Vaderlandsche letteroefeningen. Jaargang 1815

Leydens Hooge-school hersteld; Dichtstuk, door Matthijs Siegenbeek. Te Leyden, bij L. Herdingh en Zoon. 1815. In gr. 8vo. 16 Bl. f :-5-8

Een klein voorberigtje meldt ons de afkomst van dit vers. Het werd bij de Plegtige Inwijding enz., onlangs gevierd, openlijk voorgedragen. Op verzoek, inzonderheid van Heeren Bezorgeren, onverwijld uitgegeven, verzoekt de Hoogleeraar, dat het met genegenheid ontvangen, en met toegevendheid beoordeeld worde. Het valt niet moeijelijk, deze dubbele bede te voldoen. Alles stemt daartoe vooraf. En, voor zoo verre wij niet weten, dat de Autheur aanspraak maakt op den naam van geboren Dichter, van waar dichterlijk genie, wordt deze stemming daarna door het vers zelve als overbodig gemaakt.

Hetzelve heeft eenen eenvoudigen, gepasten en geregelden gang. Het is noch overladen, noch armoedig aan denkbeelden. Het zingt den lof des Stichters en Herstellers, willem I, Stadhouder, en willem I, Koning dezer vrije gewesten; het zingt dien der Akademie, inzonderheid in hare kweekelingen, maurits en frederik hendrik, de steunsels van den staat; de groot, de eer des vaderlands, den roem der menschheid; boerhave, schultens, anderen, die den naam der Leidsche Hoogeschool de wereld door beroemd maakten. Het ontbreekt dus aan geene vinding, en even zoo min aan rede, aan gezonde welgegrondheid van den toegezwaaiden lof - dankbaarheid, vreugde;

[p. 701]

even zoo min aan rijm, dat is vereischte zoetvloeijendheid en kracht in het vers. Ook het laatste, meer toepasselijke deel, de toespraak aan Koning, aan ambtgenooten en leerlingen; de verheffing van den moed der Prinsen, door de Akademische jongelingschap zoo loffelijk gevolgd; de vermaning aan de laatste, om nu ook even zeer pal te staan in het letterperk, ook hier frederik's voetstappen te drukken; dit alles komt schoon en gepast uit.

Wij wenschen een staaltje te geven, maar zijn eenigzins verlegen met de keus. Het stuk is doorgaans goed en belangrijk, zonder dat ons juist eenig deel - een niet te groot geheel vormende - als bijzonder voorkomt. Welaan!

Ik groet u, vol van vreugd, die 'k magtloos ben te smoren,
o Heerlijk morgenrood, dat ik in 't Oost zie gloren,
Van kunst- en wijsheidsroem. - Rijs, zegenbarend licht,
En sprei uw glansen uit voor ons verrukt gezigt!
Kaats Neêrlands luister af op 's aardrijks verste deelen,
En laat weêr volk bij volk zich in dien luister streelen!
Een Vorst, die kunsten mint, verlichting hoog waardeert,
En wijsheid als de zuil van zijnen zetel eert,
Herbouwt haar tempelen, verrijkt met zijne gaven,
En wekt haar priesters op, om d'ouden roem te staven.
Juich, o mijn Vaderland! juich, Leyden! dat uw wal
Van jubelzang weêrgalme en vrolijk feestgeschal!
Uw School, ten hoofdverblijf van Pallas uitgelezen,
Ziet haren Stichter weêr als uit zijn graf verrezen.
Haar lacht een toekomst aan, vol glans en heerlijkheid,
Die, door zijn' geest bezield, zijn Naneef haar bereidt.
Kom, Pallas priestrenschaar, dat we onzen danktoon mengen,
En 't offer van ons hart den besten Koning brengen,
Wiens vaderlijke gunst ons minzaam tegenlonkt,
En 't heiligst ijvervuur in onze borst ontvonkt.
Het was hem niet genoeg, de boeijen los te scheuren,
Waardoor de geest, bekneld, niet vrij zich op kon beuren;
Neen: hij ontsluit ons nog de schoonste gloriebaan,
En schenkt ons lust en kracht, die moedig in te slaan.