Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1816

Brief aan de Heeren Mrs. C.R.S. Toe Laer en E.C. Bondt, Notarissen te Amsterdam, over hunne Verdediging der Bedenkingen, enz. Door James Cohen, Verificateur der Registratie-, Zegel- en Hypotheek-Regten in de Provincien Noord-Holland en Utrecht. Te Amsterdam, bij S. Delachaux en M. Westerman. 1816. In gr. 8vo. 99 Bl. f :-18-:

Onze beoordeeling over de Verdediging der Bedenkingen van de Heeren Notarissen toe laer en bondt, en over het Iets aan dezelve Notarissen, was reeds ter perse, toen wij den boven aangekondigden Brief van den Heer cohen in handen kregen, en daaruit moesten ontwaren, dat al wederom een Ambtenaar bij de Registratie hier de voorvéchter was. Wij lazen en herlazen de 99 bladzijden, waartoe deze Brief is uitgedijd, zonder de overtuiging te gevoelen, dat de voormelde Bedenkingen daardoor waren wederlegd; zoodat wij dan ook gaarne gelooven, dat de Heeren toe laer en bondt niet behoeven gebruik te maken van de uitnoodiging des Heeren cohen, om tegen deszelfs geschrijf de pen op te vatten en tweemaal hetzelfde te zeggen. Zij kunnen, gelijk men in de Praktijk zegt, bij hunne conclusien (besluit) persisteren. Behalve de langdradigheid van den Brief, die elk den lust beneemt om denzelven te lezen en de uitgerekte redeneringen te overwegen, is dezelve, hoe bescheiden anders in sommige opzigten, meestal ingerigt, om, door schampere gezegden, de zwakheid van betoog aan te vullen. Gaarne laten wij aan den oordeelkundigen lezer de beslissing over, of

[p. 496]

en in hoe verre de Heer cohen zijn Registratie-regt verdedigd heeft; want het is onze taak niet, en wij hebben er ook geenen lust toe, om, in ons Maandwerk, eene brochure daarover te schrijven. De Heer cohen houde het intusschen ons ten goede, hem te zeggen, dat hij dwaalt, eensdeels met te beweren, dat de stilzwijgendheid van particulieren een bewijs zoude zijn, hoe weinig belang dezen stellen in de afschaffing of het behoud van de Registratie, en anderdeels met, op grond van Belgische dagbladen, vast te stellen, dat het grootste getal Ingezetenen in de Zuidelijke Provincien de schoone inrigting der Registratie op derzelver wezenlijke waarde weten te stellen. Wij kunnen met de berigten, door den Heer cohen deswege ingewonnen, niet instemmen. Zoo zij zijn van Ambtenaren voor dat middel, dan zijn zij partijdig, en doen te dezer zake niets af. Particulieren, dat zijn onzijdige bevoegden, (het grootste gedeelte, zijn hier woorden zonder beteekenis) voor zoo verre zij het Registratie-regt, omzwachteld met een aantal decisien en interpretatien, begrijpen of kunnen begrijpen, denken er geheel anders over. Dezen waren met regt verblijd, toen Neêrlands geliefde Vorst dat Fransche bastaardkind geener Hollandsche adoptie waardig achtte. Zij zagen ook nog in dezen jare Hoogstdeszelfs besluit omtrent de afschaffing van het Registratie-regt nader bevestigd, toen bij decreet in dato 11 Febr. II. de beleeningcontracten van dat regt en van alle formaliteiten deswege werden vrijgesteld, en daardoor belet werd, dat de administratie kennis droeg van soortgelijke handelingen. Het zwijgen is geene onverschilligheid. Men zwijgt, omdat men weet, dat de afschaffing van dat regt besloten en door een opgevolgd besluit bevestigd is. Het zijn hier niet de klagten (de onwederlegbare redeneringen) van twee Amsterdamsche Notarissen, die de zaak beslissen: vóór dat dezen dachten te schrijven, was 's Lands bestuur reeds ingelicht omtrent de hatelijkheid en schadelijkheid van dat gevaarvol middel van belasting; en men mag vertrouwen, dat de belangelooze pogingen van echte Vaderlanders veel, zeer veel hebben toegebragt om dat vreemde onkruid uit den Hollandschen tuin uit te roeijen. De afschaffing van het zedebedervend Registratie-regt bestond reeds vóór de vereeniging van België met Holland, en de Belgische beoordeeling in de Fransche taal over het geschrevene in de Nederlandsche spraak is dus post festum.

[p. 497]

Het gevoelen van Dagbladschrijvers, bij welke gelegenheid dan ook geuit, is niet de algemeene opinie. Als de Heer cohen eens met de Praktizijns en de Notarissen in de Zuidelijke Provincien geraadpleegd had, zou hij, met ons, gehoord hebben, hoe algemeen afkeerig van dat regt men ook dáár is, en wat men al in zijn beroep daarvan ondervonden had. Zij zelfs, die schijnen voor dat regt te zijn, zijn het alleen uit vreeze voor erger kwaad, en wenschten wel, even als in de Noordelijke Provincien, dat ook nog bestond hun oud Zegelregt, zoo weinig verschillende van hetgeen weleer in Holland plaats vond. Eene veeljarige onderdrukking en een langdurig gebruik alleen hebben sommigen daaraan gewoon gemaakt. Men zou derhalve verkeerd redeneren, met daaruit af te leiden, dat zij de schoone (gevaarlijke) inrigting van de Registratie op derzelver wezenlijke (ingebeelde) waarde zouden weten te schatten.

Ons Maandwerk is niet geschikt voor eene beredeneerde wederlegging; anders zou men gemakkelijk kunnen doen zien, zoo wel de verkeerde toepassing van de bij den Heer cohen aangehaalde Artikelen uit het Burgerlijk Wetboek, als deszelfs onnaauwkeurige opgave van daadzaken, waarvan sommige aan ons van nabij bekend zijn: maar, na de gedecreteerde en nader bevestigde afschaffing van het algemeen gehate Registratie-regt, is dit onnoodig. Het pleit is onveranderlijk beslist; en het spijt ons alleen maar, dat, bij soortgelijke twisten, het belang maar al te zeer de hoofdrol speelt, en de Ambtenaren voor het behoud van het afgeschafte regt zoo bijzonder ijveren. Men denkt, niet onnatuurlijk, bij de afschaffing der belasting zijnen post te verliezen en om brood te zullen loopen: maar stelt men dan zoo weinig vertrouwen op de algemeen bekende regtvaardigheid van Neêrlands Vorst? Hoogstdezelve zal nimmer dulden, dat Ambtenaren, die hunnen pligt wel waargenomen, en de achting van alwat in den lande wél denkt verdiend hebben, het slagtoffer zouden zijn van de afschaffing van een middel van belasting, waartegen de kreet van elk warm Vaderlander is opgegaan. De overtuiging daarvan behoort elk Ambtenaar aan te sporen, niet alleen om het ingekankerd kwaad te helpen uitroeijen, maar (waarvan wij onlangs een treffend bewijs kregen) ook zelf het vaderlandsch vuur aan te wakkeren, liever dan de nog niet uitgedoofde kool van het verbrande vreemde onkruid op te rekenen.