Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1824

Redevoering over het geen de ondervinding van eene halve Eeuw mij geleerd heeft, dat een Advocaat voornamelijk behoort in acht te nemen, of te vermijden; gehouden door Mr. Joannes van der Linden, J.U.D. en praktizerend Advocaat te Amsteldam, op den 1 Maart 1824, - ter plechtige viering van het vijftig-jarig Jubelfeest van deszelfs bevordering tot Leeraar in de beide Regten, enz. Uit het Latijn vertaald. Te Amsteldam, bij P. den Hengst en Zoon. 1824. In gr. 8vo. 53 Bl. f :-60.

Het is voorwaar een zeldzaam en heugelijk verschijnsel, dat een Advocaat, of eenig ander geleerde van beroep, die doorgaans reeds een derde van een' gewonen leeftijd heeft afgelegd, alvorens dit te aanvaarden, vijftig jaren in dezen kring werkzaam zij - vooral, wanneer hij zich dan nog in staat en opgewekt gevoelt, om het feest dezer verjaring, een waar Jubilé, openlijk te vieren. Wij meenen, dat dit vóór korte jaren heeft plaats gehad met den hoogberoemden wassenbergh te Franeker; en thans ontmoeten wij wederom een geval, dat, in zekeren zin, nog sterker mag genoemd worden. De heer van der linden, zijn gansche leven aan de pleitzaal en aan het schrijven of vertalen van regtsgeleerde en zedekundige werken besteed hebbende, en alzoo met mond en pen immer gebruik hebbende gemaakt van de moedertaal, treedt in zijnen grijzen ouderdom, tot het oogmerk voornoemd, als Latijnsch redenaar op, alzoo sprekende en redenende, dat niemand onvoldaan, wat zeggen wij! niemand niet verrukt en vermaakt, doch tevens gesticht en geleerd, uit de gehoorzaal henenging. Thans die zelfde redevoering, welke wij in het Latijn aanhoorden en daarna lazen, in de Nederduitsche taal, ter aankondiging, in handen

[p. 321]

nemende, bevinden wij dezelfde gemakkelijkheid en ongedwongenheid behouden te zijn gebleven, en dat wij niet door het onverwachte van den uitnemenden Latijnschen stijl, benevens het eerbiedwekkende der plegtigheid, zijn verleid geworden, om den ganschen inhoud gepast, rijk van zaken en vol wijze gematigdheid te achten. Het onderwerp, namelijk, hetgeen de ondervinding van eene halve eeuw mij geleerd heeft, dat een Advocaat voornamelijk behoort in acht te nemen of te vermijden, wordt daarin behandeld met opzigt tot het advizeren, het instruéren van het proces, en het eigenlijke pleiten; omtrent welke drie voorname deelen van den pligt en het beroep eens pleitbezorgers hij inzonderheid deze lessen geeft: dat het eerste niet voorbarig en oppervlakkig, of te vleijend voor den vragenden, geschiede; dat, bij het tweede, de regte vorm, en dus ook de naauwkeurige kennis der regtsvormen, niet verwaarloosd worde; dat, ten aanzien van het derde, langwijligheid, gezwollenheid, gemeenheid, nutteloos rekken en vele andere misbruiken worden vermijd; waarna nog een enkel woord over de belooning. Wij stippen dit maar even aan, en verwijzen voorts naar het stuk zelf, dat voorzeker geen liefhebber of beoefenaar van het vak ongelezen mag laten, en waarin ook anderen, behalve wezenlijk nut en leering, dat vermaak zullen kunnen aantreffen, hetwelk en de schoonheid van den inhoud, en de heugelijkheid der aanleiding, en de bewondering van den grijsaard aan de hand geven. Achteraan volgt eene korte en keurige beschrijving van het vriendenmaal en verdere geschenken, met welke de orde der Advocaten hem den eigen dag zoo gepast vereerd heeft. Moge de heer van der linden nog lang den zegen genieten, dien hij zoo dankbaar heeft erkend!

Wij meenen in de vertaling der aangehaalde plaats op bl. 41 eene fout te bespeuren.