Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1818

Verlustiging der hindoos.

De volgende echte en omstandige beschrijving is uit een Engelsch werk getrokken. De schrijver, t.d. broughton, zegt:

Wij begaven ons in het jaar 1809 bij scindiah, om deel aan eene uitspanning te nemen, welke men Hauli noemt. Hij ontving ons in eene tent van 130 voeten lengte, die tot dit oogmerk opgeslagen was. Hij zat op eene soort van troon, en om hem heen stonden alle de genen, die, uit hoofde van hunnen rang, regt hadden op de eer, om deze verlustiging met hem te deelen. Aan zijne voeten sprong eene kunstige sontein, in welke men de hovelingen dompelen liet, die, door onbegrensde vleijerijen van de luimen huns meesters, zich voorregten weten te koopen. Vele Bayaderen vervulden het overige van het vertrek.

Men had ons te voren gezegd, dat wij in witte vesten en pantalons verschijnen moesten, en dat vóór het einde van het spel zich niemand verwijderen mogt. Nadat wij onze

[p. 576]

plaatsen genomen hadden, bragt men groote koperen vazen ten voorschijn, die met Abir, een mengsel van meel en sandelhoutstof, gevuld waren; daaruit vormde men nu kleine kogeltjes, die de spelers met veel behendigheids op elkander wierpen. Ten zelfden tijde bood men de aanwezigen ook eene kom met geel geverwd water en eene groote zilveren spuit aan. De Rajah zelf gaf het teeken tot den aanvang des spels. Nu wierpen allen hunne kogeltjes in het rond, en elk zocht zijn' buurman te bespuiten. Het was tegen de etiquette, ook den Rajah te attakeren. Daar wij echter verklaard hadden niemand te zullen verschoonen, bekwam ook hij zijn deel. Maar hij speelde als Vorst. Hij had, namelijk, eene ontzaggelijk groote spuit, gelijk onze brandspuiten. Hij verstond het spel zoo goed, dat er in weinig oogenblikken geen enkel persoon was, of hij was doornat. Nu waren wij geheel bestoven, dan weder geheel overgoten; en wel zoo lang, tot de geheele bodem, verscheiden duimen hoog, met eene roode brij bedekt was. Ik heb in mijn gansche leven geen zonderlinger uitspanning gezien.