Kunst en natuur.
Bond, een Engelschman, vond zoo veel smaaks in voltaire's Zaïre, dat hij besloot, hetzelve met een' vertrouwden vriendenkring op een Liefhebberijtooneel te spelen. De rollen werden verdeeld. Bond, een man van zestig jaren, nam die van Lusignan op zich. De spelers vonden reeds in het eerste bedrijf algemeenen bij val. Lusignan verscheen. Al de aanschouwers waren getroffen van den aanblik diens edelen Prinsen; maar de ziel van bond gevoelde nog sterker dan zij. Zijne phantasie klimt; hij geeft zich aan de kracht zijns gevoels over, en stort opééns, op het herkennen van Zaïre, bewusteloos neder. De aanschouwers, verrukt van bewondering, huldigen de kunst des waardigen spelers, en diens ongemeene begaafdheid, om de natuur zoo begoochelend daar te stellen, met daverend handgeklap. Maar de pauze duurt te lang. Men verwacht, dat Lusignan het woord zal hernemen, doch hij blijft sprakeloos. Nerestan, Chatillon en Zaïre geven hem wenken, aan zijne onmagt een einde te maken. Hij opent de oogen voor een paar minuten, en - sluit dezelve voor eeuwig; hij is dood!
Auteursrechtvrij