Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1817

[p. 578]

Stalen uit Oostindische nieuwspapieren van 1815.

1. Woede eener Tijgerin.

Het gansche district Ramgur wordt door tijgers, beeren, wolven en andere wilde dieren bewoond, en er verloopt bijna geen dag, zonder dat een menschelijk wezen het offer van derzelver woede worde. Reeds sedert eenigen tijd beklaagden zich de boeren van een dorp, dat zich eene tijgerin in deszelss nabuurschap genesteld had, en hun alle twee of drie dagen een' stier of een' buffel ontroofde. Wij besloten derhalve, harer bloedgierigheid perk te stellen; doch moesten de uitvoering van ons voornemen eene week uitstellen, tot onze olisanten van eenen togt naar de vesting Botas terugkwamen, werwaarts wij ze gezonden hadden. Ondertusschen liepen dagelijks nieuwe klagten van de dorpbewoners in, en

[p. 579]

zij hadden wederom acht of negen stuks vee verloren, eer de olifanten terugkwamen, en wij de jagt beginnen konden.

De schuilhoek, dien zich de tijgerin uitgekozen had, was een dik bosschaadje; doch gewoonlijk hield zij zich in een minder begroeid woud op, en derwaarts geleidden ons de boeren. Deze plaats naderende, zagen wij daar den bodem bezaaid met beenderen, hoornen en dergelijke, zijnde afkomstig van het vee, dat zij verscheurd had, en nog nader komende, verscheen zij met een paar jongen, die oogenschijnlijk eerst een paar weken oud waren. Op het oogenblik, dat wij den eersten kogel op haar afschoten, begaf zij zich met hare jongen in het bosschaadje, en eene minuut daarna sprong zij, met een jong in den bek, voor den dag, en liep voor onze olifanten heen; doch, daar mijn vriend en ik haar in den weg stonden, keerde zij zich spoedig om, en bragt het jong am eene veiliger plaats. Daarna liep zij weer het bosschaadje in, en verscheen terstond daarop met het tweede jong, dat zij even zoo droeg als het eerste: daar zij dezelfde rigting nam als de eerste maal, zoo verloren wij ze wederom uit het gezigt. Wij besloten thans, haar na te gaan; doch ongelukkig werd dit voornemen verijdeld, want plotseling sprong de tijgerin voor den dag, en vloog op den mahout aan, die op mijns vriends olifant zat. Niemand was op deze stoutheid verdacht, en de arme aanvoerder werd onder het verschrikkelijkst gejammer naar beneden gescheurd, zonder dat wij het verhinderen konden. Gelukkig kende de olifant deze soort van jagt, en, in plaats van weg te loopen, bleef hij stil staan. Toen de mahout ter neer gerukt was, ging de tijgerin eenige schreden terug; doch slechts met oogmerk, om haren aanval nog heviger te hervatten. Zij deed eenen wanhopigen sprong op de houdah, waarin ik zat, en brak met hare voorpooten derzelver leuning aan twee; doch, daar ik nu voorbereid was, schoot ik mijn roer op haar los, en wondde haar in de borst. Het bloed kwam met geweld voor den dag, en het scheen, dat zij zou neerzinken; doch zij herstelde zich spoedig weer, en viel nogmaals den armen mahout aan, die nog geheel uitgeput op den grond lag. Doch naauwelijks was zij op hem aangevallen, toen de olifant, welks voerder hij was, zich zijns aantrok, en de tijgerin met zijnen voorpoot eenen zoo hevigen slag gaf, dat

[p. 580]

zij eenige schreden vandaar als dood neertuimelde; waarop wij toeschoten, en haar te eenemaal afmaakten.

Merkwaardig is het, dat sedert het ongeluk, den mahout bejegend, zijn olifant hem niet uit den stal laat dragen, en het levendigste deel in zijn lot schijnt te nemen. Onbeschrijfelijk was de droefheid dezes diers, zoo lang het van zijnen voerder gescheiden was, terwijl namelijk de wonden des armen mans verbonden werden. Het weigerde allen voedsel, liet zich door geenen vreemde naderen, en werd slechts toen weer handelbaar, als men zijnen voerder in den hoek van den stal terug bragt, waar deze gewoon was te slapen.

De jonge tijgers heeft men, in spijt van allen nazoeken, niet weer kunnen vinden. Zij waren echter nog zoo klein, dat zij bezwaarlijk konden wegloopen.

2. Arabierslist.

Gedurende zijn verblijf te Bassora, bezocht de heer T **, op eenen namiddag, de Engelsche factorij. Terwijl nu het opperhoofd en verscheidene heeren op het balkon zaten, kwam een jonge, vlugge Arabier op een schoon paard den hof ingesprongen, galoppeerde rond, zwenkte met groote behendigheid, wierp eene speer in de hoogte, ving haar in vollen galop weer op, en maakte allerlei kabriolen, trots den besten rijder. Doch, ongelukkigerwijze, was het paard reeds vermoeid, toen het juist over eene graft sprong, die van den hof naar het naburige veld was gegraven. In dezen sprong viel het, en wierp zijnen ruiter over den kop in het stof. Het arme dier lag, met uitgestrekte pooten, onbewegelijk, en een stroom van bloed vloot uit deszelfs neusgaten. De Arabier scheen in den beginne door zijnen val verdoofd; doch spoedig kwam hij weer tot zichzelven, schudde zijne ooren, sloeg het stof van zijne kleêren, zette zijnen tulband weer op, en naderde zijn paard. Doch hoe groot was zijne droefheid, toen hij het arme dier in zulken toestand zag! In den beginne verviel hij in razernij; daarna smolt hij in tranen, kuste en omarmde het dier, en beklaagde zijn verlies in de jammerendste uitdrukkingen. Hij uitte zijne smart zoo gevoelig, dat hij allen toeschouwers het hart raakte. De tegenwoordig zijnde Engelschen riepen hem tot zich, en daar zij van hem vernamen, dat dit paard als veulen in zijn huis

[p. 581]

opgevoed was, en de eenige steun zijns vaders, zijner moeder, zijner vrouw en drie kinderen, en dat deszelfs verlies hen gezamenlijk van hun onderhoud beroofde, zoo werden zij ten sterkste door medelijden bewogen, verzamelden onderling en onder de hunnen eene aanmerkelijke som gelds, en behandigden ze den Arabier, hem biddende zich te troosten, en voor dit geld een ander paard te koopen. In de levendigste dankbaarheid uitbarstende, die echter door zuchten en snikken afgebroken werd, nam de Arabier het geschenk aan, en ging nog eenmaal mismoedig naar zijn paard, met oogmerk, zoo het scheen, om het een laatst vaarwel te zeggen en den toom af te doen. Doch naauwelijks was hij aan gene zijde van de graft, of het paard sprong, op een enkel woord, weer overeind, de ruiter wierp er zich op, en galoppeerde weg, onder een luid gelach over de vreemdelingen, welke hij zoo bij den neus gehad had, en die hem geheel verbaasd naoogden.