Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1816

[p. 352]

Michael Schuppach, bijgenaamd De Bergdokter.

Vermaard en zeer in den smaak, hoewel geenszins een man van de groote wereld, was in de afgeloopen eeuw michael schuppach, van Langenau, in Emmenthal, een Heelmeester. Er was een tijd, dat inzonderheid aanzienlijken en rijken, uit Frankrijk en Duitschland, en zelfs uit nog afgelegener gewesten, naar hem eene bedevaart deden; en ontelbaar zijn de genezingen, welke hij aan wanhopige kranken van allerlei aard verrigtte. Dat hem wondercuren gelukten met lieden, wier ziektestof overdaad en lediggang was, en wie hij dagelijks een paar uren bergklimmens en zijnen eenvoudigen Zwitser-kost voorschreef, is geen wonder; desgelijks niet, dat men zijnen raad zoo trouw opvolgde, want - hij was in de mode: maar, dat hij niet slechts narren uit de groote wereld, maar ook bezetenen uit lagere kringen wél wist te behandelen, moge het volgende echte voorval staven.

Een rijke Zwitsersche pachter geloofde, dat hij van den Duivel bezeten was, en er niet minder dan zeven in zijn lijf had. Vruchteloos hadden reeds eenige geestelijke Heeren van Freyburg, en zelfs de Kapucijners te N***, hun geestelijk goochelspel aan hem beproefd. Eindelijk bragten hem zijne nabestaanden naar michael schuppach. Deze nam, na eenig beraad, op zich, den lijder te genezen. Hij maakte allerlei vreemde voorbereidingen, schreef den kranken eene bepaalde dieet voor, en beloofde, wanneer hij na verloop van zeven dagen, des middags op klokslag 12 ure, voor hem zou henentreden, en de regterhand, na vooraf een kruis te hebben gemaakt, op een zilveren krucifix, dat hij hem vertoonde, leggen, dat dan een Duivel zou worden uitgedreven. De bezetene bleef niet in gebreke te vasten en zich alzoo ligchamelijk voor te bereiden. Ten bestemden dage en uur verscheen hij, deed alwat de Arts zeide, en raakte het krucifix aan. Eensklaps ontving hij een' heftigen schok, die hem door merg en been drong; en michael schuppach riep: ‘Daar gaat er één!’ Hij onderrigtte zijnen patient zeer ernstig, dat thans een Duivel van hem was uitgevaren; waarop deze met ongemeene blijdschap antwoordde: ‘Dat heb ik wel gevoeld, Dokter!’ - Des anderen daags werd hetzelfde ee-

[p. 353]

remonieel in acht genomen, en, toen de bezetene het kruis wederom aanroerde, ontving hij andermaal eenen slag, eenigzins sterker dan gisteren; en schuppach zeide met bedaarde tevredenheid: ‘Passeert No. 2.’ - Zoo ging het zes dagen achtereen. Wanneer de zesde Duivel verdreven was, verklaarde de Wonderdokter, dat hij het met dezen gemakkelijk had kunnen klaren, wijl het slechts kleine en ondergeschikte Duiveltjes waren geweest; maar de zevende, die nog bij hem huisde, was beëlzebub, de Overste der Duivelen, en die zat heel vast. Op het vleijend smeeken des kranken en zijner vrienden, dat hij zijne tot heden zoo gelukkige cuur toch nu niet zou staken, hernam schuppach: ‘Ik vrees maar, gij zult het niet kunnen doorstaan, wanneer beelzebub, merkende dat hij weg moet, zijnen toorn en woede tegen u loslaat.’ De kranke zeide, liever alles te willen uitharden, dan den ergsten van allen, dien hij maar al te wel in zich voelde, langer te behouden.’ Schuppach beval hem derhalve, nog eene week elken morgen te vasten; en op den zevenden dag wilde hij dan beproeven, of het gaan zou. De zevende dag kwam; de bezetene verscheen, en zeide, dat de Duivel er reeds de lucht van scheen te hebben, dat hij er aan moest, en verschrikkelijk in hem spookte. ‘Nu, de ketter moet evenwel voort!’ sprak schuppach: ‘Grijp slechts in Gods naam het krucifix regt geloovig aan!’ De bezetene deed zulks met inspanning van al zijnen moed, en kreeg een' slag door al zijne ledematen, dat hij ter aarde stortte. Tot zichzelven komende, zeide schuppach: ‘Goddank, dat gij nog leeft! Thans zijt ge vrij van alle Duivelen.’ - ‘Ja, Goddank! ik gevoel het,’ hernam de kranke: ‘Gij zijt een echte Wonderman.’ - Van dit oogenblik geloofde zich de pachter van alle booze Geesten verlost, en - was het inderdaad!

Op welk eene wijze michael schuppach de zeven Demons uitdreef, heeft ongetwijfeld de opmerkzame Lezer reeds gegist. Met het zilveren krucifix, namelijk, had hij den geleider eener electriseermachine in verband gebragt; en, om den zevenden en laatsten Duivel zeker te verdrijven, vond de zielkundige Boerendokter geraden, eene veel versterkte lading aan te wenden.

Eens bevond zich in michael schuppach's Laborato-

[p. 354]

rium een groot getal, meerendeels zeer aanzienlijke lieden, uit onderscheidene wereldstreken, dezen om zijn Gezondheidsorakel te raadplegen, genen uit nieuwsgierigheid, enz. Onder andere waren er ettelijke Fransche Heeren en Dames, alsmede een Russisch Vorst en zijne dochter, tegenwoordig, welker schoonheid elks regtmatige bewondering tot zich trok. Een jong Fransch Markies wilde, ten koste des Wonderdokters en ten vermake der Dames, zijn vernuft laten werken; doch deze, ofschoon de Fransche spraak niet geheel meester, antwoordde hem zulkerwijze, dat hij, in stede van den Markies, de lagchers weldra op zijne zijde kreeg.

Gedurende dit onderhoud, trad een oude, slechtgekleede boer binnen, een der geburen van schuppach, met een' zilverwitten baard. Schuppach keerde zich terstond van zijn aanzienlijk gezelschap tot den ouden buurman, en, hoorende dat zijne vrouw ziek was, maakte hij zich gereed, om voor dezelve allereerst het noodige te bezorgen, zonder zich aan zijne aanzienlijke bezoekers te bekreunen, wier belangen hij min dringend scheen te achten. Den Markies was alzoo eene aanleiding tot zijne zoutelooze schertserijen benomen; hij maakte daarom den grijsaard tot het voorwerp derzelve, die bleef wachten, tot buurman michiel hem iets voor zijne oude marij bereid had. Na eenige ellendige aardigheden over den langen, witten baard, wilde hij eene weddenschap aangaan van twaalf Louis-d'or, dat geene der Dames den ouden, leelijken grijskop durfde kussen. De Russische Vorstin gaf, op dit gezegde, haren bediende eenen wenk. Deze bragt een bord. De Prinses leide er twaalf Louis-d'or op, en deed het daarop den Heer Markies aanbieden, die thans wel genoodzaakt was, ook zijne twaalf Louis-d'or op te dokken. Hierop trad het schoone meisje naar den ouden boer met zijnen langen, grijzen baard, en sprak: ‘Vergun mij, eerbiedwaardige man, dat ik u naar de gewoonte van mijn land begroete!’ En nu omarmde zij hem, en gaf hem een' hartelijken kus. Vervolgens reikte zij hem, op de bevalligste wijze, het goud op het bord toe, met de woorden: ‘Neem dit, goede oude man, tot een aandenken van mij, en ten bewijze, dat de Russische meisjes het voor een' heiligen pligt houden, den ouderdom te eeren!’