Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1823

Leerrede over Romeinen XI:5. door L. Egeling. Evangeliedienaar bij de Hervormde Gemeente te Leyden, bij gelegenheid van de bediening des Doops aan drie, tot onzen Heer bekeerde, Israëliten. Te Leyden, bij de Wed. D. du Saar, enz. 1822. In gr. 8vo. VIII, 36 Bl. f :-8-:

Wie heeft niet gehoord van de bekeering tot het Christendom van eenen jongen man vooral, die zich onlangs, door de uitgave van een' bundel gedichten, als een sie-

[p. 11]

raad van zijnen stam en natie, en, zoo het velen toescheen, als een warm en bekwaam verdediger hunner aloude voorregten en nog niet verdonkerde uitzigten, had doen kennen? Wie is niet nieuwsgierig naar de woorden, welke gesproken zijn, bij de inwijding van dezen da costa (benevens zijne echtgenoote en vriend) in de Christelijke kerk, door eenen man, zoo men zegt, op raad van bilderdijk, buiten de woonplaats der doopelingen, daartoe verkozen, - door den Eerw. egeling, bekend als een geleerd, schrander, schoon tevens hoogsteenvoudig en zeer ernstig prediker? Wij twijfelen dus niet, of deze leerrede zal in zeer vele handen komen, gewis ook in die van sommige Joden. En wij keuren het niet alleen goed, dat zulk een stuk in het licht verschijne; maar achten het ook eene zeer gepaste en bekwame gelegenheid, om het verstandige van de keuze der nieuwgeloovigen in het licht, ja in het meest aanmoedigend licht te plaatsen. Ondertusschen is het wel mogelijk, dat de nieuwsgierigheid en hooggespannene verwachting van velen worde te leur gesteld, en dat het stuk op de Israëlieten, wel geenen ongunstigen, maar even min eenen zeer beduidenden indruk make. Trouwens, dit zal de heer egeling zelf gaarne erkennen. 's Mans geheele predikwijze, op eene te voren doordachte schets, zoo wij achten, brengt noch scherpzinnigen betoogtrant, noch bijzonder treffende en wegslepende welsprekendheid met zich. En niet uitpluizende, maar op zulken algemeenen trant sprekende, als Gods vrije genade en 's menschen dure verpligting, om geloof en deugd na te jagen, evenzeer aandringt, geeft hij ook van dezen kant geen vat aan eenige partijdigheid. Wij voor ons lazen het stuk met stichting, vonden er veel gezond verstand, groote bekendheid met den Bijbel, goede uitlegkunde, bij ernst en gemoedelijkheid, in. De stijl is eenvoudig, zonder platheid, hier en daar warm, izonder groote verheffing of schijn van gezwollenheid. De inhoud komt hierop neêr, dat er ten tijde des Apostels waarlijk een overblijffel der genade was, daar een deel der Joden geloofden; dat dit ook nu nog plaats

[p. 12]

heeft, schoon wij niet bepalen kunnen, in welke mate; dat dit geschiedt door de verkiezinge Gods, daar niets anders dan zijne leiding, zijne hulpe die weinigen, welke tot het licht komen, daartoe uit zoo groote duisternis kan verlossen, gelijk de tegenwoordige doopelingen dien weg der Voorzienigheid met hen dan ook ootmoedig en dankbaar erkenden; gevende dit een en ander den spreker gelegenheid, om over den toestand der Joden en Gods oogmerk met hen, over ons gedrag te hunnen aanzien, en inzonderheid over de verpligting der nieuwbekeerden, meer of min uit te weiden. Regt hartelijk wenschen wij, dat zijn woord, op den duur, ingang vinde! dat een inderdaad Christelijke geest in de aankomelingen wone, een geest van gematigdheid en ootmoed, van stille zelfverzaking en voorlichting van allerlei dwalenden door goede werken in het bijzonder; opdat alles meer en meer kome tot de eenheid des geloofs door de heiligmaking, en de liefde, die in Christus was en met Goddelijken luister straalde aan het kruis, alle harten vervulle!