Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1816

Godsdienstige Overdenkingen voor alle Dagen des Jaars. Door W.G. Reddingius, Predikant te Eppenhuizen. IIde Deel. Te Groningen, bij W. Zuidema. In gr. 8vo. 451 Bl. f 2-18-:

Dit tweede Deel voorziet, op dezelfde wijze als het vorige, in de behoeften voor de zes laatste maanden van het jaar; en deze stichtelijke overdenkingen zijn, even als de vorige, bruikbaar. Achter het werk heeft men nu een Register, zoo van de behandelde (voor het minst boven iedere afdeeling geplaatste) Bijbelteksten, als van de behandelde zaken. Wij voelen ons even zeer, als bij het eerste Deel, verlegen, om onze Lezers een juist denkbeeld te geven van den aard van dit allerlei, waarmede wij wel niet heel hoog loopen, maar dat wij ook geenszins verwerpelijk vinden, en dat misschien in zekeren kring van Lezers goede werking doet. Wij oordeelen het best, eene kleine proeve te geven, opdat men zie, wat hier zoo doorgaans, en voor schriftuitlegging, en voor leerzame stichting, te vinden is. Wij hechten daar juist, bij het doorbladeren van het Re-

[p. 149]

gister, op iets, dat zeker voor allen hoogst belangrijk is: dood. Hoe men dien zonder schrik kan inwachten. De overdenking is voor den 10 Dec. bestemd, en heeft tot opschrift: ps. XC:3. Gij doet den mensche wederkeeren tot verbrijzelinge, en zegt: keert weder, gij menschenkinderen!

‘Mozes stelt hier voor, dat de mensch sterven moet, wanneer zulks God behaagt; dat hij op den minsten wenk van deszelfs wil den dood ondergaat; dat dan niets hem redden kan uit de magt van dien Koning der verschrikking. Zoodanig is inderdaad de staat van den mensch. Ten aanzien van de duurzaamheid zijns levens op aarde, hangt hij geheel van God af. Wanneer de Allerhoogste zulks gebiedt, wordt zijn ligchaam verbrijzeld of gesloopt. Welk eene schoone gestalte, kracht en sterkte, hetzelve bezitten mogt, het verkeert dan tot stof en assche. Op zijn magtwoord: keert weder, gij menschenkinderen, tot verbrijzelinge! moeten wij aanstonds voor den dood bukken. Welk eene wijsheid, rijkdom, of eere, ons hier eigen zij, en welk eene hulp men ons moge toebrengen om ons leven te verlengen: dit alles komt ons daartegen in 't minste niet te stade. Wij bewonen leemen huizen, welker grondslag in het stof is, en dezelve storten in, zoodra de Oppermagtige onzen adem terughoudt.

(Men ziet, de Schrijver heeft de zonderlinge gaaf, om eene eenvoudige zaak met regt vele woorden te zeggen en te herhalen: op die wijze zal eene lange predikatie hem wel niet moeijelijk vallen.)

‘Ook mij zal door ziekte, zwakheid, of andere middeloorzaken, de dood onder de oogen treden, als gereed om mijnen dunnen levensdraad af te snijden. Ook mij zal die stem van God in de ooren klinken: menschenkind, keer tot verbrijzeling weder! Maar dit zal mij niet onverwacht overkomen, daar ik weet, dat te sterven voor den mensch even zoo zeker is, als geboren te worden. Dit zal mij ook, ofschoon

[p. 150]

mijne natuur van den dood afkeerig is, geen' bangen schrik aanjagen, als ik dan geloof mag uitoefenen, dat eene zalige onsterfelijkheid op mij wacht. Op dat geloof wil ik mij daarom nu reeds bestendig toeleggen. Mijn leven wil ik aan Christus toewijden, ten einde het sterven voor mij gewin moge zijn. Ik sterf dan wel, maar om eeuwig gelukkig te leven. Mijn ligchaam wordt verbroken; maar mijn geest blijft ongeschonden, en wordt ten hemel opgevoerd. Eenmaal wordt hij ook weder met mijn ligchaam vereenigd, opdat ik, om Jezus wil, zalig zij naar mijnen geheelen mensch. Heerlijk vooruitzigt! Dat zal alle de bitterheid des doods voor mij kunnen verzoeten.’

Alles waar en goed, niet waar, Lezer? Zijt gij het ook met ons niet eens, de Eerw. reddingius maakt zich op den duur bij de drukpers verdienstelijk? Zijne geschriften worden gelezen, anders werden zij niet gekocht; en zoo zij niet gekocht werden, zouden zij ook niet gedrukt worden. Het schrijven is voor sommigen, hetgeen voor onze Dames een brei- of ander gewoon handwerk is; zij hebben het altijd tusschen de vingeren, en het vermoeit haar nietmetal: dit, gelooven wij, is ook bij den Leeraar van Eppenhuizen het geval.