|
| |
Vaderlandsche verbondseed.
Moge, om de schandsmet af te wassen,
De ontboeide Leeuw gerust in 't schuimend zeenat plassen,
En dart'len op den vloed, en zwieren met de vlag,
Die hij, voor 't oog der aard', weêr vrij ontrollen mag;
Verkwikke hij, in 't weeld'rig baden,
De forsche leên, te lang door 't schand'lijk juk beladen,
En gaàr' hij aan het juichend strand
In vreugde 't geurig ooft van 't welig moederland:
'Laat hem 't golfgeklots niet anderwerf verdooven
Voor 't gruwzaam moordgeschreeuw van 't vratig roov'renrot,
Dat, uit den schuilhoek opgestoven,
Met eeden, majesteit, en 't regt der volken spot!
Zij ligten 't masker af, de Koningsmoordenaren!
De veete barst weêr los; ontheiligd is de zoen:
't Is tijd, den heil'gen eed voor haardstede en altaren,
Voor Vorst en Vaderland, met kracht gestand te doen.
| |
| |
Zij hebben d'Afgod weer gehuldigd,
En de euveldaân vermenigvuldigd,
Waarop de vloek der menschheid rust.
Afvalligen van God, van pligt, van trouw en Koning,
Is, wat hun menschlijks rest, eene ijdele vertooning,
Een glimp voor gruwb'ren duiv'lenlust.
Vertrouwt geen' logenmond, die, door 't arglistig vleijen,
Uw waakzaamheid bedwelmen wil:
Het gretige geloof zoudt gij te laat beschreijen.
Dat geen fluweelen tong de wakk'rende onrust stil!
Kent gij den Dwing'land niet, die, bij 't baldadig woelen,
Al spart'lende in het bloed, tot stroomen aangegroeid,
Wellustig zwelgend, nog den brand niet kon verkoelen,
Die 't overspannen brein en 't stalen harte gloeit?
Waant nimmer, dat een grond, waarop Natuur in weelde
Haar rijke schatten spreidt, hem keur genoeg verschaft:
Zoo ge u ligtzinnig dit verbeeldde,
Wierd al te ras die waan door de ijz'ren roê gestraft.
Zijn kroon blinkt in den glans der moederlijke tranen;
De Hel is in zijn hart gevest;
Hem stikt de heete dorst, geblaakt door 't spoorloos wanen,
Indien die niet door 't bloed der kind'ren wordt gelescht.
Vertrouwt den glimlach niet van d'onverzaadb'ren Slagter,
Schoon nog de looze hand de scherpe bijl bedekt.
Geen zorg'loosheid bedrieg' den wachter;
Neen, al wat weer kan biên in aller ijl gewekt!
Ja, 'k zie den fieren Leeuw de helden 't voetspoor banen;
Hij schudt de forsche leên, daar hij zijn krachten voelt;
De schandsmet van de gouden manen
Is in de baren afgespoeld.
Zij worden niet vertrouwd, die alle regten schonden;
Reeds galmt het luid: ‘waakt op!’ langs heuv'len, duin en strand,
En met een' enk'len kreet stijge uit millioenen monden
Den ongedwongen eed aan Vorst en Vaderland.
Neen, laat geen heilige aandrift smoren.
Moog de Aarde, moog 't Heelal, moog God uwe eeden hooren!
| |
| |
| |
Rei van mannen.
Brall', God en menschlijkheid ten hoon,
Door 't landverraad verheven,
De Dwing'land op den gruweltroon,
En doe hij Frankrijk beven;
Wij, door d'alouden glans omstraald,
Tot een verheven doel bepaald,
Zijn 't slaafsche buigen moede,
En huldigen den Eendragtsband,
Den Koning en het Vaderland,
En sidd'ren voor geen' Dwingeland,
En tarten de ijz'ren roede.
| |
Rei van vrouwen.
Ja, u met hart en ziel verkleefd,
En niet van u te scheiden,
Zal zij, die zonder u niet leeft,
Wij zwoeren trouwe in nood en dood,
En, wat de Dwing'land ook besloot,
We omstuwen dapp're mannen.
De Hemel stort ons fierheid in,
En wapent hart en ziel en zin,
En maakt onschendb're vrouwenmin
Ontzaglijk voor tirannen.
| |
Rei van jongelingen.
Het staal, gebliksemd ginds en weêr,
Zal 't beulenrot verdeelen;
Het klinke, Neêrlands naam ter eer,
De Oranje-Libaard, zoo geducht
Voor volksverdelgers, klieft de lucht,
Door krijgsmoed opgeheven:
De dapp're jong'lingschap snelt aan,
Om Land en Koning voor te staan;
En keert, omkranst met lauwerblaân,
Of zal met glorie sneven.
| |
| |
| |
Rei van maagden.
Op, jongelingen! op! ten strijd:
Gij zijt het ons verschuldigd;
Het maagdlijk hart blijft hem gewijd,
Die Land en Koning buldigt.
Het hart voor eere en trouw gestemd!
De zwaarden in de vuist geklemd,
Om grootsch te zegevieren!
Vangt aan, in heldenmoed ontbrand,
Den heil'gen kamp voor 't Vaderland!
Bij 't keeren zal de teed're hand
Uw kruin met lauw'ren sieren.
| |
Rei van vaders.
Bestijgt dan 't brieschend oorlogspaard,
Zwaait, aan der Vaadren glorie waard,
En wil 't de nood, wij zijn getroost,
Bevelen God en gade en kroost,
Eer stort' de laatste droppel bloed,
En eer ter prooije aan vlam of vloed,
Dan aan den Beul, wiens overmoed
Ons eens in ketens knelde!
| |
Rei van moeders.
Ja, 't vrouwlijk hart, zoo teêr gestemd,
Geneigd voor 't kroost te waken,
Wordt rustloos door de smart beklemd,
Die 't telgje mogt genaken.
Maar 't zwelt verrukt en draagt zich hoog,
Als zonen, die 't aan 't wee onttoog,
Der Vaadren regt herwinnen.
Schoon 't ligt in angst tot tranen smelt,
De vrees, de kind'ren door 't geweld
In 't slaafsche juk te zien gekneld,
Vormt moeders tot leeuwinnen.
| |
| |
Ja, dring' de heilige eed met kracht door lucht en wolken,
En hoor' hem God, wiens magt de bondverbrekers straft!
Wij wijden goed en bloed aan 't heilig regt der volken,
Waartegen 't helgebroedsel blaft.
Neen, nimmer zoen met moordenaren,
Met horden, die zich stout om 't gruwzaam Monster scharen!
Op! de afgrondsteelt het mom der menschlijkheid ontrukt.
En moet (de Hemel keer' 't!) ook nog de deugd bezwijken,
Eer zinke de aard' door 't wigt der opgehoopte lijken,
Eer 't edel beeld van God voor duiv'len nederbukt!
Dan scheppe God, in hooger kringen,
Een' nieuwen vorm voor zijne onschatb're lievelingen,
Waarin geen zwarte ziel zich ooit verschuilen mag!
Hij storte 't vuig gebroed in d'ouden bajert neder,
En geev' dér menschlijkheid haar reinen luister weder,
Verheerlijkt door een' nieuwen dag!
|
|
Auteursrechtvrij