Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1821

Mijn gezang.

Wanneer ik zing, zing ik een lied,

Dat niet door beeldenpraal

Een hoog en schitt'rend doel beschiet

In Neêrlands rijke taal.

Een ander stijg' den zangberg op,

En zinge op stouter' toon;

Dat hem op Pindus steilen top

Apol den schedel kroon'!

[p. 639]

 

't Is grootsch, ontgloeid door heilig vier,

 

Voor de eer van 't Vaderland

 

De welbesnaarde gouden lier

 

Te grijpen van den wand.

 

 

 

't Is schoon, Natuur met al haar' glans

 

Te omvatten in zijn lied;

 

't Zij Phebus prale aan d'avondtrans,

 

Of uchtendstralen schiet'.

 

 

 

't Zij 't stroompje met een zacht geklots

 

Langs groenende oevers ruisch',

 

Of schuimende van rots op rots

 

De bergstroom nederbruis'.

 

 

 

Het zij de Lente in volle pracht

 

Haar bloemgewaad ontplooi',

 

Of dat de Herfst in kouder' nacht

 

Den grond met rijm bestrooi'.

 

 

 

Ik weet het, zulk een maatgeluid

 

Drukt, op verheven toon,

 

Alleen de ontvonkte geestdrift uit

 

Van God Apollo's zoon.

 

 

 

Maar o! des muschjes schel gekweel

 

Vindt ook een luist'rend oor,

 

Al klinkt de zang van Filomeel

 

Het schoonste in 't voog'lenkoor.

 

 

 

Wel hem, wiens hart van zangdrift gloeit,

 

Als 't van verrukking zwelt,

 

Of als een traan van weemoed vloeit,

 

Die meer dan woorden geldt!

 

 

 

Nooit greep ik met vermeet'le hand

 

Naar 's dichters lauwerkroon;

 

Steeds, waar der Muzen outer brandt,

 

Eerde ik der Muzen zoon.

[p. 640]

 

Maar, schoon ik naar geen glorie streev'

 

In 't rijk der Poëzij,

 

Zing ik op 't veld, in bosch en dreef,

 

Mijne eigen melodij.

 

 

 

Die melodij, zoo arm in kunst,

 

Mijn lust in vreugde en smart,

 

Zij dingt naar lauwerkroon noch gunst,

 

Maar spreekt slechts tot het hart.