Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1817

[p. 522]

De hel.

(Vervolg en slot van bl. 480.)

‘Behaagt het u thans, ons laboratorium te zien?’ vroeg de Duivel; en toen ik dit met ja beantwoordde, bragt hij mij in eene groote, zwarte kamer, waaruit een geweldige stank van hepar sulphuris en assa foetida mij tegensloeg. Hier zag ik een aantal Duiveltjes met bruinroode voorschooten, welke mijn geleider de Hel-apothekers noemde. Eenigen hakten de lever eens korenwoekeraars en aardappelöpkoopers, om een extrakt daarvan te maken; anderen stonden bij eenen smeltkroes, en lieten het hart van eenen domeinpachter, die zijne boeren tot op het bloed geknepen had, op een langzaam vuur vergaan; dezen hadden de maag van eenen leverancier in de pers, die beschimmeld brood en bordpapieren schoenen geleverd had; genen maakten eene tinktuur van de neuzen der spionnen; nog anderen bereidden een afkooksel uit de milt van eenen inkwartieringsambtenaar, die de armere klasse onmeêdoogend gedrukt had; weder anderen kookten een elixter uit de darmen eens grondeigenaars, die zijne verarmde schuldeischers door een bedriegelijk bankroet in vertwijfeling had gebragt. Kortom, het was een zouderling vermaak, in dit helsche laboratorium rond te zien.

Mijne oplettendheid werd echter bijzonder gevestigd op een' grooten zwarten ketel, die in het midden der werkplaats boven een vuur hing. In dezen ketel werden eenige heeren gestoofd, welke ik aanstonds voor geneesheeren herkende. Een twaalftal Hel-apothekers waren druk bezig, om allerhande kruiden, wortelen, oliën en zalven in dezen ketel om te

[p. 523]

roeren, waarbij zij, in eenen lustigen reidans, rondom denzelven sprongen, en, even als de heksen in macbeth, een rondlied zongen, dat mij de ooren toetten. Na een' geruimen tijd, brak mijn geleider dit koorgezang der Hel-apothekers af. ‘Even als deze geneesheeren eertijds hunne lijders men drankjes, afkooksels, uit- en aftreksels, likpotten, braakmiddelen, bloedzuiveringen, laxeer- en zenuwmiddeltjes kwelden, uit eene stijfhoofdige vooringenomenheid met het een of ander geneeskundig stelsel, zoo behandelt men hen hier. Dat wij juist apothekers tot hunne pijnigers verkozen hebben, geschiedde met goed overleg, omdat wij namelijk bij deze heeren den besten wil vooronderstelden, wanneer het daarop aankwam, om aan hunne onde p'aaggeesten, de artsen, hun hart eens regt te kunnen ophalen.’

‘Thans,’ voer mijn geleider, na eene korte poos, met eene zeer hoffelijke buiging, voort, ‘thans, mijn geëerde Heer! hebt gij de voornaamste merkwaardigheden van ons rijk bezigtigd, en zoo ik hoop, uwe weetgierigheid voldaan.’

‘Voorzeker,’ antwoordde ik, ‘en ik ben u daarvoor zeer verpligt; veroorloof mij slechts ééne aanmerking, voordat ik u verlaat. Ik vind namelijk, met verwondering, niet het tiende gedeelte van die schurken en schelmen in de Hel, welke ik dacht daarin te vinden. Ik vrees, dat gij geene naauwkeurige aanteekening van dezelven houdt, of dat men ook van uwe lijsten moet zeggen, wat zij dikwijls hier boven zijn, slechts ijdele formaliteiten.’

‘Ha ha ha!’ hernam de Duivel, en meende zich bijkans te bersten te lagchen over mijne kortzigtigheid. ‘Gelief maar eens die festons daar boven aan de zoldering in oogenschouw te nemen!’

Ik zag omhoog, en nu eerst ontwaarde ik, dat tusschen de pilaren, welke het verbazend gewelf der Hel ondersteunden, festons rondliepen, welke inderdaad éénig in uitvinding en smaakvolle schikking waren. Zij bestonden, namelijk, bij nadere beschouwing, uit eene lange guirlande van schelmen, bedriegers, dieven en boeven, aanzienlijke en geringe, arme en rijke, kleine en groote, welke op aarde niet gehangen waren, en nu hier hun loon ontvingen, daar zij, als lijsters en snippen, aan een schier eindeloos koord geregen, in sierlijke festons - gelijk de Duivel schertsend zeide - waren opgeknoopt.

[p. 524]

‘Gij ziet hier,’ voer de Duivel voort, ‘niet alleen gemeene dieven, roovers en bedriegers in grooten getale; maar ook kasbestelers; trouwelooze voogden, die het eigendom der weezen verslonden; tolbeambten, die het te veel ontvangene in hunnen zak staken; overheden, die de stadsopbrengsten in eene punchbowle verdronken; schatbewaarders, die het zweet der onderdanen in pasteijen en derzelver tranen in kostbare wijnen veranderden; kooplieden, die goederen, maten en gewigten vervalschten; koffijhuishouders, die cichorei voor koffij en acaciabladen voor thee; apothekers, die wilgenbast voor koortsbast; wijnkoopers, die vergif voor wijn; brouwers, die azijn voor bier; en eindelijk boekverkoopers en schrijvers, die onzin voor gezond verstand en razernij voor dichtkunst verkochten.’

‘Bravo!’ riep ik, en veegde mijn' bril af, om beter te kunnen onderzoeken, of ik onder deze lijsters en snippen geene bekenden mogt ontdekken. Plotseling hoorde ik een algemeen Hurrah, waarvan de geheele Hel in het ronde daverde. Van schrik viel ik plat op den grond neder, kwam echter weldra weder tot mijzelven, en vroeg naar de oorzaak van dezen verschrikkelijken kreet.

‘Het is een vreugdeschieten en vivatroepen over den verjaardag van Keizer kameleon den Krijgshaftigen,’ antwoordde de verrukte Duivel, waarbij hem de vreugdetranen over de wangen rolden. ‘à La bonne heure! hij valt juist op den naamdag van onzen Meester. De maitre des spectacles heeft voor onzen hoogen Bondgenoot een feest verordend. Stroomen bloeds onderscheiden dezen heugelijken dag, en de toekomst vertoont ons een lagchend verschiet van landverwoesting, bloedvergieten en pest.’ Thans sisten eene menigte bliksems, vuurpijlen en brandraketten door de lucht, en de geheele Hel was, als door een' tooverslag, prachtig verlicht.

Zijne helsche Majesteit nam eenen grooten beker, verhief zich op zijnen troon, en bragt, met eene donderende stem, den volgenden toast uit: ‘Kameleon den Krijgshaftigen, onzen veelgeliefden Neef en getrouwen Bondgenoot! Moge hij nog lang regeren, om onze heerschappij ook op aarde te vestigen!’

Madame, de Duivelin Moeder, voegde daarbij: ‘Ondergang van vrijheid, orde en goede zeden!’

De donder van het geschut, en een bedwelmend gedruisch

[p. 525]

van horens, trompetten, pauken en trommelen stemde in het victoria der Duivels, en de zwarte gedrogten dansten eene vrolijke carmagnole rondom den troon van hunnen Heer en Meester, en huilden een ça-ira daarbij, dat mij thans nog de ooren daarvan klinken.

De Duivel wierp het overschot uit zijnen beker in de lucht, hetwelk aanstonds in ontelbare kleine gedrogten, harpijen enz. enz. veranderde, welke met een verward en akelig gekras en gesnater rondzwierven, en de geheele Hel verpestten. Hierop werd een Te Diabolum aangeheven, welks einde ik niet wilde afwachten. Want waarlijk, het werd mij groen en geel voor de oogen! Ik nam een kort afscheid, en was hartelijk verheugd, toen ik het rijk der duisternis achter den rug had.

Aldus hoop ik, Sire! aan uw allerhoogst bevel voldaan te hebben. Ik zal den Hemel bidden, dat hij uwe Majesteit in zijne genadige bescherming neme, en van zulk een gevaarlijk bondgenootschap bevrijde. Ik verblijf, enz. enz.

En hier, mijne Heeren! eindigde mijn berigt aan Keizer kameleon den Krijgshaftigen. Het verstaat zich van zelf, dat ik aanstonds, na het overhandigen van dit berigt, met postpaarden over de grenzen ging, en niet afwachtte, welken indruk het op zijne Majesteit mogt maken. Daar nu deze postreis over berg en dal ging, ontwaakte ik juist op de grenzen, wreef mij wel tienmaal de oogen, en konde mij niet dan met vele moeite overtuigen, dat het slechts een droom was, wat mij zoo levendig had bezig gehouden.