Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1816

[p. 219]

November MDCCCXIII. Lierzang, door J. Scharp. In 's Gravenhage, bij J. Allart. 1815. In gr. 8vo. 37 Bl. f 1-5-:

Schoon er over de zegenrijke verlossing van ons Vaderland in 1813 reeds zeer veel, en daaronder eenige stukken van hooge waarde, in het licht zijn verschenen, en de Heer scharp met dit gelegenheidsvers wat heel laat komt, is het toch, naar ons inzien, der uitgave dubbel waardig. Het prijst zich aan door dichterlijke schoonheden zoo wel, als door het gevoel en den zuiveren patriottischen gees van den Maker. Ook hier is de leus overal: afkeer tegen den Overweldiger en zijne dwingelandije, vergeting van het gebeurde, verzoening tusschen alle partijen, eensgezindheid omtrent de zaak van het Vaderland, en liefde voor den Vorst en het Huis van Oranje! Daar het doel des Dichters zoo edel is, en het Dichtstuk zelve, over het geheel, zoo veel voortreffelijks bezit, willen wij op eenige stootende uitdrukkingen, niet poëtische regelen en andere feilen niet bijzonder hechten, maar ons thans bepalen tot deze algemeene loffelijke vermelding, en de overneming, met eenige kleine aanmerkingen, van een paar coupletten, waaruit men des Schrijvers dichttrant en wijze van denken zal kunnen opmaken:

Hier (op Corsica) zocht nu de Heerschzucht, die stout en vermetel,
Den afgrond ontworstelde, een plaats voor haar' zetel

En dien van haar zusters, Verwoesting en Dood,

Zij zocht die, en vond die; zij zag Bonapatte,
En vestte haar' troon in het zwellende harte,

Nog zwarter dan de afgrond, waaruit zij ontvlood:

Toen rees er een damp op, die 't hoofd hem vervulde

Met droomen, waarin heel het menschdom hem scheen

Geknield aan zijn voeten, met siddring en hulde,

Als waar' hij hun Koning en God maar alleen.

En vervolgens:

Helpt allen! door eendragt! geen oog zij ontstoken,
Geen ziel meer met wrevel, geen wrok zij gewroken,

[p. 220]

 

De leus zij ‘verzoening,’ en de eendragt maak' magt!

 

Veracht hem alleen, die slaafs zich verneêrde,^(a)

 

Gekromd en op kniën den Dwingland vereerde,

 

En, als hij er bij was, den wierook hem bragt,

 

Maar, was hij vertrokken,^(b) het eerst op hem smeelde,

 

Voor wien hij zoo even zich, kruipende, boog,

 

De rol van aanbidder, als huichelaar, speelde,

 

En beide het Land en zijn' Meester bedroog.

 

Veracht hen, die de^(c) Hollandsche rondheid verbande,

 

En, stellende, uit hoogmoed, zijne eer in zijn schande

 

De ketens verzwaarde van 't zielenverdriet;^(d)

 

Nog meer hem, die woorden en hoorbare zuchten,

 

Die 't zwoegende hart, onvoorzigtig ontvlugtten,

 

Aan de Inquisiteuren der Vrijheid verried:

 

Veracht hen, maar, zoo nog in 't hart van die snooden

 

Een enkele bloeddrop der vaderen zweeft,^(e)

 

Dan heeft hunne wroeging uw haat niet van nooden;^(f)

 

Vergeeft hun, gelijk hun Oranje vergeeft.

(a) Aan dezen regel ontbreekt eene syllabe. Beter zoude, b.v., zijn: Veracht slechts den lafaard, die slaafs zich verneêrde.

(b) Dit, als hij er bij was, en was hij vertrokken, is plat prom, en het eerst op hem smalde is mede niet zeer dichterlijk.

(c) Het de smelt niet in het volgende woord, en zou dus beter weggelaten zijn.

(d) Ketens van verdrlet komt ons niet eigenaardig voor.

(e) Het zweven van een' bloeddrop in het hart even min.

(f) Dit niet van nooden is mede te prozaïsch.