Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1816

De gewezene statenkamer te Utrecht, bij het vervaardigen van dezelve tot een museum, sprekende ingevoerd.

Wat 's dit?... wat hoor ik?... slag op slag!
Wat of dat dreunen wezen mag

Dier zware hamerslagen!...

Men drilt, met forschgespierde hand,
Den taaijen beitel in den wand

En muren, die mij schragen.

Och Janskerk, oude vriend en buur!
Waarom toch splijt men dus mijn' muur?

Wat heb ik dan misdreven?

Maar, hoor ik wel?... wil men mij weer
Den ouden luister van weleer,

Mijn' grootschen stand hergeven?

[p. 787]

 

Nog heugt mij, ja, die gulden tijd,

 

Toen ik, aan Themis dienst gewijd,

 

Haar heiligdom mogt dekken;

 

Toen ik, in Utrechts grijze vest,

 

Aan de achtb're Staten van 't gewest

 

Ter Raadzaal mogt verstrekken.

 

 

 

O, dat ik eens getuigen mogt

 

Van 't geen er immer werd gewrocht

 

Hier binnen mijne deuren!

 

Wat heb ik dikwerf niet gehoord,

 

En menig' stillen zucht gesmoord

 

Bij 't geen ik zag gebeuren!

 

 

 

Dan och, wat lot viel mij te beurt!

 

Mij werd geen aanzien waard gekeurd;

 

Ik zag mijne achting krenken,

 

En aan 't Paleis, dat weidsch gesticht,

 

Door vreemde spilzucht opgerigt,

 

Mijne oude regten schenken.

 

 

 

Toen zonk mijn luister in het stof,

 

En Themis zag haar tempelhof

 

Te jammerlijk vergeten;

 

Ik werd den Krijgsman ingeruimd;

 

En nu, verwaarloosd en verzuimd,

 

Lag al mijn glans versmeten.

 

 

 

Maar thans rijst weer mijn heil ten top:

 

De kunstmin rigt hare outers op

 

In mijn verlaten zalen.

 

Waar eens 's Lands Raad vergaderd zat,

 

Zal nu voortaan der Kunsten schat,

 

Minerva's rijkdom, pralen.

 

 

 

Gaat, werkliên, gaat dan rustig voort!

 

Voltooit uw' arbeid ongestoord!

 

Komt, ijv'rig aan 't herbouwen!

 

'k Verhef dan statig weer mijn kruin,

 

En zal, herrezen uit het puin,

 

Eens Neêrlands bloei aanschouwen.

 

 

 

j.b. chr.

 

Utrecht, Nov. 1816.