Bij de wieg van mijn dochtertje.
Lieve kleine! 't Oog geloken,
In het wiegje neêrgedoken,
En geschommeld in de rust,
Met een lachje op 't aangezigtje,
Rust ge zachtkens, minlijk wichtje!
Door de liefde in slaap gesust.
Ja, de liefde spreidde 't bedje,
Droeg u met een wiegend tredje,
En zij vlijde u zoetjes neêr,
En zij deed u, door het schomlen
Van het wiegje, zachtkens domlen,
Tot ge gaaft geen kreuntje meer.
Ja, de liefde schudde 't kussen,
Vlijde 't hoofdje zacht er tusschen,
Drukkend daar een kuiltjen in;
Kleine platje! reeds zoo olijk
Schuilt ge er achter, en lacht vrolijk,
Als de schalksche God der Min.
Liefde kuste u op het bekje,
En, u drukkend onder 't dekje,
Schikte zij de zachte sprei;
En gij trokt de wenkbraauwboogjes
Tot een lachje, maar uwe oogjes
Sloten zich door 't zoet gevlei.
Slaap gerust, aanminnig kindje!
Liefde zorgt, dat u geen windje
Zoetjes tripplend op de teenen,
Trekt zij 't wiegkleedje om u henen,
En verbeidt met vreugd den dag.
Slaap dan zachtkens, hartediefje!
Vaders vreugde, moeders liefde!
Liefde waakt voor uwe rust.
Groei in lieve aanvalligheden,
En word eens ('t zijn onze beden)
Vaders glorie, moeders lust!
No. II. Meng. bl. 80. reg. 9. v.o. staat Hertog, lees Markgraaf. |
|
Auteursrechtvrij