Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1818

[p. 700]

Gevangenschap van den baron Stackelberg bij de Mainoten.

De Baron stackelberg werd, vóór eenige jaren, omstreeks het eiland Hydra, door een' Mainotischen zeeroover, gevangen genomen. De roovers sleepten hem in het gebergte, waar hij verscheiden dagen in een hol opgesloten gehouden werd, en niets dan olie en ajuin te eten kreeg. Hij sliep op den blooten grond, zonder zelfs eens van linnen te kunnen verwisselen. Dus beroofd van alle hulp en bijstand, zou hij ontwijfelbaar hebben moeten omkomen, had hij niet zijn leven aan de spoedige en doelmatig aangewende pogingen van zijne vrienden, den Baron haller en den Heer cockerill, te danken gehad. De Baron haller kreeg een' brief van den aanvoerder der Mainoten, die hem de gevangenneming van zijn' vriend meldde, en de som van 18000 piasters als losgeld voor hem bepaalde. Hij schreef verder daarin, dat, wanneer de Baron haller met deze som op zekere hem aangewezen plaats in het gebergte wilde komen, hij aldaar een aantal Mainoten vinden zou, die hem in het hol, waarin zijn vriend zich bevond, zouden brengen. Wanneer de som niet op den bepaalden tijd daar was, kostte het den gevangene den hals.

In dezen zonderlingen brief lag tevens nog een van stackelberg aan zijne vrienden, met de beschrijving van zijn' verschrikkelijken toestand, en de bede om hem zoo spoedig mogelijk te bevrijden. De Baron haller gaf zich alle moeite om de gevorderde som bij elkander te krijgen, ten einde zijn' vriend te redden, waarbij cockerill hem krachtdadig ondersteunde; zij waren zoo ijverig, dat zij op den dag, dat de brief aangekomen was, reeds 12000 piasters bij elkander hadden, met welke haller dadelijk naar de hem aangewezen plaats, onder het geleide van een' Janitsaur, vertrok.

Dit was een zeer armzalig dorp, en zij bereikten het nog denzelfden avond. Naauwelijks was de Baron er twee uren geweest, toen een hevig kloppen de aankomst van een' troep Mainotische roovers aankondigde. Zij drongen bij haller aan om hem naar hunne woningen te voeren, en betuigden hem met de plegtigste eeden, dat, wanneer hij het met hun-

[p. 701]

nen aanvoerder wegens den losprijs niet eens konde worden, zij hem onverzeerd op deze plaats terug zonden brengen.

De brave Baron, door vriendschap en inwendigen gloed gedreven, nam dit aanbod aan, ofschoon de Janitsaar niet te bewegen was om hem te verzellen. Nadat zij drie uren gereden hadden, hield, aan den voet van een' hoogen berg, eene patrouille van Mainoten hen aan, die het paswoord vroeg, en hun vervolgens veroorloofde verder te rijden. Nu ging het over verscheiden hooge bergen, waar zij in de enge dalen telkens door patrouilles aangehouden werden, tot zij eindelijk aan den ingang van een groot hol kwamen, waar zij intraden. Hetzelve werd flaauw door eene lamp verlicht. Toen men hen voor den aanvoerder bragt, die op eene oude matras zat te rooken, viel den Baron dadelijk zijn vriend in de oogen, die op den grond lag, en door krankheid reeds zeer vermagerd was. Hij bad hem in de Hoogduitsche taal, welgemoed te zijn, en het beste te hopen; maar verzocht hem, zich overigens in het gesprek niet te mengen, en zoo koel en onverschillig te blijven als mogelijk was, tot het verdrag gesloten en de gierigheid dezer booswichten bevredigd ware.

De aanvoerder ontving den Baron zeer beleefd, en zeide hem, dat hij eerst moest uitrusten, eer zij hunne zaken afdeden. Er werden hem derhalve eenige ververschingen voorgezet, en hij vervolgens weder bij den aanvoerder gebragt, die hem nu vroeg, of hij de 18000 piasters losgeld voor zijn' vriend medebragt. De Baron veinsde zich ten hoogste verwonderd, dat men den gevangene zijn' vriend noemde, en zeide, dat hij enkel gekomen was om een' bediende van een' zijner bekenden te rantsoeneren, maar dat hij dezen mensch in zulk een' zwakken en ellendigen toestand vond, dat zulk een hooge losprijs zeer slecht aan hem besteed zou zijn. ‘Daar ik nogtans,’ voegde hij er bij, ‘toch zoo ver hier heen gekomen ben om het leven van een' Christen te redden, wil ik er 10000 piasters aan wagen. Zijt gij daarmede te vreden, dan zal ik u het geld dadelijk voortellen. Tot meer heb ik geen' last. Is dit derhalve niet toereikend, dan behoudt gij den gevangene, en doet met hem, wat u behaagt.’ De aanvoerder antwoordde, dat hij van dezen cisch niet afging, en den gevangene nog een' dag levens toestond. De Baron liet zich echter door deze dreigementen

[p. 702]

niet afschrikken, maar vertrok in vertrouwen op des roovers gierigheid, zonder zelfs zijn' vriend vaarwel te zeggen. Den anderen morgen, gelijk hij verwacht had, zochten de Mainoten hem in het dorp weder op, en hij sloot met hen den koop voor 10000 piasters voor hen en 1000 voor des aanvoerders bijzondere kas. Met deze som spoedde hij zich nu naar het hol, en had weldra het onuitsprekelijk genoegen, den gevangene ontboeid en aan hem overgegeven te zien. Alvorens zij nogtans dit verschrikkelijk oord konden verlaten, moesten zij het bij zulke gelegenheden gewone gebruik zich laten welgevallen, door de hand van een' Mainot geschoren te worden, met hen in olie gekookte ajuin als een afscheidsmaal te eten, en zich van allen in het rond de hand tot een vriendelijk vaarwel te laten schudden.