‘van groen marokijn, en bevat, behalve andere papieren,’ die hij omschreef, ‘600,000 franks aan bankbriefjes.’ - ‘Deze zijn,’ hernam de Heer lenoir, ‘gelijk u bekend is, betaalbaar aan toonder; het zal dus uiterst moeijelijk zijn, het spoor te ontdekken; maar ik zal mijn best doen.’ Omtrent twee uren na dit onderhoud vervoegde zich eene jongedochter aan het Hotel van laatstgenoemden Heer, verzoekende hem alleen te mogen spreken. Zoo gemakkelijk het voor den Heer d*** geweest was, toegang te erlangen, zoo bezwaarlijk viel het dit meisje, denzelven te verwerven: portier, lakkei, bode, elk van dezen lag haar een' steen in den weg; eindelijk binnengeleid, sprak zij, op een' zedigen trant, doch zonder omwegen, aldus: ‘Eene poos geleden door de straat St. Honoré gaande, trapte ik, nagenoeg voor de barrière des Sergens, te midden van het slijk, op een hard ligchaam, hetgeen mij bewoog stil te staan en het op te rapen; het was eene brieventasch: ik heb die geopend, en daarin een aanmerkelijk getal bankbriefjes en andere papieren gevonden. Onderstellende, dat de navraag van den eigenaar, zeer waarschijnlijk, tot u, Mijnheer, zou komen, heb ik mij gehaast, het gevondene u te komen brengen, met verzoek, hetzelve alsdan aan hem te willen ter hand stellen: daar is het.’ - ‘Wie zijt gij, mijn kind!’ riep de Heer lenoir, ‘aan wie hij dezen edelen trek verschuldigd is?’ Zij sloeg de oogen neder, bedekte haar schoon gelaat met hare handen, en een vloed van tranen was haar antwoord. Dit verdubbelde zijne verbaasdheid en deelneming. Door hem gedrongen, zeide zij eindelijk: ‘Verleid, nog vóór mijn achttiende jaar, door een' man, die mij onteerd heeft, heb ik mijne ouders verlaten, wier geluk en roem ik was. Niet wetende, waar mijne schande te verbergen, ben ik naar Parijs gekomen, waar het onheil mij diep heeft doen zinken: maar men heeft mij in de kindschheid geleerd, dat het eigendom van anderen nooit het mijne

[p. 743]

konde zijn; en gij ziet, dat ik die les onthouden heb.’ De Heer lenoir, haren naam en woonplaats opgeteekend hebbende, beloofde, zorg voor haar te dragen, en zij vertrok. Des anderen daags morgens vervoegde zich de Heer d***, vroegtijdig reeds, bij denzelven. Deze, na voor een oogenblik zijne zwaarmoedige en verlegene houding te hebben gadegeslagen, zeide glimlagchende: ‘Hoe zag er uwe brieventasch uit, en wat hield zij in?’ - ‘Ik had gisteren reeds de eer, u dit te zeggen, maar wil het gaarne herhalen;’ en hij deed zulks. De Heer lenoir opende nu een' lessenaar: ‘Is dat uwe brieventasch?’ - ‘Ja, o ja, Mijnheer!’ - ‘Open ze, en overtuig uzelven; er ontbreekt geen penning.’ - ‘Maar, aan wien ben ik dit onverwacht geluk verschuldigd?’ - ‘Aan een meisje van pleizier.’ - ‘Aan......’ (Het woord bestierf hem, als 't ware, op de lippen.) - ‘Gelijk ik u zeide, Mijnheer! aan een meisje van pleizier.’ - ‘En waar woont zij?’ - ‘Ziehier naam en adres.’ - ‘Ik vlieg....’ - ‘Een oogenblik, als het u gelieft. Mag ik getuige zijn van die zamenkomst?’ De Heer lenoir schelt, en zendt haar eene boodschap. Zij verschijnt. Dezelfde opregtheid en bescheidenheid van hare zijde. De Heer d***, die al de waarde gevoelde der grootsche eerlijkheid van dit ongelukkig meisje, deed haar verscheidene aanbiedingen; en de Heer lenoir zelf drong haar, om te zeggen, waarmede men haar konde van dienst zijn. ‘Gij wilt, Mijneheeren, dat ik eenige belooning vrage,’ zoo sprak zij eindelijk met tranen in de oogen; ‘ach! eene ongelukkige, als ik, durft niets vragen: maar, welaan! eene mijner lotgenooten bevindt zich, sedert drie maanden, om eene ligte overtreding der wet, in de gevangenis van Salpétrière; verleent mij hare vrijheid.’ - ‘Haar naam?... Ziedaar de order; ga zelve haar ontslag haar aankondigen.’ - Twee dagen daarna ging de Heer d*** de beide meisjes afhalen met een rijtuig, en geleidde haar, in de straat St. Antoine, naar een net gemeubeleerd appartement, waar een keurig middagmaal gereed stond. Op het dessert verklaarde hij zijne verbaasde gasten, dat zij in hare eigene woning zich bevonden. ‘Ik heb hier,’ zeide hij, ‘alles vereenigd, wat tot huishoudelijke behoeften behoort.’ Hij opende vervolgens kabinet en commode, waarin zich lijf en tafellinnen, kleederen enz. enz. bevonden. ‘Ziet hier den sleutel van den kelder, voor een' geruimen tijd van alles voorzien.’ Daarna overhandigde hij haar dien van eene secretaire, haar verzoekende die te openen. Zij vonden daarin een' zak met 15000 francs in goud, en onder denzelven een papier, inhoudende de verzekering van een jaargeld van 1200 francs. ‘Gij hebt mij mijn vermogen wedergegeven,’ zeide hij; ‘het is niet meer dan billijk, dat ik voor uw levensonderhoud zorge.’ - Deze beide meisjes zijn sedert gehuwd; de eene aan een' gemaakte-kleerenverkooper, onder de pilaren van de vischmarkt; de andere aan een' limonadeverkooper, in de straat St. Antoine. Beide zijn een voorbeeld, in hare buurt, van vrouwelijke en moederlijke deugden. - Waar huist de Deugd niet al!