Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1824

Een moord door een vinkje uitgebragt.

(Een Voorval uit de Lijfstraffelijke Regtspleging.)

Anna maria b-n, eene arme wees, een jong knap meisje van 18 jaren, diende bij den koopman b ..., in J ..g, in het Lit-sche. Haar heer en vrouw waren, zoo wel wegens hare vlijt, gehoorzaamheid en trouw, als haar zedelijk gedrag, zeer met haar tevreden. Hare slanke gestalte,

[p. 240]

haar jeugdige bloei, en de bevalligheid, die maagdelijke schaamte over geheel haar bestaan verspreidde, berokkenden haar wel vele aanvallen van de zijde der wellustelingen van hoogeren en lageren stand; maar alle pogingen, om haar van den weg der onschuld en deugd te verlokken, stuitten af op hare zedelijkheid. Op zekeren morgen stond zij op den gewonen tijd niet op. Daar zij, op het herhaald roepen bij haren naam, niet verscheen, meende de huisvrouw, dat zij misschien des nachts zoo ziek zou geworden zijn, dat zij het bed moest houden. Zij ging dus, vol bezorgdheid, naar hare slaapkamer. Welk een ontzettend schouwspel! Zij vond het meisje, met bloed bedekt, dood in haar bed. Een luide kreet van schrik riep de overige huisgenooten er bij. De ongelnkkige was door sluikmoord omgebragt.

Het gerucht van dezen moord verbreidde zich terstond door de gansche stad, en verwekte bij allen, die het lieve, onbesprokene meisje gekend hadden, eene smartelijke deelneming. De koopman gaf er dadelijk het geregt kennis van. Men stelde aanstonds een naauwkeurig onderzoek omtrent dit vreesselijk voorval in het werk, ten einde den dader uit te vinden; en het bleek bij de lijkschouwing, dat de ongelukkige door een' slag op het achterhoofd, met een stomp werktuig, was vermoord geworden.

Intusschen gaf het verhoor van alle bewoners in het huis des koopmans, en van allen, die met de vermoorde in eenige betrekking gestaan hadden, den regter niet het minste spoor van den misdadiger. Hebzuchtige inzigten konden hier bezwaarlijk in aanmerking komen, daar het meisje niets dan eenig weinigbeduidend linnen, kleedingstukken en een paar daalders bespaard loon bezat, welk alles bovendien onaangeroerd was gebleven. Bij deze omstandigheden werd de moord, van wege het geregt, door de nieuwspapieren, ter kennisse van het publiek gebragt, en eene aanzienlijke belooning toegezegd aan hem, die den dader indiervoege kon aanwijzen, dat tegen hem een onderzoek toegelaten, en hij overtuigd en volgens het voorschrift der wetten gestraft kon worden. Maar ook deze laatste poging, om den misdadiger te ontdekken, bleef zonder gevolg; niemand meldde zich aan, en er waren ondertusschen zes weken verloopen.

Niet ver van het huis, waar de moord gepleegd was, woonde een bakker. Deze bakker had een' negenjarigen zoon, die een vinkje zoo tam gemaakt had, dat het hem, op zijn

[p. 241]

roepen, op hand of schouder vloog, en, met eenigzins gekorte vleugels, vrij in de kamer mogt rondfladderen. De knaap speelde eens met dezen vogel, voerde hem uit zijn' mond, en liet hem van de eene hand in de andere vliegen. Een bekende zijns vaders opende op dit oogenblik de deur: de vogel, door deze onverwachte verschijning verschrikt, verliet de hand van den knaap, en vloog de kamer uit. Deze ijlde hem na, om hem weêr op te vangen. Vergeefs: de schuwgemaakte vogel ontsnapte hem telkens, als hij meende hem gevat te hebben. Maar hij was te zeer gekortwiekt, om zich hoog te kunnen verheffen en de ruime lucht te klieven. De knaap hield hem altijd in het oog. Zoo vervolgde hij den vink van de eene straat naar de andere, tot dat het vogeltje eindelijk, om zich van zijnen vervolger te ontslaan, in een gat in den buitenmuur van een klein huisje vlugtte, hetwelk door het uitvallen van een' muursteen ontstaan was. Dadelijk poogde de knaap den vink uit zijne schuilplaats voor den dag te halen. Hij klauterde met moeite tot de opening des muurs op, en greep met de hand in het gat, om zijn' vlugteling te vatten, maar kreeg, in deszelfs plaats, een' hamer in de hand, en ving eindelijk ook den vogel. Met dezen dubbelen buit beladen, keerde hij vrolijk naar de vaderlijke woning terug. Hij vertelde zijnen ouderen, op welk eene wijze hij weêr in het bezit van zijn vinkje gekomen was, en toonde hun tegelijk den gevonden hamer. De vader bezag dezen naauwkeuriger, erkende hem voor zulk eenen, als de metselaars bij hunnen arbeid gewoon zijn te gebruiken, en - ontdekte aan denzelven sporen van bloed. Dit trof hem. Door eene plotselinge, hemzelven onverklaarbare, verbinding van gedachten, herinnerde hij zich het vermoorde meisje, en dat zij door een stomp werktuig gedood was.

Terwijl hij hierover nog nadacht, trad een soldaat van het aldaar gelegerd Dragonder-regement in den winkel, om een wittebrood te koopen. De bakker vertoonde hem den hamer, zeggende: ‘Dezen heeft mijn gottlieb zoo even gevonden.’ De soldaat beschouwt hem vlugtig, en zegt daarop: ‘Hij behoort aan mijn' kameraad, den Dragonder S ..., die het metselen geleerd heeft.’ - ‘Zoo!’ hernam de bakker, die zich met veel tegenwoordigheid van geest wist te bedwingen; ‘dat doet mij vermaak. Ik zal hem den hamer teruggeven.’ De soldaat, die niets kwaads

[p. 242]

vermoedde, verwijderde zich, en de bakker begaf zich onmiddellijk met den hamer naar het geregt, vermeldende, hoe hij aan denzelven gekomen, en wat hij omtrent deszelfs bezitter vernomen had. De hamer werd dadelijk, met de aangifte des bakkers en de akten van het onderzoek omtrent den moord van anna maria b-n, in handen van den Krijgsraad gesteld. De aangewezen eigenaar des hamers werd gevat, en bij het eerste verhoor vroeg men hem eensklaps: of hij dezen hamer voor den zijnen erkende? Naauwelijks werd hij denzelven gewaar, nog met bloed bevlekt, of hem overviel eene siddering, alsof de hevigste koortskoude al zijne leden schudde. ‘Ja, het is de mijne!’ stamelde hij, en voegde er, op den toon der vertwijfeling, bij: ‘Ik wil alles bekennen.’

Hij beleed nu den gruwelijksten moord. Lang had hij naar de gunst van het meisje getracht; maar zij had hem altijd afkeerig en koel bejegend, en hem gedreigd, zoo hij haar nog langer vervolgde, hem deswege bij den Kommandant van het regement te zullen aanklagen. Kort daarna onderging hij, op diens bevel, wegens eene nalatigheid in den dienst, eene strenge tuchtiging; hij beeldde zich verkeerdelijk in, dat dezelve te hard geweest, en dit daarom geschied ware, wijl het meisje hare bedreiging had vervuld. Zijne ruwe min verkeerde nu in wraaklust, gemengd met jaloezij wegens een' vermeenden medevrijer, en - hij bedreef de bloedige daad. Hij boette dezelve, volgens de uitspraak van den Krijgsraad en hoogere bekrachtiging, op het schavot, met zijn leven.