Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1817

Eerstelingen van E.W.v.D. Te Utrecht, bij J. van Schoonhoven. 1816. In gr. 8vo. 79 Bl. f 1-4-:

Wij nemen eerstelingen altijd met zeker gemengd gevoel, vrees en hoop, ter hand; en voelen tevens het gevaar, van óf door lof, of ook maar al te groote toegevendheid, het zwakke en gebrekkige aan te moedigen en valschen kunstsmaak te voeden, óf, omgekeerd, het zich ontwikkelend vernuft en den goeden aanleg, bij de eerste gewaagde uitbotting, voor altijd te onder te houden door eene strenge, hoewel verdiende, kritiek. Daarbij gevoelen wij echter onze verpligting jegens het lezend Publiek. Wij verblijden ons daarom, dat deels reeds het motto ons aanwijst, dat de jeugdige Dichter niet zeer hoog loopt met deze zijne proeve, en niet alleen het voorberigt, maar ook geheel de toon en houding der stukjes, van de weinige aanspraak, die hij maakt op uitbundigen lof, het innerlijk bewijs geeft; hoewel wij in dat motto: sunt bona, sunt mediocria, sunt mala plura, quae legis hic, het woord bona geenszins behoeven door te schrappen. Kort gezegd: deze Eerstelingen dragen blijk, dat de aankomende Dichter, gelijk hij zelf erkent, inderdaad behoefte heest bij naderen omgang met en opleiding door rijpe en voortreffelijke vernuften, en dat hij tevens zich verder door gezette beoesening van oudere en nieuwere voortbrengsels der kunst behoort te volmaken met noeste vlijt, (waarbij hij de Prosodie ook niet over het hoofd moet zien;) maar geven tevens blijk, dat er geene noodzake voor hem is, om het afscheid te geven aan zijne Muze. Integendeel: het ontbreke hem maar niet aan gelegenheid, tijd en vlijtige studie, zoo hoopen wij nog eenmaal stukjes van hem, gelijk de Duitschers hebben van hunnen miller en hölty. Voor den teederen en zachten toon houden wij hem het meest berekend; en in den huisselijken, stillen kring, aan den arm zijner beminde (nog toekomstige, of nu reeds aan hem verbondene?) Echtgenoote, moge het hem nimmer aan smaak, om voor Godsdienst, deugd en liesde te dichten, ontbreken! Inmiddels mogen wij hem wel raden, het vooreerst nog voor het Publiek bij deze zijne Eerstelingen te laten berusten, en niet te zeer het oor te leenen aan de aanmoedigende opwek-

[p. 120]

kingen van toegenegene vrienden tot eene te vroege uitgave van zoodanige dichtvruchten. als hij zeker, tot eigen vermaak en genot, en oesening ter verdere volmaking, met aanhoudende zorge zal aankweeken.

Het volgende stukje zij den lezer eene kleine voorproef van hetgeen men in het vervolg verwachten kan:

Vrienden! die mijn' goeden raad
Onbezonnen hebt versinaad,
Om met rust en ernst te lezen,
Wat Gentil-Bernard voor dezen
Van het kussen heeft gezegd;
Hoort, ik help u nu teregt.
'k Las uit onderscheiden boeken,
Die de liefde mij deed zoeken. -
Alles heeft dezelfde zucht;
Vogels kussen in de lucht,
Vogels kussen op de boomen,
Visschen kussen in de stroomen,
Visschen kussen in de zee,
Haai en walvisch kussen meê.
Geen gedierte in veld of wouden
Kan van kussen zich onthouden;
Alles kust dus, wat er leeft,
Alles kust, wat adem heeft.
Oude rimpelige wijven
Zouden graag aan 't kussen blijven;
't Vrouwgeslacht van jonger soort
Juicht, als het van kussen hoort!
Wat de jonge meisjes praten,
Dat zij 't kussen zouden haten,
Als men 't nagaat en beziet,
Ver de meesten meenen 't niet!
Maar, als met verliefde zinnen
Maagd en jong'ling zich beminnen,
Als zij met een kloppend hart,
Hijgende van liefdesmart,
Lip op lip te zamen boeijen,
Zucht en kussen zaam doen vloeijen,
Dat is zaligheid op aard,
Dat is wellust, Goden waard! -
Gij dan, wien de teedre liefde
Met hetzelfde pijltje griefde,
o! Zoo lang 't u is vergund,
Kust dan, wat ge kussen kunt:
Vrienden, eer gij 't zult bemerken,
Vlugt de Tijd op snelle vlerken,
En met dezen vliedt de lust,
En er wordt niet meer gekust.