Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1816

Treffend voorbeeld van dankbaarheid in eenen hond.

De Heer millar, op zijne reize door een gedeelte van Schotland, eens bij zeer regenachtig weder voor zijn verster staande, zag eenen hond, die, onvermogend om verder te gaan, bewegingloos voor den ingang van het huis nederzeeg. De Heer millar bragt hem binnen, en wist den hospes, die er veel tegen had, dat men dergelijk morsig tuig in zij ne woning bragt, over te halen, hem slechts eenige weinige dagen, tot deszelfs herstelling noodig, te houden, hebbende hij een oog verloren en zijn been gebroken.

De Heer millar zette het been, zuiverde het oog, en had het genoegen, hem spoedig zoo ver hersteld te zien, dat hij op het been reeds tamelijk wel voorthinkte. De hospes beriep zich nu op de gedane belofte, voorgevende dat hij het huis morsig maakte en de gasten hinderlijk was; maar inderdaad verlangde hij de herhaling van het krachtig werkend middel, waardoor hij te voren was overgehaald, tot welks aanwending echter de Heer millar thans geenen lust gevoelde, vooral daar hij, voornemens zijnde zijne reis te vervolgen, geen bijzonder verlangen gevoelde, eenen afzigtigen en gemeenen hond tot zijn' medgezel te hebben, en beval dus den knecht, dat hij hem zoude wegjagen. Het dier bleef echter rustig voor de deur liggen, vanwaar de hospes hem,

[p. 304]

brommende tegen overlast en hondendokters, spoedig met een duchtig pak slagen verjoeg.

De Heer millar werd vervolgens nog veertien dagen door bezigheden opgehouden, waarna hij zijne reize voortzettede. Laat in den avond eene heide overgaande, brak het rijtuig; hij klom af, en bemerkte nu, dat hij door zijne viervoetige kennis gevolgd werd. Geene woning in de nabijheid zijnde, werd hij door den postiljon geraden, de heide over te steken, een nachtverblijf te zoeken, en vervolgens met hulp terug te keeren, om het rijtuig, dat hij vreesde zwaar beschadigd te zijn, te herstellen; terwijl hijzelf bij de paarden zoude blijven. De Heer millar deed zulks, en beloofde met het aanbreken van den dag terug te keeren; hij stak de heide regt over, en ontdekte weldra een licht, dat hij bevond in eene geringe herberg te zijn, op een' kleinen afstand gelegen van het pad, dat zij, na van den grooten weg te zijn afgedwaald, hadden ingeslagen. Hij klopte aan, waarop een oud man een venster opende, en hem vroeg, wat hij wilde, en of hij alleen was, hetgeen door den Heer millar beantwoord zijnde, de deur geopend werd, echter niet zonder eenige bedenkingen, daar de oude zeide, dat er in den omtrek vele dieven waren, en hij geheel alleen was, zijn zoon uit zijnde wegens bezigheden, en zijne meid hem daags te voren verlaten hebbende, om in het huwelijk te treden.

De hond van den Heer millar bleef steeds digt bij hem, en, na eenige ververschingen gebruikt te hebben, bood de oude hem het bed der meid aan, om een of twee uren rust te nemen, belovende hem vroegtijdig te zullen wekken, en vervolgens in het herstellen van het rijtuig behulpzaam te zijn. Men bragt hem in een klein bedkamertje, steeds door zijnen hond gevolgd. ‘De hond kan beneden slapen,’ zeide de hospes. Dan, deze drong zich zoo digt aan de zijde van zijnen heer, dat hij niet van hem was af te scheiden; zoodat de Heer millar ten laatste zeide, dat, indien de hond mogt begrijpen op het bed te komen, hij er hem wel zoude afjagen; dat hij overigens voor ditmaal zijn' zin eens mogt hebben, en hij hem bij zich wilde houden. ‘Ik meen, dat deze hond eens de mijne was,’ zeide de hospes. ‘Dat is niet zeer waarschijnlijk,’ antwoordde millar, en verhaalde nu, hoe dezelve zijn eigendom geworden was.

[p. 305]

De Heer millar, door den oude verlaten zijnde, ontkleedde zich, en wilde te bed gaan, toen de hond zich voor hem nederwierp en hem zulks belettede. Hij keerde zich om naar de andere zijde; maar het dier, dat hem steeds volgde, vatte zijn hemd, en hield het zoo vast, dat de Heer millar genoodzaakt was, het andermaal op te geven. Niets kon meer sprekende en nadukkelijk zijn, dan de gebaren van dezen hond; en de Heer millar, na nog eenige vruchtelooze pogingen aangewend te hebben om in bed te komen, begreep, het beest zijne rol te moeten laten uitspelen, zoo als hij zulks uitdrukte, kleedde zich derhalve weder aan, en zette zich neder, in diep gepeins over het vreemde gedrag van dezen hond. Door de buitensporige vreugde, die het dier te kennen gaf, toen het hem zijne kleederen wederom zag aantrekken, moest bij den Heer millar natuurlijk de gedachte opkomen, of men welligt ook iets kwaads met hem mogt voorhebben. Des hospes voorkomen, nogtans, had geene de minste verdenking bij hem te weeg gebragt; en, daar hij gelukkig zijne pistolen medegenomen had, die in goede orde waren, besloot hij, rustig den uitslag af te wachten, en, in geval van nood, zijne huid zoo duur mogelijk te verkoopen.

Reeds was meer dan een uur verloopen, toen hij, tot zijne verbazing, het bed, zonder eenig geraas, door eene valdeur, zag naar beneden zakken; en hij begreep nu duidelijk, dat hij door den schelmschen hospes bestemd was, een lot te ondergaan, dat waarschijnlijk reeds vele slagtoffers dezer helsche handelwijze was ten deel gevallen.

De Heer millar, zich herinnerende, dat de hospes gezegd had, alleen te zijn, oordeelde, dat, indien hij zich dit oogenblik ten nutte maakte, hij welligt nog konde ontkomen. Een pistool in elke hand, en door zijnen hond vergezeld, ging hij naar beneden, en ontmoette den hospes onder aan den trap, die, met een groot mes in zijne hand, in eene dreigende houding op den Heer millar aankwam, maar door den getrouwen hond dadelijk bij de keel gegrepen werd. Daar het hem onbewust was, of welligt nog meer schurken in de nabijheid waren, gaf hij terstond op den ouden ellendeling vuur, verliet hem, wentelend in zijn bloed, vloog het huis, steeds door zijnen viervoetigen redder gevolgd, uit, stak de heide over naar de plaats, waar

[p. 306]

hij den postiljon verlaten had, en beval dezen, op staanden voet, met hem te paard te stijgen, en naar de naastbijgelegene stad te rennen, waar zij, met den getrouwen hond, behouden aankwamen.

De Heer millar gaf dadelijk van het gebeurde aan de regering kennis, welke eenen policie-officier met een gedeelte der bezetting naar het bewuste huis afzond. Zij kwamen tijdig genoeg, om zich van des hospes zoon en nog twee andere deugnieten meester te maken, die gereed waren te ontvlugten. Bij het verhoor bleek, dat zij reeds eenigen tijd de reizigers, die zij naar hunne woning hadden kunnen lokken, op deze wijze vermoord en uitgeschud hadden. Zij werden alle drie ter dood veroordeeld; en het zal niet noodig zijn er bij te voegen, dat de Heer millar onafscheidelijk aan zijnen viervoetigen vriend verbonden was.