Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1815

[p. 456]

Gevolgen van een, onlangs plaats gehad hebbend, overhaast vertrek uit Parijs.

Volgens verhaal van iemand uit de Familie van john bull.

Ik was op het punt om een glas wijn te drinken op de gezondheid der Verbondene Mogendheden, die, met hulp van Lord castlereagh, de belangen der wereld zoo verwonderlijk hadden geschikt,' den vrede van Europa op zoo vasten voet bevestigd, dat eeuwen verloopen konden, alvorens dezelve geschokt wierd, en de balans van magt op zoo gezonden beginsel doen rusten, dat het evenwigt nooit kon vernietigd worden, toen het nieuws tot mij kwam, dat de tijger uit zijn hol was ontsnapt, en zich op weg bevond naar Parijs. Ik werd door eene onwillekeurige beving overvallen - het glas viel uit mijne handen, en de toast bleef mij in de keel steken. Het berigt was niet zoodra bevestigd, of ik maakte mij gereed tot de vlugt; en van dat oogenblik af aan, tot ik mijnen voet in Engeland zette, ondervond ik eene onafgebroken rij van kwellingen en rampen.

Mijn eerste stap was, Monsieur petit, den Maitre d'Hotel, waar ik logeerde, bij mij te verzoeken, met oogmerk om mijne schuld af te doen. Ik had geregeld mijne kamers betaald aan het einde van iedere week, en reikte mijnen hospes nu iets meer dan de gewone som, hem te gelijk mijn voornemen mededeelende van zijn huis te verlaten. Maar mijne verbaasdheid is niet uit te drukken, toen deze eerlijke kastelein, zijne schouders ophalende, weigerde het geld aan te nemen, roepende: ‘Jij heb die logement kenoom voor twaalf maand - de kleine fille de chambre, jeannette, was present; - jij moet mij geef 800 livres, of jou zal logeer in de prison.’ De bedreiging was van gewigt. Ik betaalde den rekel, wat hij vroeg, en spoedde mij om mijne zaken in te pakken. Ik had naauwelijks gedaan, toen ik, mijn oog naar de straat wendende, twee of drie knapen van een slecht aanzien waarnam, die het huis opnamen. Mijne vrouw giste terstond, dat het policie-beambten waren, welken Monsieur petit van mijne voorgenomen vlugt had onderrigt, en drong op ons onmiddellijk vertrek. Hoe zeer mij het denkbeeld aandeed van mijne kleederen en linnen te moeten achterlaten,

[p. 457]

zoo besloot ik hiertoe liever, dan zelf in de handen der Philistijnen te vallen. Derhalve liep ik, vergezeld door mijne vrouw, wie ik de schuld van al de ongelukken gaf, welke mij waren of nog zouden overkomen, hals over kop de achterdeur uit, en zocht een rijtuig te huren om mij naar Calais te brengen.

Hier ontmoette ik nieuwe knevelarij. Noch paard noch rijtuig was te huur; maar een paar der jammerlijkste knollen, die ooit den naam van paard onteerden, en eene oude kabriolet, waardig door zulke dieren getrokken te worden, werden mij te koop aangeboden; en deze kocht ik voor eenen allergeduchtsten prijs.

Na velerlei uitstel, ziedaar ons ten laatste op weg! Gij hebt, buiten twijfel, Londen hare tienduizenden zien uitstorten naar eene vechtpartij te Moulsey-Hurst, en hebt u vermaakt met de groote verscheidenheid van equipages, welke zulk eene gelegenheid bijeen verzamelt. Maar, Mijnheer, de weg van Parijs naar Calais vertoonde eenen onmetelijk langen optogt van nog oneindig belagchelijker aanzien. Ik kan er thans om lagchen; maar, toen ik er aanschouwer van was, was alle denkbeeld van vrolijkheid in vreeze verzonken. Paarden, muilezels en ezels, van alle kleuren en gedaanten, waren gespannen voor rijtuigen van alle vormen en soorten. Ieder oogenblik bragt eenige nieuwe ramp aan. Daar raakte een rijtuig overhoop - ginds bezweek een oude knol onder zijne vermoeijenissen. De weg van Moskow vertoonde geen grooter aantal van gebroken rijtuigen of stervende beesten. Van alle zijden kon men de vragen hooren, door den schrik des oogenbliks ingegeven: ‘Worden wij vervolgd?’ - ‘Zal men ons laten vertrekken?’ - ‘Is dat een troep paarden aan onze linkerhand?’ - ‘Mij dunkt een deel infanterij aan de regterhand te zien!’ Zoodanig waren de vragen en uitroepingen, die aan alle kanten weergalmden. Aangezigten, die ik weinige maanden te voren had verhelderd gezien met hoop en verwachtingen, daar zij reisden naar de hoofdstad, waren nu overschaduwd met somberheid en melankolie. Sommigen van het gezelschap gromden over de verliezen, waaraan hunne vlugt hen had blootgesteld; anderen overwogen, hoe zij voor hunne schuldelschers zouden verschijnen; eenige weggeloopen huisvrouwen betreurden het harde lot, dat haar geene andere keus toestond, dan gevangenis in Frankrijk, of open-

[p. 458]

lijke verachting in Engeland. In het kort, ik gelóof, van de duizenden, die zich naar de kust spoedden, was niet één te vinden, wien eene aangename gedachte bezig hield.

Ten laatste, na eene myriade van toevallen, kwam ik te Calais, en ging naar hetgeen het Hotel Royal geheeten had, welke titel, weinige uren vroeger, had plaats gemaakt voor Imperial, de kop van lodewijk XVIII zeer behendiglijk in dien van buonaparte verhanseld zijnde. Ik trad aan den gemeenen haard, en vond hem opgepropt met dames en heeren, ten uiterste verlangende, om, zoodra de wind gunstig werd, naar Douvres te vertrekken. Men zag en hoorde hier niets dan weening der oogen en knersing der tanden. Ieder had eenige grieven, om zich over te beklagen.

‘Welk een verlies heb ik ondergaan!’ zeide een jong kunstenaar: ‘Het is onherstelbaar. Mijne teekeningen naar het antieke - mijn Laocoön - mijne Venus de Medicis - mijn Apollo Belvedere - zijn hopeloos weg.’

‘Uwe Venus de Medicis!’ was de aanmerking van eenen aanzienlijken lichtmis; ‘wat beduidt dat tegen het Operameisje, dat ik heb moeten achterlaten?’

‘Wat is de Apollo Belvedere,’ zuchtte Juffer tiffany, de modekraamster, ‘in vergelijking met mijnen vorigen minnaar, den beminnelijken jean jaques fripon, van de Rue de Fripperie? Ik zal onze scheiding niet lang overleven.’

‘Voor mijn deel,’ antwoordde hare moeder, ‘ik zag nimmer iets aan den snaak te bewonderen. Ik verdeklareer, dat ik hem verdenk, de vijf stukken kant gestolen te hebben, die ik voornemens was mede naar Londen te nemen.’

Nu berstte mijne vrouw in tranen uit, en bejammerde, in zeer hartstogtelijke bewoordingen, het verlies van al haar linnen.

Zij werd in de rede gevallen door eene korte, dikke, roodziende dame, die aanmerkte: ‘Dat verlies kan gemakkelijk hersteld worden, Mevrouw, wanneer gij te Londen komt - maar ik zal nooit het verlies kunnen herstellen van vierentwintig flesschen cordial, welke ik geen middel vond om mede te voeren.’

Eene bleeke, teringachtig uitziende dame klaagde, dat zij verscheiden potten Parijsche bloesem had vergeten - een leeglooper uit Bondstreet vervloekte de overhaasting, welke oorzaak was, dat hij twee paar nieuwelings uitgevonden ma-

[p. 459]

chines voor eene elegante houding had achtergelaten - een reiziger om een der schouwburgen stortte tranen, verhalende dat hij buiten staat was geweest om het laatste bedrijf te zien van een nieuw melodrama; - in het kort, er was geen schepsel tegenwoordig, die niet een of ander wezenlijk of gewaand ongeluk te beweenen had.

‘Ik zal mijne zinnen verliezen,’ zeide ik, ‘zoo ik hier nog langer blijf.’

‘Ik begrijp,’ zeide een zuurkijkend oud man, ‘wij zeiden allen onze gezonde zinnen vaarwel, toen wij ons aan dezen gevloekten grond toevertrouwden.’

Bij het uiterste geluk, verbonden met eene ronde som gelds, slaagde ik plaats te krijgen aan boord van een oud, versleten schip, waaraan ik, onder andere omstandigheden, zou gebeefd hebben mij toe te vertrouwen, en, na eene korte reis, kwam ik, onbezwaard met zak of pak, Donderdag een week, den Hemel zij dank! te Douvres aan.