Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1818

Luchtreize over het kanaal van Ierland.

De Heer windham sadler steeg den 22 Julij 1817, 20 minuten na 1 ure, van Portobello-Barraks, in den omtrek van Dublin, met zijne luchtballon op. Deze was betrekkelijk meer klein dan groot. De luchtreiziger steeg op met een' frisschen W.Z.W. wind, en geraakte daardoor in weinig minuten tot eene hoogte, vanwaar hij het heerlijkste gezigt had over het gansche omgelegen land zoo wel als de kusten; weldra echter onttrok eene digte wolk hem dezen, en hemzelven aan het gezigt der aanschouwers.

Het was in deze wolk gevoelig koud, zoo dat sadler een' jas moest aantrekken. Hij was hooger gekomen dan hij wilde; want het was hem thans niet te doen om hoog te stijgen, maar spoedig over het Iersche kanaal te komen: hij opende daarom de klep; maar eenige uitgestrooide stukken papier toonden hem, dat hij desniettegenstaande nog gedurig rees, en zoo doorvloog hij ook weldra deze wolk, en geraakte in eene holdere atmospheer. Hier scheen de ballon twee minuten stil te staan. Hij zag door wolkschenren enkele dee-

[p. 512]

len van de oppervlakte der aarde, hoorde den weergalm van het geschut, en daalde even zoo snel weder als hij te voren gerezen was, zoodat hij om 2 ure zich lijnregt boven Howth-hill bevond, en alzoo in 45 minuten niet zeer ver vooruit gekomen was.

Zonder den moed te verliezen, wierp sadler thans 40 ponden ballast uit, steeg weder op, ging over Howth-hill heen regts naar Irelands-eye, en bleef tot 25 minuten na 2 ure in dezelfde rigting, toen hem een W.N.W. wind tot 14 minuten vóór 3 ure naar het westelijk einde van dezen heuvel dreef.

Wij laten den luchtreiziger nu zelf spreken.

‘Om dezen tijd bevond ik mij omtrent 2½ Engelsche mijl boven de aarde, en de thermometer stond op 38^o, toen ik eensklaps in eene sneeuwjagt gewikkeld werd; de zon scheen op de vlokken, en dit verschijnsel was boven alle beschrijving schoon; doch weldra was alles weder helder om mij heen en ik zweefde, gelijk ik duidelijk zag, over de kust noordwaarts van Dublin.

Angstig zag ik naar de streek der Engelsche kusten heen, wanneer ik, tot mijne groote blijdschap, eindelijk, 5 minuten na 3 ure, de eerste schemering der hooge gebergten zag, welke de streek aldaar onderscheiden, en die men Principality noemt. Thans was mijn angst voorbij; ik haalde vrij adem, en nam eene kleine verfrissching. Doch hier gebeurde iets, wat ik te voren nooit bemerkt had, en dat een' hoogst onaangenamen indruk op mij maakte; de zon scheen namelijk zeer schoon, en de deelen mijns ligchaams, die zij bescheen, waren niet alleen warm, maar zelss onverdragelijk heet, terwijl de andere ledematen, die zij niet bestraalde, van koude verstijfden. De thermometer teekende ook in de schaduw slechts 37^o en in de zon 75^o.

Thans was mijne grootste zorg, mij in de streek te houden, die mij onmiddellijk naar de kust van Wales dreef, en wel naar het scheen zuidwaarts van Holyhead. Om dit te bewerkstelligen, bediende ik mij nu van het gaz en dan van den ballast, liet somtijds een klein gedeelte van het eene ontsnappen, of wierp een gedeelte des laatsten over boord, om de ballon op eene gelijke hoogte te houden, zoodat ik in eene horizontaal regte lijn over het kanaal voer.

Mijn toestand was nu hoogst aangenaam. Ik zat gerust

[p. 513]

en veilig te midden van eene heldere atmospheer, zweefde met eene snelle, maar onbemerkte beweging over den breeden oceaan onder mij, wiens golven in den zonneschijn speelden, verheugde mij in het gezigt der kusten van Ierland en Wales en den ganschen omtrek van het eiland Man, zag hier en daar zeilende schepen, onder anderen eene noordwaarts stevenende vloot van 21 zeilen, kortom, genoot een genoegen, dat zich met geene woorden laat beschrijven.

10 Minuten na 4 ure kon ik de lange schaduw op het water duidelijk onderscheiden, zag ook om half 5 de maan, doch niet anders dan zoo als zij er bij dag uitziet. 20 Minuten na 5 ure zag ik nog den nieuwen lichttoren van Howth. hetgeen misschien kwam dewijl de zon in het westen stond en hem helderder met hare stralen bescheen. Deze was heerlijk aan te zien; zij kreeg eene roodachtige avondkleur, en opstijgend golvenschuim maakte het beeld nog levendiger.

Mijn togt was zeer snel geweest; 23 minuten na 6 ure was ik zeer nabij aan land, en bereidde mij om neder te dalen: ik wierp alzoo de ankers uit, en bragt de mij noodige, maar ligt verliesbare voorwerpen in veiligheid; het overige wierp ik weg, onder anderen ook drie eijeren; een daarvan brak in duizend stukken eer het de zee bereikte, een ander viel juist na 29 seconden daarin, zoodat ik derhalve niet zeer hoog in de lucht zijn kon, en dus wel zeggen mag, dat ik de ballon zóó bestuurde, dat ik eene door mijzelven bepaalde hoogte en regte lijn gehouden heb.

Omtrent kwartier vóór 7 ure was ik een weinig zuidwaarts van den lichttoren op Holyhead. Ik zag naar eene goede ankerplaats uit, en opende de klep geheel. Een rukwind voerde mij nogtans een eind van de plek weg, die ik uitgekozen had. Echter vatte het uitgeworpen anker in den grond, en de ballon stond twaals voeten boven dezen te zweven. De avond was helder en stil; eene menigte menschen hielp mij bij het uitklimmen, en alles liep voortreffelijk af, zoodat ik 5 minuten over 7 ure op de kust van Wales stond, als de eerste luchtreiziger, die den togt over het Iersche kanaal gelukkig had volbragt.’