Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1816

[p. 68]

Bijdrage tot kennis en genezing der ziekten van het gehoor. Door Dr. Hessen, Ridder der Ruskeizerlijke Orde van St. Wladimir, praktiserend Geneesheer te Berlijn.

Dikwijls blijven ons de oorzaken der gehoorziekten, en derzelver ware zitplaats, onbekend. Wij mogen ons derhalve gelukkig achten, zoo wij een of ander ontdekken, hetwelk het gehoor aandoet, vooral zoo die oorzaak in eenig organisch gebrek gelegen en voor heeling vatbaar zij. - Daartoe zij het mij vergund, eene kleine bijdrage te leveren.

Het is genoegzaam bekend, dat allerlei gezwellen en andere weeke klompen, (zoo als polijpen enz.) welke de buis van Eustachius kunnen assluiten, hardhoorigheid en zelfs volslagen doofheid te weeg brengen, en dat, na de heeling dier gebreken, het verloren gehoor ook terugkomt.

De harde deelen of beenderen der mondholte hebben een' even grooten invloed op dit zintuig, vooral echter de onderkaak en de daarin gevatte achterste baktanden of kiezen, wanneer dezelve door bederf of werktuigelijk drukken hunne zenuwen prikkelen, en die prikkeling aan de zenuwen van het zintuig des gehoors mededeelen.

Wanneer de achterste baktanden, daaronder voornamelijk de zoogenaamde wijsheidstand, door beenbederf zijn aangedaan, verwekt dit niet zelden oorpijn, of zelfs hardhoorigheid. Dit zelfde gebeurt ook wel bij het voortkomen van den wijsheidstand, en duurt dan, tot dat de onderkaak meer uitgegroeid is, en de nieuwe tand meer plaats heeft gekregen. Somtijds verdwijnt zij zelfs in 't geheel niet, of een of meer der achterste kiezen moeten worden weggenomen.

Vele beroemde Heelkundigen van vroeger tijd schijnen dit verband tusschen het oor en de tanden reeds te hebben ingezien, daar zij, onder de middelen tegen

[p. 69]

hevige en hardnekkige tandpijnen, het inbranden met een heet ijzer der plaats achter het oorlapje aanraden, en dit middel met vrucht zeggen gebruikt te hebben. Dit toont reeds een vermoeden, dat er tusschen de zenuwen van het oor en die der tanden naauwe gemeerschap is. De ontleedkunde leert ons dit ook ten duidelijkste: want, schoon de eigenlijke gehoorzenuw niet zoo zeer met die van het onderste kakebeen is verbonden, zijn het echter die der meeste gehoorbeentjes, b.v. de trommelkoord (chorda tympani.) Het bederf of de drukking der achterste kiezen kan dus, door hevige prikkeling, door verdooving en verlamming, de vrije werking dier zenuwen, en alzoo het gehoor verhinderen; waaruit men mag besluiten, dat met het wegnemen dier tanden, in zulke gevallen, het gehoor hersteld moet worden. - De ondervinding heeft mij dit ook meermalen geleerd.

Het eerste voorwerp, hetwelk mij op deze oorzaak opmerkzaam maakte, was een Landwehrman, joh. hinze genaamd, die met zijn achttiende jaar, langzamerhand, onder gedurige pijnen, trekkingen en spanningen in de onderkaak, hardhoorig was geworden. Daar ik de kiezen bij hem bijzonder sterk ontwikkeld, de ruimte tusschen den wijsheidstand en het ravenbeks-uitsteeksel (proc. coronoid.) zeer bekrompen, en den eenen wijsheidstand benevens de achterste kies vond aangestoken, bewees mij dit, dat de ontwikkeling dier tanden hier zeer belemmerd moest geweest zijn; en daar elke pijn aan de aangestoken tanden hevige oorpijn verwekte en de hardhoorigheid vermeerderde, bevestigde mij dit in de gedachte, dat deze laatste aan de gesteldheid der tanden te wijten was. Het gevolg leerde ook, dat, na het uittrekken dier twee tanden, het gehoor aan de regter zijde zich geheel herstelde; zoodat hij zelf mij verzocht, ook aan de andere zijde den wijsheidstand, hoewel daaraan geen bederf was, weg te nemen. Na verloop van eenige weken, hoorde hij volmaakt wel,

[p. 70]

en leed sinds nimmer weer aan oorpijn of hardhoorigheid.

Na dien tijd heb ik meermalen gelegenheid gehad, het gehoor door het uittrekken van eene of meer kiezen te herstellen. Ook zijn den Tandmeester van het Hof, lautenschläger, herhaalde malen dergelijke gevallen voorgekomen.

Bijvoegsel van den Vertaler.

Het zij mij vergund, deze, zoo mij voorkomt, opmerkelijke aanmerkingen aan het oordeel en het onderzoek mijner Kunstgenooten te bevelen. Ik meen echter hierbij het volgende te mogen voegen: dat, namelijk, deze oorzaak van hardhoorigheid of volslagen doofheid alleen waarschijnlijk is in zulke voorwerpen, bij welke dit gebrek ontstond in zulk een leefperk, waarin groote kiezen, vooral de wijsheidstand, voortkomen; dat, voorts, het ontstaan der doofheid gepaard dient te hebben gegaan met tandpijn, of andere blijken van moeijelijke ontwikkeling der tanden; en dat, eindelijk, het dadelijk onderzoek van den mond den Genees- of Heelkundige overtuigen moet, dat de achterste kiezen wezenlijk buitengemeen groot zijn, of althans niet in evenredigheid staan met het kakebeen.

J.V.