Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1817

Mimili, of het Zwitsersche Bergmeisje; naar het Hoogduitsch van H. Clauren. Te Amsterdam, bij de Wed. H. van Kesteren en Zoon. 1817. In gr. 8vo. 118 Bl. f 1-16-:

In vijf maanden één tweede druk in Duitschland! dus moeten wij ons met de aanmelding haasten, want onze Schoonen moeten, ook in de lecture, geene mode ten achtere zijn. Het boekje heeft ook alles, wat aanbeveelt. Vooreerst, de lieve Mimili, in haar bevallig Zwitsersch gewaad, regt bekoorlijk voor de liefhebbers op den titel afgemaald; en dan haar eenvoudig, zacht, Zwitsersch karakter, vurige, teedere liefde en trouw, hare krachtvolle, echt-Zwitsersche vaderlandsliefde en heldengeest; en hare geschiedenis grootendeels medegedeeld door de bekende en bekwame pen van De Vrijmoedige; terwijl eene, geheel onverwachte, vrolijke uitkomst, van eene andere hand, de laatste bladzijden vult, en het genoegen van lezer en lezeres ten top voert. De beschrijving van de Zwitseriche bergstreek, waar het meisje zich ophoudt, en waar de reiziger, en oogenblikkelijk ook haar vurige minnaar en aanbidder, haar aantreft, is overheerlijk en treffend, gelijk ook het gul, echt-Zwitsersch onthaal van den vader, en het eenvoudig, onschuldig vertrouwen van den ouden man zoo wel, als van de hemelsch beminnelijke maagd. Een proefjaar wordt den minnaar bepaald. Het is bijna geëindigd, toen buonaparte van Elba terugkomt; nu moest de jongeling nogmaals optrekken tot den heiligen strijd, en - hij viel op een' der roemrijke dagen bij Belle-Alliance. Toen zijn dood Mimili niet meer twijfelachtig was, bezweek het moedige meisje, en de lezer is met ons gereed om te voldoen aan het

[p. 615]

‘Bid voor de ziel,’ zoo wel ten aanzien van het belangrijke meisje, als van den belangrijken gevallenen held. Toevallig sla men dan echter de laatste bladzijde van het reeds geeindigde boekje nog eens om; en, welk eene verrassing! zie daar, de jongeling is terug, wel gewond, maar niet doodelijk, ja zelfs reeds in zoo verre hersteld, dat ieder, die lust heeft, tegen den toen eerstkomenden (nu reeds verloopenen) Hemelvaartsdag, met eene gezonde maag en een vrolijk humeur, door den Heer clauren ter bruiloft genoodigd wordt. Dan, misschien worden wij, die (het zij zonder verwaandheid gezegd!) vertrouwen de beide genoemde vereischten te bezitten, nog wel eens bij de jonggehuwden op een doopmaal geïnviteerd.

Maar wij moesten ons oordeel gezegd hebben over de waarde van het verhaal, en wij gaven den inhoud! Trouwens, het oordeel viel ons moeijelijk. Ja, wij lazen met genoegen, en bekeken het meisje op den titel met genoegen: maar! maar! - zoo geheel hoog liepen wij met het werkje toch niet. Juist zouden wij onze beoordeeling ter neder schrijven, toen een lief, huishoudelijk, en geheel niet overdreven gevoelig, Hollandsch vrouwtje, en nog een paar aardige meisjes, welker kunstgevoel wij hoegenaamd geene reden hebben te betwijfelen, zich bijzonder gunstig over deze Mimili uitlieten; en daarom dan ook, met volle overtuiging en zonder eenig uitbeding, wenschen wij onze waarde Lezeressen met deze Mimili, in dit haar Hollandsch gewaad, en Mimili zelve met eenen zoo vereerenden lof, van harte geluk.