Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1817

De verwer.
Door Karl Stein.
Eene kluchtige Vertelling.

In den loop des jongsten krijgs kwam, in eene stad aan den Rijn, een jong Armeebeambte bij eenen verwer in kwartier. De krijgsafdeeling was bestemd, te dier plaatse eenigen tijd te verblijven. De huiswaard, een lange, stevige vent, met een barsch uitzigt en slechts één oog, geviel onzen gast in 't geheel niet; maar des te meer behaagde hem deszelfs jonge, mooije vrouw, met welke hij weldra eene al te naauwe ver-

[p. 583]

bindtenis aanging; immers, zoo haast haar echtgenoot den rug wendde, staken zij de hoofden schertsend en vertrouwelijk zamen.

Op zekeren dag ging de huisheer voor tweemaal vierentwintig uren op reis: dit kwam onzen jongen lieden regt ter snede, en de vreemdeling sloop des avonds, met bewilliging der ongetrouwe echtgenoote, in hare slaapkamer. Om middernacht werd plotseling de deur geopend, en - de man trad binnen. Reeds lang had hij beider verstandhouding gemerkt, maar omzigtig gezwegen, en bij zich zelven gezworen, de schuldigen op de daad te betrappen, en alsdan met nadruk zich te wreken. Hij spilde dan nu ook geen enkel woord, maar greep met reuzenkracht den sidderenden overtreder, droeg hem ter kamer uit, die hij achter zich toesloot, bragt hem in zijne werkplaats, en plofte hem in een groot vat met eene ijskoude vloeistoffe, waarin hij hem bij herhaling onderdompelde; liet daarop den dus gebaadden, die geweldig tandklapperde, loopen, keerde naar de slaapkamer der overspelige vrouwe, tuchtigde haar, en joeg haar ten huize uit.

Intusschen had de verschrikte losbol, al tastende, gelukkig zijne kamer bereikt, en was, toen hij in het donker zich van zijne druipnatte kleederen ontdaan en het verwarmende bed gevonden had, regt blijde, nog heelshuids ontsnapt te zijn. In dit aangenaam gevoel straks ingeslapen, stond de zon reeds hoog, toen een bode van den Opperkrijgskommissaris hem wekte met den last, om bij zijnen Chef zich te laten vinden.

‘Mijn hemel! hoe ziet de Heer Secretaris er uit!’ riep de bode, toen hij den ontwakenden aanschouwde: ‘Uw Ed. is geheelenal hemelsblaauw!’ - De Secretaris zag verbaasd naar zijne handen, vervolgens in den spiegel, en meende op den grond te zinken. Verdiend loon! De verraden echtgenoot had hem, ter straffe, blaauw geverwd. Er bleef hem nu niets anders over, dan den bode te bidden, dat hij hem bij zijnen Chef voor krank deed doorgaan. Deze beloofde zulks, en hij hield woord.

Alle pogingen, om, door sterk wasschen, zich van de blaauwe verfstoffe te ontdoen, mislukten. Hij wreef zich het aan gezigt bijkans open; maar - hij was en bleef blaauw,

[p. 584]

en bevond met schrik, dat hij met opregte Indigo, en gevolgelijk gansch echt, geverwd was. Hoe raasde en tierde hij!

Des avonds, toen het donker werd, begaf hij zich naar zijnen Chef, die hem altijd zeer genegen was geweest, vertrouwde hem zijn ongeluk, en bad om raad en hulp. Deze beschermer was een vrolijk man: hoe verder de geverwde kwam in zijn verhaal, te luider lachte hij; maar hulp wist hij even min.

‘Zoo iemand eenig hulpmiddel bekend is om u om te verwen,’ sprak hij eindelijk, toen hij weer spreken kon, ‘dan moet het uw huiswaard zijn, die u in den eigenlijksten zin een blaauwtje loopen deed. Ik zal hem laten roepen, en het daarheen zien te brengen, dat hij een middel aan de hand geve, waardoor gij weder naar een mensch gelijken moogt.’

De verwer kwam, maar scheen desgelijks geen middel te weten, dat den geverwden bleeken kon. Wanneer de jonge Heer zich dikwerf en geducht met zeep wascht,’ zeide hij droogweg, ‘zoo kan hij in drie of vier weken zijne oude kleur weder bekomen. Voor 't overige mag hij den Hemel danken, dat hij er zoo goedkoop is afgekomen!’

De Opperkrijgskommissaris bragt in het midden, dat het jonge mensch onmogelijk vier weken lang blaauw kon blijven; dat hij veelligt nog heden bij den Generaal kon geroepen worden, en waarschijnlijk in weinige dagen marcheren moest.

‘Het doet mij leed,’ hernam de verwer met een' verbeten grimlach; ‘wit kan ik hem niet maken; zwart wel, indien uwe Excellentie het beveelt: zwart op blaauw, dat gaat!’

De Kommissaris vloekte; maar de verwer bleef bedaard, en beval zich in zijne gunst. Gene, die wel lust gevoelde denzelven aan te klagen, maar evenwel begreep, dat het voor den jongen losbol noodzakelijk was, dat de booze handel den strengen Generaal onbekend bleef, zweeg, en gaf nu onzen blaauwen avonturier den raad, zich naar den Veldchirurgijn, die een goed Chemicus was, te begeven; hetgeen deze dan ook dadelijk deed.

De Chirurgijn toonde zich bereid hem te helpen, en schreef hem een kruid voor, hetwelk hij moest laten koken, en zich met het aftreksel wasschen, waardoor terstond de blaauwe kleur verdwijnen zou.

[p. 585]

Hoe haastte zich de patient, dit voorschrift op te volgen! Maar - o wee! De Chirurgijn was een schalk, die den Secretaris, die hem nog korts een aardig meisje had ontfutseld, niet lijden mogt; en had alzoo den gelukkigen modevrijer eene tweede slimme pots gespeeld.

Des avonds ontving de Kommissaris een schrijven van onzen held, van dezen inhoud: ‘Uwe Excellentie verbeelde zich mijnen toestand! Ik ben wanhopig. Die satansche Chirurgijn heeft mij goddeloos bedrogen. Nadat ik mij, overeenkomstig zijn voorschrift, met het mij verordende decoctum gewasschen hebbe, is, wel is waar, de blaauwe kleur geweken; maar, helaas! nu zie ik er geheel grasgroen uit!’...

Hoe gelukkig, dat niet in alle huizen een verwer voorhanden is! Maar al te dikwijls, vrees ik, zou men anders onze hedendaagsche jongelingschap hemelsblaauw en grasgroen zien.