Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1821

De slangenbanners in Barbarije.

(Volgens riley.)

- Ik betaalde twee dollars voor mijne plaats, en konde van daar ongehinderd in het, tot de bezwering der slangenbanners bestemde, vertrek rondzien. Hetzelve was ongeveer twintig voet lang en vijftien breed, met tegels bevloerd, en van binnen met kalk bepleisterd; ook waren de vensters zorgvuldig met een traliewerk van ijzerdraad voorzien, zoodat het voor de slangen onmogelijk was, op eenigerlei wijze uit het vertrek te ontkomen. Hetzelve had slechts ééne deur, waarin eene opening, zes of acht duim in het vierkant, desgelijks met traliën verzekerd. In dit vertrek stonden twee mannen, naar het scheen Arabieren, met kroes haar en baard; en men zeide mij, dat zij van een bijzonder menschenras waren, dat de gaaf bezat om slangen te bannen. Eene houten kast, omtrent vier voet lang en twee breed, werd bij de deur nedergezet, en had eene koord, aan eene schuif bevestigd, welke aan het eene eind der kast zich bevond. Deze koord liep door het gat in de deur. De twee slangenbanners waren alleen in haiks (een kort hemd), en dit zelfs zeer kort, gekleed. Nadat zij, zeer devoot, hunne godsdienstige

[p. 265]

ceremoniën verrigt hadden, namen zij zoo plegtig afscheid, alsof zij elkander voor eeuwig vaarwel zeiden. Dit gedaan zijnde, verliet één van hen het vertrek, en sloot de deur zorgvuldig achter zich toe. De Arabier, die terugbleef, scheen in geweldigen angst; ik kon zijn hart zien kloppen, en zijne borst verhief zich krampachtig; hij riep, met eene zachte stem, drie malen: ‘Allah houakiber!’ (God alleen is groot!)

De Arabier stond aan het eene eind des vertreks; in dit oogenblik werd de kast geopend, en eene slang kwam langzaam te voorschijn; zij zal ongeveer vier voet lang en acht duim dik geweest zijn; hare kleurmengeling was van de schoonste, welke de natuur oplevert, bij afwisseling donkergeel, purper, en wit en zwart en bruin gevlekt. Zoodra zij den Arabier in het vertrek ontwaar werd, fonkelden hare kleine, groene oogen als vurige kolen. Eensklaps verhief zij den kop omtrent twee voet van den grond, en, op den weerloozen toeschietende, greep zij hem, onder een vreesselijk sissen, tusschen de plooijen van zijn haik, in zijne regter heup. De Arabier gaf een' luiden schreeuw, wanneer eene andere slang uit haar hok kroop; deze was zwart, zeer glanzig, en, naar het mij toescheen, tusschen de zeven en acht voet lang, doch had niet meer dan twee duim middellijns; naauwelijks had zij de kast verlaten, of zij sloeg de vurige roode oogen op het bestemde slagtoffer, strekte de gespletene tong uit, wond zich tot een' cirkel op, verhief den kop uit deszelfs midden drie voet hoog, en, het vel van dien kop boven hare oogen, in vorm en grootte als een menschenhart, doende oprijzen, vloog zij als een bliksemstraal naar den Arabier, sloeg hare tanden in zijnen hals, nabij de slagader, terwijl lijf en staart zich twee-, driemaal om zijnen nek en armen kronkelden. De Arabier sloeg de ontzettendste en hartroerendste kreten uit; het schuim stond hem op den mond, en, terwijl hij met zijne regterhand dat deel der slang greep, hetwelk zich om zijne armen geslingerd had, poogde hij ten zelfden tijde, in den doodelijksten angst, zijnen nek van het ondier te bevrijden, hetzelve met zijne linkerhand bij den kop vattende. Vergeefs! Intusschen had zich de andere slang om zijne beenen gewikkeld, en voer voort met al de andere deelen zijns ligchaams te bijten, en wel zoo diep, dat het bloed uit al die wonden over zijn kleed stroomde. Deze vreesselijke aanblik deed mij het bloed in de aderen

[p. 266]

stollen, en met moeite konde ik mij op de been houden. In weerwil der geweldigste inspanning van krachten, om de slangen met zijne handen af te rukken, kronkelden deze zich steeds vaster om hem heen, en benamen hem den ademtogt, zoodat hij op den grond nederstortte, waar hij, onder de ijsselijkste trekkingen, zich heen en weder wentelde, zijn gansche ligchaam met bloed en zwadder bedekt, tot dat hij stil bleef liggen en den geest scheen te hebben gegeven. In dezen laatsten worstelstrijd had hij de zwarte slang met zijne tanden gewond, terwijl zij poogde met haren kop in zijnen mond te dringen; hetgeen hare woede slechts te meer had aangezet.

In dit oogenblik hoorde ik het doordringend geluid van een fluitje, en, mijn oog naar de deur wendende, zag ik den anderen Arabier met een loksluitje aan den mond. De slangen luisterden naar deze muzijk; hare woede scheen van lieverlede te bedaren; zij lieten allengskens het schijnbaar doode ligchaam los, en, naar de kast kruipende, bevonden zij zich weldra weder in dezelve, en werden onmiddellijk daarin opgesloten.

Thans werd de deur des vertreks geopend, en de Arabier haastte zich, om' zijnen ongelukkigen medgezel bij te staan; hij hield een fleschje met een zwart vocht in de eene, en eene ijzeren spatel in de andere hand, waarmede hij zijnen makker, wien de klem den mond vast gesloten hield, de tanden met geweld verwijderde, en hem toen een weinig van dat vocht in den mond goot; vervolgens drukte hij hem de lippen zamen, plaatste zijnen mond aan des schijnbaar dooden mans neusgaten, en blies op die wijze lucht in deszelfs longen; daarna wiesch hij de talrijke wonden met het gemelde vocht, en echter vertoonde zich nog geen spoor van leven. Ik achtte hem werkelijk dood; zijn hals en aderen waren geweldig opgezwollen. Nu nam de Arabier het levenloos ligchaam in zijne armen, droeg het naar buiten, en ging, gedurende eenige minuten, voort, met hem lucht in te blazen, tot dat het leven scheen terug te keeren. Eindelijk geeuwde hij, en kwam, na verloop van eenigen tijd, zoo ver tot zichzelven, dat hij eenige woorden konde spreken. De zwelling zijner ledematen nam allengskens af, terwijl men voortging de wonden met zuiver, koud water te wasschen, en tevens van tijd tot tijd een weinig van het zwarte vocht op dezelve te gieten. Een schoon haik werd hem aangetogen;

[p. 267]

maar zijne krachten waren zoo zeer uitgeput, dat hij zich niet overeind konde houden; weshalve hem zijn kameraad op den grond tegen eenen muur plaatste, waarop hij in slaap viel. - De gansche vertooning, van het oogenblik, dat de slangen werden losgelaten, tot dat men dezelve door het fluitje van het ligchaam aflokte, duurde omtrent een kwartier uurs; maar er verliep meer dan een uur, eer de gewonde Arabier de spraak terug bekwam.

Ik meende ontdekt te hebben, dat men der slangen hare giftige tanden had uitgebroken, en deelde zulks den opziener mede, die het bevestigde. Ik verlangde nu te vernemen, vanwaar dan nog zoodanige zwelling ontstaan konde; en hij verzekerde mij, dat, ofschoon de doodelijke tanden waren weggenomen, de giftige adem en zwadder genoegzaam waren, om hen, wie deze slangen aanvielen, te dooden; dat geen hulpmiddel daartegen iets vermogt, dan alleen bij hen, die door den Almagtigen met de kracht begiftigd waren, om deze slangen te bezweren; en dat deze Arabier en zijn medgezel tot deze begunstigde wezens behoorden.

De Mooren en Arabieren noemen de dikke en schoone slang El Effah, en de lange zwarte hartkoppige El Bouskah. Men zegt, dat deze slangen zich veelvuldig aan den zuidelijken voet van het Atlas-gebergte ophouden, aan het uiteinde der woestijn, waar dezelve dikwijls menschen zoo wel, als dieren, aanvallen. Men vangt ze, nog zeer jong zijnde.