Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1816

[p. 151]

Brief van een' huisman, over het lastige van het bezit eener schoone en welopgevoede vrouw.

Aan de Heeren Letteroefenaars.

Mijne Heeren!

Daar gij, naar ik hoore, de klagten van onderscheiden soorten van menschen wel wilt aannemen, vertrouw ik, dat gij ook die van een' eenvoudigen Landbewoner niet zult verwerpen. Mijn voornaamste bezwaar is eene schoone en welopgevoede Vrouw; zoodat, hetgeen door de meeste mannen als de bron van eindelooze geneugten wordt beschouwd, het verdriet van mijn leven uitmaakt. In mijn vier-en-twintigste jaar, nadat ik eigenaar geworden was van eene aanzienlijke Landhoeve, voorzien van eene aanmerkelijke hoeveelheid vee en gereedschappen voor den Landbouw, begon mij de eenzaamheid te vervelen, en ik kreeg het in 't hoofd, naar eene medgezellinne om te zien. De oudste Dochter van den Heer koornhalm was juist het meisje naar mijn zin. Zij was een van de bevalligste in dit oord; maar alle hare verdiensten waren verduisterd door de dwaasheden eener zoogenaamde beschaafde opvoeding. Het schijnt, dat Mejufvrouw koornhalm door de Predikants Vrouw geraden was, om hare Dochter te laten onderwijzen in eene menigte van aardigheden, die haar tot het vervullen der pligten, aan haren stand verknocht, volstrekt buiten staat stellen. Zij werd naar eene kostschool gezonden, waar zij drie jaren bleef; en bij hare terugkomst kende ik haar naauwelijks. Zij was zoo weidsch gekleed, en had zoo zeer het voorkomen eener groote Dame, dat ik, toen zij de kamer binnentrad, met eene soort van verbazing opsprong, en mijn hoed afnam; doch zij lachte om mijne verzinning, en gedroeg zich den geheelen avond met zoo veel zachtheid en aanminnigheid, dat zij voor altijd mijn hart veroverde. Om eene lange geschiedenis te bekorten: jansje gaf hare toestemming om zich met mij door den echt te laten verbinden; haar Vader gaf haar twintigduizend gulden als eene huwelijksgift, en ik geleidde haar naar mijne woning, met vermengde gewaarwordingen van hoogmoed en vrengd.

Het gedrag mijner Vrouw was, gedurende eenigen tijd,

[p. 152]

zeer teeder en innemend; doch ik merkte weldra op, dat zij meer moeite besteedde aan hare kleeding dan aan de keuken, waar den dienstboden vrijheid werd gelaten om te doen wat zij verkozen, en onze maaltijd werd daardoor niet zelden bedorven. Toen ik het waagde, haar zachtelijk onder het oog te brengen, dat het haar pligt was, hare dienstboden te bestieren, zeide zij mij, dat zij van het koken volstrekt geen verstand had, en ik daarvoor eene keukenmeid moest huren; hetgeen ik dan ook deed. Overigens ging alles nog al redelijk wel, tot dat mijne Vrouw haren volstrekten tegenzin voor al wat landelijk was te kennen gaf, en er ten sterkste op aandrong, dat ik een gedeelte van den winter met haar in de Hoofdstad zou doorbrengen. Dit, echter, sloeg ik glad af; waarop zij korzelig en ontevreden werd. Tegenwoordig doet zij al wat in haar vermogen is, om, door eene menigte van schrandere uitvindsels, haar leven en het mijne te verbitteren. Zij kan, bij voorbeeld, het knorren en schreeuwen mijner varkens niet verdragen, zeggende dat het haar hoosdpijn veroorzaakt; en, als zij eens toevallig over het ers gaat, houdt zij gestadig een reuksleschje aan haar neus, hetgeen mijne arbeiders dan niet weinig vermaak verschast. Dit zegt zij te doen ter oorzake van den stank des mests, welke mij echter groote voordeelen aanbrengt. Het is waar, de varkens maken soms wel wat leven; maar, wél beschouwd, hebben de arme dieren even zoo veel regt tot knorren als ik tot spreken, en, bij hunnen dood, betalen zij mij met woeker voor den last, dien zij mij, levend, veroorzaakt hebben. - In 't kort, met eene verscheidenheid van grillen, vele waarvan haar regt grappig staan, wordt mijn jansje mij tot eene ware plaag. Wanneer ik, in een vertrouwelijk oogenblik, haar bij haar doopnaam noem, zegt zij mij, haar hoofd schuddende, dat zij aldus niet wil genoemd zijn; want dat het zeer onfatsoenlijk voor een man is, zoodanige gemeenzaamheden met zijne vrouw te gebruiken.

Ten slotte kan ik alleen zeggen, dat, kon ik goedschiks van deze welopgevoede Vrouw ontslagen worden, ik nimmer weder eene dergelijke Dame zou trouwen; maar het ergste is, mijn jansje is zeer gezond, zeer aardig, en somtijds zeer lief en aanminnig. Mogelijk betert zij nog. Zij leest uw Maandwerk; want zij is zeer bekend met vreemde zoo wel als inlandsche Boeken, Gedichten, Tooneelspe-

[p. 153]

len, Romans, en alle zoodanige geschriften. Inderdaad, zij is te geleerd voor eene Landmans Vrouw; schoon zij misschien voor een Koopman, of zelfs een Edelman, zeer geschikt zou zijn.