Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1824

Lijkrede en Lijkzangen, uitgesproken in de Maatschappij Verscheidenheid en Overeenstemming te Rotterdam, ter nagedachtenis van wijlen den Heer Pieter Wittigs, enz. door Gillis de Meijer, Medebestuurder der gen. Maatschappij, enz. Te Rotterdam, bij N. Cornel, enz. 1823. In gr. 8vo. XII, 108 Bl. f 1-25.
Redevoering over het pligtmatige en edele, der zorg voor het Nageslacht, en de uitnemende geschiktheid der Maatschappij Tot Nut van 't Algemeen, om waarlijk het geluk van het Nageslacht te bevorderen, enz. Door A.A. van Schilfgaarde, V.D.M. 's Hertogenbosch, bij H. Palier en Zoon. 1823. In gr. 8vo. 27 Bl.
Redevoering van Gerrit Joan Meijer, over de beoefening der Nederlandsche Taal, het beste middel ter bevordering van ware Vaderlandsliefde. Gehouden, ter aanvaarding van het Hoogleeraarambt te Leuven, enz. Leuven, bij C.J. de Mat. 1822. In gr. 4to. 19 Bl.

Als Redevoeringen, voegen wij deze drie stukken bij elkander.

In het eerste vinden wij nogtans meer, zoo als reeds de titel aanduidt, en een voorberigt van den Weleerw. scharp nader doet zien. Wij willen er kortelijk van zeggen, dat de inhoud lof en navolging verdient, als eene gepaste en verstandige hulde aan een waarlijk braaf, godsdienstig en verdienstelijk burger en huisvader. Helaas! hoe vele lofredenen zochten hen te verheerlijken, die door hunnen hoogen stand of schitterende gewelddadigheden reeds verre boven verdienste bekend waren! Iets meer hierbij te voegen, ware overbodig, daar het toch van zelve spreekt, dat eene mate van belangstelling in den persoon dit boekje inzonderheid zal doen zoeken en lezen.

[p. 276]

Het tweede verdient ook aanprijzing, om het loffelijk doel en den warmen, hartelijken toon, die in hetzelve heerscht. Voor de nakomelingschap te zorgen, gewis, dat is edel en betamelijk; dit te doen door eene gepaste vorming van verstand en hart der jeugd, is eenen goeden weg bewandelen; en hoe veel men te dezen aanzien aan de Maatschappij Tot Nut van 't Algemeen reeds verschuldigd is, en bij haar voortdurend bestaan en uitbreiding meer en meer zal mogen danken, kunnen slechts dezulken ontkennen, die, door hoogmoed verdwaasd en verblind, eindelijk nog het nut en voordeel der zonne zullen betwisten.

In het derde volvoert de verdienstelijke Hoogleeraar meijer zijne taak op eene gepaste wijze. Immers, hij moge geacht worden, meer een kort betoog, dan eene eigenlijke redevoering, te hebben geschreven, dit gebeurt al veel bij zulk eene gelegenheid, en werd hier door de omstandigheden en de toehoorders misschien bijzonder gevorderd. En, al ware dan ook de taalkundige en keurige schrijver geen redenaar van de hoogste vlugt, zijne bedaarde, verstandige leiding, zijn wereldburgerlijke geest, en bekendheid vooral met de zuidelijke talen, doen ons van zijn onderwijs aan de aloude Leuvensche Hoogeschool, met grond, het beste hopen. De Geest des Vredes en der Liefde geve daartoe, ten beste des vaderlands, zijnen zegen!