Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1824

De kleinste dwerg.

Deze is thans (1824) te London te zien. Het is een meisje uit Sicilië, met name crachami. Binnen weinige maanden

[p. 540]

bereikt zij haar 10de jaar. Een ooggetuige beschrijft haar aldus: ‘Had ik dit kind niet zelf gezien, nooit zou ik gelooven, hetgeen men mij van hetzelve had gezegd. Dit wezentje is tegenwoordig nog niet meer dan half zoo groot als een pasgeboren kind, namelijk 19 duim, en weegt 5 pond. Alle de ledematen zijn regelmatig gevormd. Het verstaat alles, beantwoordt alle vragen, en wel met eene haar bijzonder eigene, mij (zal ik het zeggen?) als 't ware bovenaardsch klinkende stem; welke bijzonderheid mij ongemeen trof. De gelaatsuitdrukking van dit meisje wisselt met elke gemoedsbeweging. Hare kleine, fraaije hand, voor welker middelsten vinger een ring, in omvang als het kleinste hemdsknoopje, nog veel te wijd zou zijn, bezit, in al derzelver bewegingen, alle vrouwelijke bevalligheid. Dit schepseltje lacht, weent, is zeer gesteld op kleedertooi, maar niet minder op een slokje wijn, toont haar misnoegen, kiest en verwerpt; kortom, bezit alles, wat een gewoon kind van hare jaren elgen is. Haar gang is eenigzins wankelend. Haar uiterlijk is, over het geheel, niet onbevallig, hoewel de gelaatstrekken iets aapachtigs hebben. Zij is gezond en rond. Ik nam haar op de hand, liefkoosde en kuste haar, en kon mij van lagchen niet onthouden, toen het kleine ding de vrijheid, welke ik nam, haast kwalijk scheen te nemen, zich den mond afveegde, en over mijnen scherpen baard klaagde. Den grootsten afkeer betoont het van Geneeskundigen; deze hebben het, door al te naauw onderzoek, beleedigd; wanneer men slechts van hen spreekt, maakt het een vuistje, dat zoo groot is als eene Lamberts- of hazelnoot, en legt het hoogste misnoegen aan den dag. Zij is zeer grootsch op haren opschik, doet haren ring van den vinger, laat dien zien, en wijst dan op hare oorringen, met den vrolijken uitroep: “Very pretty!” want zij heeft reeds een weinig Engelsch geleerd. Maar, nog eens, men moet het zien, om het te kunnen gelooven.’