Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1822

[p. 513]

Ontzettend ongeval eens stoomschips op het meer Champlain in Amerika.

(Uit de Brieven eener Engelsche Dame over de Vereenigde Staten van Amerika, geschreven in 1818-1820. Londen, 1821.)

Eene der schoonste Stoompaketbooten, in Amerika vervaardigd, is, zeer onlangs, op het meer Champlain, op de ontzettendste wijze verongelukt. De Kapitein, door eene onverwachte ongesteldheid overvallen, had het bevel over het vaartuig, voor deze reis, zijnen twintigjarigen zoon opgedragen. Meer dan veertig passagiers bevonden zich op het schip, dat, bij allerheftigsten tegenwind, op de haven van St. John aanhield. In weerwil der hooge zee, ging de vaart zeer wel, en ten een ure na middernacht had men de helft des meers bereikt.

Een passagier, die uit de spijskamer iets voor zich gehaald had, liet onvoorzigtiglijk op een hoekbufet aldaar eene brandende kaars staan, zonder op te merken, dat de vlam de bovenplank konde bereiken.

Een der schepelingen ontdekte een schijnsel, dat hem verdacht voorkwam; hij schoot toe, hoorde het vuur knappen, en zag, dat de deur van het vertrek reeds brandde: in dit oogenblik baande de vlam zich eenen doortogt naar buiten, en sloeg hem tegen. Hij liep naar eene kleine deur, naar het slaapvertrek der vrouwen geleidende; zij was van binnen gesloten, en zijn roepen en kloppen werd, van wege het tumult van wind en golven, niet gehoord. Hij ijlde naar het verdek, om den Kapitein het schrikkelijk nieuws te melden, en geraakte vervolgens, door eene andere deur, in het verblijf der vrouwen; maar ten zelfden oogenblikke drong ook de vlam daarbinnen, en greep terstond het naaste bedde aan. De jonge Kapitein riep al zijne manschap bijeen, om hun in korte woorden af te vragen, of, naardien de sloepen niet allen te gelijk konden opnemen, zij hunne toestemming wilden geven, dat de passagiers gered werden, en hij, met de

[p. 514]

manschap, den, schier ontwijfelbaren, dood in de golven zoude afwachten? Edelmoediglijk volgde eene eenparige bewiliiging. De sloepen werden te water gebragt. Reeds stonden de masten in lichtelaaijen brand, en den stuurman verzengden de kleederen, terwijl hij het roer nog hield vastgeklemd. De hitte des vuurs verhoogde de werkzaamheid der stoommachine. Het brandende schip vloog over de golven, en naderde het eiland, op hetwelk men aanhield. Terwijl men bezig was, de jammerende vrouwen en kinderen in de beide sloepen te bergen, ontslipte het roer, niet langer houdbaar, de hand des stuurmans; het schip draaide zich eensklaps als in eenen cirkel om, en werd in eene tegengestelde rigting teugelloos voortgedreven. De stoommachine te naderen, was onmogelijk: toen echter de brandstof verteerde, was ook hare kracht uitgeput, en het vaartuig aan wind en golven prijs gegeven.

De passagiers bevonden zich thans in de sloepen, en de Kapitein en zijne manschap poogden nog, hun de aan de vlammen ontrukte vrouwen en kinderen toe te werpen. Vergeefs werden deze wakkere lieden gedrongen, zich insgelijks in de, bovendien reeds overladene en door de vlammen bedreigde, kleine vaartuigen te redden; zij bleven, en hielden zich eeniglijk bezig, de geredden zoo spoedig doenlijk te verwijderen. Thans ontdekte men eerst, dat eene vrouw en een zestienjarig jongeling vergeten waren. De laatste werd terstond op eene plank gebonden, en een wakkere zwemmer stortte zich met hem in zee, om, zoo mogelijk, nog eene der sloepen te bereiken. De dappere Kapitein hield intusschen de van schrik schier beseffelooze vrouw in zijne armen, en zich op het brandende verdek zoo lang staande, tot al de manschap, zich aan een en ander houtwerk vastklemmende, het boord verlaten had. Hierop wierp hij eene daartoe gereed gehoudene tafelplank in zee, en zich daarop, zonder de ongelukkige los te laten, welke hij hoopte te redden. Deze echter, van angst buiten zichzelve, kneep hem de keel dermate tee, dat hij zich van haar moest losscheuren. Eene baar sleepte de vrouw weg; en, bij eene

[p. 515]

vruchtelooze poging om haar van nieuws te grijpen, zag hij nog, hoe zij, vóór zij te gronde ging, een rookend stuk houts trachtte te vatten.

De koene Kapitein voer voort, rondom het brandende schipsgeraamte te zwemmen, en zijne lotgenooten, die hem nog mogten hooren, te vermanen, insgelijks in deszelfs nabijheid te blijven, wijl de sloepen, wanneer zij de passagiers aan wal gezet hadden, andermaal naar het schip zouden heenroeijen. De matrozen der sloepen ondertusschen hadden twee mijlen verre met wind en golven te kampen, bevorens het hun gelukte, de passagiers aan een' verlaten' oever, te midden van een' donkeren en stormenden nacht, te ontschepen. Vervolgens keerden zij onmiddellijk naar hunne ongelukkige makkers terug. Reeds was de dag aangebroken, eer zij het rookende schipsgeraamte ontdekten. Nabij hetzelve lag, op eene drijvende plank, eene menschelijke gedaante. Het was de jonge Kapitein, zonder bewustheid, maar nog levende. Men nam hem behoedzaam op, en zijne redding gelukte. Van de matrozen werd slechts één enkele geborgen, die zich, acht uren lang, met behulp van een stuk houts, had boven gehouden, maar thans ook op het punt van bezwijken was. - Te Bordentown viel den Kapitein en passagiers de zorgvuldigste verzorging ten deel.