Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1816

[p. 53]

Zestal van Leerredenen, over de elf eerste verzen van het twaalfde hoofdstuk van Paulus tweeden Brief aan de Korinthers, waarmede Paulus Bosveld, in leven rustend Predikant te Dordrecht, zijn gewoon openbaar dienstwerk besloten heeft. Te Dordrecht, bij P. van Braam en A. Blussé en Zoon. 1815. In gr. 8vo. 116 Bl. f 1-:-:

De naam van den geleerden en godvruchtigen man, die zoo eenen geruimen tijd der Hervormde Kerke ten sieraad was, en de melding, dat deze Leerredenen de laatste geweest zijn, die hij voor de Gemeente hield, maken zeker iedere verdere aanprijzing overtollig. Voegen wij hier nu nog het verzoek bij, om den op den titel vermelden moeijelijken en gewigtigen tekst, waarover deze Leerredenen loopen, opmerkzaam in te zien; en ook het berigt, dat over deze stoffe vooraf eene Verhandeling door den waardigen bosveld (naar het schijnt voor de pers) was bewerkt, maar dat men aan de uitgave dezer opstellen, als zijnde van de laatste hand des overledenen, de voorkeuze gaf; dan weten wij waarlijk niet, wat wij, ter uitlokking van den leeslust van het godsdienstig Publiek, meer zouden kunnen zeggen. Of kan het noodig zijn te melden, dat wij hier, gelijk in ieder geschrift van dezen man, overvloedige trekken zien van schrandere uitlegkunde, edelmoedige godgeleerdheid, rein gevoel van zedelijkheid, en uitnemende geschiktheid zoo wel als ijverige poging om nut te doen? - Wij bepalen ons dan eeniglijk, ter dankbare verlevendiging van 's mans aandenken bij de vele vrienden en hoogachters zijner uitgegevene werken, tot het mededeelen van het slot der laatste Leerrede, met welke hij zijn predikambt nederleide:

‘Ik zeg alle deze dingen slechts bij verkorting, Geliefden! omdat ik de aandoenlijke gedachte geen oogen-

[p. 54]

blik van mij verwijderen kan, dat ik nu de laatste maal tot u spreek, in de hoedanigheid van eenen, u gewoonlijk bedienenden Leeraar; en omdat ik genoodzaakt ben, in die hoedanigheid mijn afscheid te nemen; terwijl mijn Opvolger zich ook heden gereed maakt om tot u over te komen.

Het zal nog maar weinige menschen heugen, dat ik in de maand Maart in het jaar 1756, als een jongeling, op dezen zelfden predikstoel, mijne Beproevingspredikatie deed, waarop de aanzienlijke Ambachtsheer van Brandwijk en Gijbeland mij met de Predikantsplaats in zijne heerlijkheid begunstigde; waar ik ook den 11 Julij 1756, en dus voor meer dan 46 jaren, door eenen uwer uitgediende Leeraren bevestigd werd. En het zal nu, te Kersmis, 28 jaren zijn, dat ik, door eene bijzondere bestelling der Voorzienigheid, van Oud-Alblas, waar ik omtrent 4 jaren het Evangelie predikte, in deze Gemeente beroepen werd, in welke ik den 26 Maart 1775 bevestigd ben, door eenen uwer Leeraren, die ook nu al, voor eenigen tijd, zijne rust genomen heeft.

Onder dit alles heb ik nu den ouderdom van meer dan 70 jaren bereikt; en ik zoude gaarne nog eenigen tijd in den dienst volhard hebben, doch eene opkomende kortademigheid maakte, al eenigen tijd, mij sommige deelen van mijnen dienst onmogelijk. Eene onlangs daarbij gekomen smertelijke bezoeking noodzaakte mij geheel, mijn Emeritusschap te verzoeken, 't welk mij dan ook op de loffelijkste wijze is toegestaan; en waarvoor ik hier mijne dankbaarheid openlijk betuige, zoo aan het Departementaal Bestuur, als aan dezer Stads Regering.

Zoo ben ik dan nu aan het einde van mijne loopbane gekomen; en in dit ontzaggelijk tijdstip zal ik mijzelven niet prijzen, maar ootmoedig erkennen, dat ik mijn werk, niet dan onder vele zwakheden en gebreken, volbragt heb. Dit alleen durf ik zeggen, dat ik mijnen tijd en arbeid het meeste befteed heb, om de H. Schriften met de zuiverste waarheidsliefde te onderzoe-

[p. 55]

ken, en de Gemeente in derzelver waren zin te onderwijzen, bijna het geheele O. en N. Verbond met haar doorwandelende.

Waren er, die, uit deze of gene onregtmatige beginsels, bestendig geweigerd hebben, mijn onderwijs bij te wonen, ik heb hen altijd zeer beklaagd, en beklaag hen nog: want wien hebben zij daardoor benadeeld?

Nu ga ik dit mijn werk staken, Geliefden! doch daarom neem ik geen volkomen afscheid van ulieden. Ik hoop de dagen, die God mij nog verleent, onder ulieden door te brengen, en de gezegende vruchten te zien, welke uwe voortreffelijke Leeraars, door Christus genade, voor hunnen Heer, nog onder u zullen inoogsten. Mag het mij gebeuren, nu of dan, nog eens een woord tot ulieden te spreken, of met mijne pen eenig onderrigt in het verstand der H. Schrift te geven, het zal eene toegift zijn der zoo menigvuldige zegeningen, als de Goddelijke genade aan mij, in een' zoo langen levensloop, verleend heeft.

Ik kan echter van mijn gewoon openbaar onderwijs niet afscheiden, zonder u, mijne dierbare Gemeente van Dordrecht, te danken voor de bewijzen van achting en vertrouwen, die ik van u ontvangen heb. Uw belang zal mij altoos dierbaar zijn. De God en Vader van onzen Heer Jezus Christus geve,’ enz.