Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1819

Vrouwelijke moed en regtvaardigheid.
(Eene ware Gebeurtenis.)

Kort na den Utrechtschen Vrede werd een jonge Engelschman door zijnen vader, des Konings Lijfarts, naar de Akademie te Montpellier gezonden, om zich in de Heelkunde te oefenen. De jongeling, ver van zich in de studiën af te slooven, maakte veeleer zijn hof bij de vrouwen, waartoe zijne goede gestalte en middelen eene genoegzame aanbeveling waren. Dit, echter, was bij hem niet voldoende. Toevallig voerde hij den naam van eenen rijken Lord, en gaf zich uit voor deszelfs éénigen zoon. Onder dezen titel verwierf hij toegang tot de ouders van Juffer v.n., aan welke laatste hij ras zijne vurige liefde verklaarde, in de overtuiging eener onmisbare toestemming. Dan, hij vond zich in dezen waan bedrogen, en alle zijne pogingen tot aanbeveling waren vruchteloos, zoodanig zelfs dat hij stellig werd afgewezen. Hierover vertoornd, te meer omdat hij zijne zegepraal overal verspreid had, nam hij zijne toevlugt tot den laster, met de vermelding, dat hij, op grond van ongunstige vermoedens, van haar had afgezien.

De jonge Juffer, onbesproken van gedrag, werd door haren vader zeer bemind. Intusschen kwam ook dit gerucht te zijner kennisse, en vond geenen geringen steun bij zijne tweede vrouw, welke hij onlangs gehuwd had en die zeer jaloersch was omtrent de bekoorlijkheden der dochter. Bij het vaderlijk onderhoud deswege, verdedigde de Juffer hare onschuld nadrukkelijk; doch tevens zonder vrucht, daar het nadeelig gerucht zich staande hield. In dezen schrikkelijken toestand besloot zij tot wraak, en weldra bood de gelegenheid zich daartoe aan.

De Engelschman, wien zij als de éénige oorzaak van dat

[p. 336]

gerucht erkende, geraakte in hevigen twist met eenen ander, die der partije van Koning jacobus was toegedaan. De eerste ontving weldra, in naam zijner partij, in de beleedigendste uitdrukkingen, de uitdaging toe een tweegevecht met pistolen op den vroegen morgen des volgenden dags. Hij verscheen: maar welke bevreemding, daar hij, in plaatse zijner partij, de Juffer v.n. ontmoette in mannelijk gewaad, die hem zijn eerloos gedrag verweet, en op dien grond voldoening vorderde! Honende spot was zijn antwoord, en dreef hare verbittering tot die hoogte, dat zij de pistool op hem loste, waarbij hij dood ter aarde stortte. Terstond keert zij, onbemerkt, naar huis, begeeft zich weder te bed, en verschijnt des morgens, als naar gewoonte, aan het ontbijt.

Weldra, echter, werd het geval bekend, en het vermoeden van den Regter viel eigenaardig op de partij des Engelschmans, met welke men algemeen wist, dat hij zeer hevig getwist had. Dezelve werd gevat, beschuldigd, en op de waarschijnlijkste gronden veroordeeld, hoe zeer hij zijne onschuld bezwoer. Onverwacht verscheen de Juffer voor den Regter. ‘Mijn goede naam (sprak zij) werd langen tijd belasterd. De persoon, die zulks deed, was de jonge Engelschman. Ik was aan mij zelve de redding mijner eer verpligt. Ik daagde hem, in den naam des aangeklaagden, tot het tweegevecht uit, en, daar hij weigerde mij voldoening te geven, schoot ik hem ter neder. De veroordeelde is vrij, en ik moet in zijne plaats boeten.’

De Regters bewonderden deze zeldzame vrouwelijke vastheid van geest, hoe zeer misdadig. Men verzocht voor haar, op grond van het oogmerk des bedrijfs, bij den Koning genade; deze werd terstond verleend, en een der Regters, op wien hare jeugd, schoonheid en moed den diepsten indruk gemaakt hadden, verzocht en verkreeg hare hand ten huwelijk.