Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1816

Tweetal mythen.

Eva sliep elken nacht onder eenen rozestruik. Toenmaals bloeiden nog alle rozen wit, en hadden geene doornen. In den nacht na hare eerste zonde lag zij voor de eerste maal slapeloos tot in den morgenstond. Na eenen kortstondigen angstigen droom ontwaakte zij - en zie! de jeugdige blos harer wangen was in de bladeren der rozen overgegaan. Deze droegen thans de kleur der schaamte; maar eva was bleek, en hare borst van doornen gewond.

Jezus lag in den Hof Gethsemané op zijn aangezigte, met matte en geslotene oogen. Zie! daar aanschouwde zijne verbeelding Engelen, in zwart floers gehuld, eenen last met zich voerende - ach! zijn ligchaam, met bebloed lijnwaad bedekt. Het lijk werd gevolgd van vele andere Engelen, allen werktuigen des spots en der martelinge dragende - geesels, purperen mantel, doornkroon, speer en kruis. Alle deze Engelen weenden. De Sluimerende schrikte, sidderde, en bad: Vader! zoo 't mogelijk zij, ga deze ure mij voorbij! - De treurige optogt betrad statig eenen hoogen drempel. Daar sprongen eensklaps de deuren eens majestueu-

[p. 351]

zen Tempels open. Een lichtstroom straalde hervoort in den middernacht. Thans schittert, in eene onaanschouwbare glorie, het kruis, met alle de wapenen des Doods. Het ligchaam verheft zich, strekt den arm, eene golvende zegevaan zwaaijende, hemelwaarts, en verdwijnt in eene zee van stralen. Nog weergalmden de hooge triomfliederen des Hemels in het oor des Weifelmoedigen, als Hij gesterkt oprees, en op vasten toon sprak: Niet mijn wil, de Uwe geschiede!