Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1822

Grammatica Latina in Scholarum usum. Pars III, de Prosodia. Zutphaniae apud H.C.A. Thieme. 1822. 8vo. pag. 96.

Van het eerste gedeelte dezer Latijnsche Grammatica is, meenen wij, op zijnen tijd verslag gedaan. Het Prosodische gedeelte is met eene meerdere uitgebreidheid en naauwkeurigheid uitgewerkt, hetwelk ons zeer bevallen is. Niet, omdat de Prosodie in de Grammatica van vossius niet goed zoude zijn, voornamelijk als de onderwijzer een der zake kundig man is, maar omdat sommige punten in het vervolg

[p. 653]

van tijd nader onderzocht en opgehelderd zijn, en vele metra, b.v. de Comica van terentius en andere metra, door geleerde mannen duidelijker verklaard zijn. Van den arbeid dier mannen heeft de uitgever dan ook een goed gebruik gemaakt. - Onder het lezen dezer Prosodie zijn ons niet weinige aanmerkingen voor den geest gekomen, betreffende zaken, waaromtrent wij van den uitgever zouden verschillen. Maar dit beneemt aan de waarde van het stuk niets. Eene stelling, bl. 89, behaagde ons allerminst; dat, namelijk, catullus de waardigheid van het zesvoetige vers niet heeft opgehouden. Wij meenen, dat catullus niet met ovidius kan vergeleken worden, - en met niemand, - maar dat ieder Dichter op zichzelven en naar zijn' eigen' trant moet beoordeeld worden. En dan heeft catullus, naar ons gevoelen, b.v. in het beroemde Epithalamium van Peleus en Thetis, eene zoo groote voortreffelijkheid van versificatie, dat wij uit de gansche oudheid niets kennen, hetwelk natuur en kunst, in dit opzigt, zoo meesterlijk vereenigt. - Wij hopen, voor het overige, dat op de Latijnsche scholen van deze Prosodie een veelvuldig en goed gebruik moge gemaakt worden, opdat het aankomende geslacht, het tegenwoordige in goed en zuiver schrijven evenarende, hetzelve in het algemeen in het goed en zuiver uitspreken moge overtreffen. Recensent verschijnt zelden of nooit bij openbare Oratiën en Disputatiën. Maar hij hoort van deskundige menschen, dat hun de haren dikwijls te berge rijzen, als zij de woorden op eene erbarmelijke manier hooren radbraken. Rousseau konde niet verdragen, dat een hond valsch blafte. Hij wilde dat ook in de maat hebben. Maar hoe zoude hij geschreeuwd hebben, als hij eenen redenaar hoorde uitspreken: ‘votrē serveur? Verum enimvro philosōphi non digunt istiusmōdi amges.’ Het kwaad is te verhelpen, als op de Latijnsche scholen over het algemeen meer werks van dit onderwijs gemaakt wordt, waarop wij de aandacht van den Heer Commissaris willen gevestigd hebben.