Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1822

Hulde aan de dierbare Nagedachtenis van mijne voor eeuwig geliefde Echtgenoote, Johanna Geertrui Zegerius, overleden den 11 Maart, 1822. Eene Leerrede over Klaagl. V: 15, 16^a. door A.N. van Pellecom, Predikant te Prinsenhage. Te Breda, bij W. van Bergen & Comp. In gr. 8vo. VIII, 40 Bl.

Wij hebben deze Leerrede van den Heer van pellecom met een treurig genoegen gelezen. Zoo wèl zijn Eerw., in het algemeen, de pen weet te voeren, zoo treffend en roerend heeft hij zijne gewaarwordingen en gevoelens, als bij het lijk zijner overledene en onvergetelijke Gade, geschetst. Het begin reeds, of de inleiding, behaagt en neemt ons geheel voor den spreker in, door kunstelooze, geheel natuurlijke eenvoudigheid. Te eer wordt men daarna op de gedachte gebragt, dat het welligt beter ware, zoo dit gedeelte ons terstond tot de breedere ontvouwing van 's mans wedervaren en omstandigheden voerde. De vorm der Leerrede nogtans, zal de tekst geen bloot motto zijn, laat dit niet toe; maar wij worden voor eenen tijd met ..... de staatkundige rampen van Israël, nu voor zoo vele duizend jaren hebbende plaats gehad, door den bedrukten Redenaar bezig gehouden. Ziedaar echter, wat ons gevoel minder aangenaam trof en roerde. De Eerw. van pellecom bezigt vervolgens de onderscheidene deelen van zijnen tekst gepastelijk, om eigen verlies en lijden als bij de stukken af te malen, en gaat dan over tot de gronden van

[p. 358]

troost en versterking, welke de Godsdienst van Jezus, in het bijzonder, in alle dergelijke gevallen aanbiedt. Dit geschiedt inderdaad zeer ongezocht en ongedwongen, zonder dat ons eene stijve opsomming van bekende leerstukken en gedachten daarbij over verveling doet klagen. Neen, hier overdrijft de Prediker niet; nog eer zouden wij denken, dat het rouwtafereel zelve wat al te zwart, en als hopeloos, gekleurd was. In het kort, deze niet uitgesprokene Leerrede verdient zeer, gelezen te worden. Wij willen haar, daarom, ook niet ontleden en schetswijze doen kennen. Veeleer schaffe zich elke weetgierige en lijdende dezelve aan, en stichte er zich en de zijnen mede.

Ook de Opdragt aan zijn achtjarig Dochtertje, harer Moeders naamgenoote, is in een' roerenden kindertoon gesteld, en de als motto gebezigde dichtregelen van tollens zoo gelukkig gekozen en tevens zoo treffend, dat wij den aandrang niet kunnen wederstaan, er onze aankondiging mede te sluiten, als de beste tolk van den indruk, dien de lezing dezer Hulde op ons gevoel achterliet:

o, Zaligst bovenal, wie, in het uur van scheiden,
Zijn tol het eerst betaalt en 't eerst verreist van beiden!
Hij voelt de wonde niet, terwijl hij ligt en slaapt,
Die in 't verlaten hart tot aan het weêrzien gaapt;
Hij heeft geen kreet van smart om vroeger vreugd te slaken;
Hij had alleen het zoet - het bitter niet te smaken;
Hij heeft geen traan geschreid, die niet werd droog gekust;
Hij weet niet, tot wat prijs hij 't eerst van beiden rust!