Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1822

Anekdoten van Leidenfrost en Jung-Stilling.

Aan den Redacteur der Vaderlandsche Letteroefeningen.

Mijn Heer!

Vergeef het mij, dat ik UEd. de beloofde Anekdoten van j.g. leidenfrost zoo lang onthouden heb. Dikwijls bekroop mij de lust, om UEd., in plaats van dezelve, eene levenschets van dien beroemden man, ter plaatsing in uw geacht Tijdschrift, mede te deelen; doch veelvuldige bezigheden en afwisselende ongesteldheden vertraagden tot hiertoe de volvoering. Onzeker, of ik die levensschets nog zal kunnen leveren, zend ik UEd. intusschen een dubbel tweetal Anekdoten van leidenfrost en van jung-stilling, der openbaarmakinge welligt niet onwaardig; verblijvende, voorts, met achting,

UEd. bestendige Lezer

j.g.c. kalckhoff, Pred.

Laren, bij Zutphen,

11 Febr. 1822.

[p. 348]

Anekdoten van wijlen J.G. Leidenfrost, Med. Dr. en Prof. te Duisburg aan den Rijn.

I. Op zijne terugreize van Dusseldorp, in eene herberg afstappende, geraakte leidenfrost in gezelschap van een' onbekenden Heer, die zich weldra als een kwakzalver deed kennen. Deze verhief zijne weergalooze kunst hemelhoog, zelfs ten koste van de geleerdste mannen, en in 't bijzonder van Prof. leidenfrost, wien hij voor den grootsten kwakzalver enz. schold, zonder te weten, dat hij dien beroemden man zelven thans voor zich had. Leidenfrost, zich daaraan niets storende, blijft even vriendelijk, en wordt door den kwakzalver, met de meeste beleefdheid, tot aan het rijtuig begeleid. - Kort na 's mans vertrek wordt de snorker, door den kastelein nader ingelicht, doodelijk outsteld. Beducht voor de schromelijkste gevolgen van zijn vergrijp, loopt en schreeuwt hij den Duisburger Professor achterna, opent het portier van het rijtuig, en smeekt, in de ootmoedigste houding, om vergiffenis; doch krijgt dit treffend antwoord: ‘Ga in vrede! Ik nam het u niet kwalijk; want het is van uwe broodwinning onafscheidbaar.’

II. Leidenfrost, eens in den laten avondstond bij eenen kranke geroepen, ging derwaarts met eene handlantaarn, wanneer ettelijke moedwillige studenten hem eensklaps geweldig toeschreeuwden: ‘licht uit!’ met bedreiging zelfs van mishandeling. Op het oogenblik, dat men zulks wilde volbrengen, hernam de Professor (die toen juist Rector Magnificus was) met de edelste zachtmoedigheid: ‘Och, mijne Heeren! ik bid u, laat mij toch ongemoeid naar eenen kranke gaan, die mij ontboden heeft, doch welken ik zonder handlantaarn niet kan vinden.’ - Men kan ligtelijk denken, hoe de verbaasde studenten uiteenstoven.

Anekdoten van Jung-Stilling.

I. Een student te Marburg liet zich een' langen rok aanmeten, en wees den kleermaker aan, waar hij het benoodigde laken en verder toebehooren kon bekomen. Deze brengt, een tijdlang daarna, een' korten rok; doch de student weigert dien aan te nemen, en wordt daarover bij den Akademischen Senaat aangeklaagd. De kleermaker houdt staande, dat het ontvangen laken ontoereikend was voor een' langen

[p. 349]

rok: Jung-stilling, die toen juist Rector Magnifieus was, vat nu het woord op, in dezer voege: ‘Ik ben ook kleermaker geweest, en zal nu zoo veel laken, als gij zelf zegt ontvangen te hebben, op kosten van ongelijk, laten halen, en hier, in uwe en der Heeren Professoren tegenwoordigheid, beproeven, een' langen rok voor den aangeklaagden student daaruit te snijden. De uitkomst zal het verschil beslissen.’ Dit gezegde was genoeg, om den schelmschen snijder, die het op de proef niet durfde laten aankomen, te beschamen, en tot het intrekken zijner onregtvaardige klagt te bewegen.

II. Een dag of twee na de huwelijksverbindtenis met zijne derde voortreffelijke vrouw (die 10 dagen vóór hem gestorven is) bevond jung-stilling zich, met dezelve en met zijnen ouden vader, op eene contra-bruiloft. Allen waren in staatsie gekleed, uitgezonderd de eerwaardige grijsaard, die zijn gewoon landelijk pakje aan had. Men besloot tot eene wandeling. Toen eene sterke regenbui het prachtig gekleed gezelschap overviel, snelden eenige bedienden met parapluis aan. Jung gaf de eerste aan zijnen vader, en wilde de andere voor zichzelven en zijne jonge echtgenoote gebruiken. Doch de oude man weigerde stellig, dat vreemde ding aan te nemen. ‘Wel nu, dan voegt zulks den kinderen even weinig!’ Met deze woorden gaf de in het nieuw gekleede Professor de beide parapluis terug, en liet zich met zijne jonge vrouw gerustelijk doornat regenen.

Tot bladvulling voeg ik hier nog bij:

Een naïf antwoord van eenen boer.

Vóór eenigen tijd bezocht mij een lid mijner gemeente. Het gesprek viel op eenen naburigen Predikant, die er korteling gekomen was en grooten toeloop had. ‘Nieuwe bezemen (zeide ik) vegen goed.’ - Oogenblikkelijk hernam de boer: ‘Oude nog beter, mits ze niet te sterk zijn afgestompt; zij halen de vuiligheid beter uit de hoeken.’